Trekken aan een dood paard.

Afgelopen zaterdag naar de eerste van de drie (door Droomparken te organiseren) participatiebijeenkomsten  geweest om mijn opvattingen over het vakantiedorp kenbaar te maken.

Er hadden zich vooraf 35 deelnemers gemeld, 15 waren komen opdagen, waardoor het aantal “participanten” min of meer gelijk was aan het aantal deskundige “toehoorders” die Droomparken had bijeengebracht om kennis te nemen van de opvattingen van de Enkhuizer bevolking.

Voor mij de kans om datgene naar voren te brengen wat ik eerder al heb geschreven in “Een A.W.A. Vospark”.

Als er in Enkhuizen een recreatiepark moet komen, laat het dan in hemelsnaam in de traditie van het Snouck van Loosenpark zijn en niet in de traditie van de Bloemenbuurt. Beide zijn sociale woningbouwprojecten.

Het SvL park dateert van 1897, terwijl de Bloemenbuurt dateert van kort na de 2e Wereldoorlog.

Het verschil tussen beide is, dat de Bloemenbuurt als oogmerk had zoveel mogelijk mensen te huisvesten, terwijl het SvL park als oogmerk had om gewone arbeiders zo geriefelijk mogelijk te huisvesten. Dat wil zeggen, in ruime huizen in een parkachtige omgeving.

Tegenover 50 huizen in het SvL park staan 200 huizen in de Bloemenbuurt. De ambitie van het recreatiepark zou niet moeten zijn, “zoveel mogelijk woningen” (want daar heeft de plaatselijke middenstand het meeste profijt van), maar liever een zo hoog mogelijke kwaliteit voor de bewoners van het park.

Tot uitdrukking gebracht door de kwaliteit van de huizen en de ruimtelijke indeling van het park.

Mijn suggestie werd onmiddellijk begrepen door de huisarchitect van Droomparken en  zijn enthousiasme werd alleen maar groter toen we samen een bezoek brachten aan het SvLpark.

Dus wie weet, heeft hij, als we over 14 dagen opnieuw bijeen zijn, al een schetsmatige opzet gereed.

Dat neemt niet weg, dat mijn idee financiële consequenties heeft, maar ik heb inmiddels het gevoel gekregen dat Droomparken, naast financiële overwegingen, ook rekening wil houden met immateriële overwegingen.

Daarnaast denk ik, dat mijn suggestie tegemoet komt aan de wensen die bij de provincie leven t.a.v. het aantal te realiseren woningen.

Verder bestaat er een direct verband tussen het aantal gebouwde woningen en de  verkeersintensiteit die daar het gevolg van is. Over dat onderwerp heb ik een zienswijze ingediend, waar het college zich met een Jantje van Leiden van af heeft proberen te maken.

Ik ga er van uit, dat het overleg met de provincie tot een gereduceerd aantal woningen zal leiden, zodat ik dat onderwerp verder kan laten rusten.

Tot slot dit. Het college heeft met haar plannen om te komen tot herinrichting van het recreatieoord (mijns inziens) een groot aantal beoordelingsfouten gemaakt. Ik heb daar op dit blog uitgebreid aandacht aan besteed, wat me niet in dank is afgenomen.

Die fouten hadden door de raad opgemerkt moeten worden, maar als gebruikelijk is dat niet gebeurd. Ook daar heb ik op dit blog uitgebreid over geschreven en ook dat is me niet in dank afgenomen.

Maar ook Droomparken heeft (volgens mij) een beoordelingsfout gemaakt. Door een plan te kopen, nog voordat het zeker was dat het kon worden uitgevoerd.

Daarom schreef ik, toen die aankoop bekend werd gemaakt, dat Droomparken door haar aankoop de trotse eigenaar was geworden van een dood paard.

Ook dat zal niet in dank zijn afgenomen, maar ik was er nu eenmaal van overtuigd, dat het plan dat de gemeente met Orez was overeengekomen, geen enkele kans van slagen had en nooit zou worden uitgevoerd. Mijn gelijk daarin staat inmiddels vast.

Een tweede beoordelingsfout van Droomparken was, om een Kort Geding bij de Raad van State aan te spannen met als oogmerk de provincie en gemeente te sommeren om met elkaar in gesprek te gaan.

Deze manier van optreden valt in de categorie “trekken aan een dood paard”.

Het probleem is niet, dat de beide overheden niet met elkaar in gesprek kunnen komen, tenzij Droomparken ze daartoe oproept.

Het werkelijke probleem is, dat de gemeente de provincie een bestemmingplan heeft aangeboden, dat niet voldoet aan de eisen die de provincie er aan meent te mogen stellen. En dat de provincie op dat gebied (en niet de gemeente) het laatste woord heeft.

Droomparken kan aansporen zoveel als ze wil, het overleg tussen gemeente en provincie zal nooit tot gevolg hebben, dat de provincie haar uitgangspunten zal verlaten om de gemeente gezichtsverlies te besparen of om Droomparken ter wille te zijn.

Gemeente en Droomparken zullen sowieso een nieuw plan met elkaar overeen moeten komen. Daarin zal het aantal te bouwen woningen aanzienlijk minder moeten zijn, wil het tegemoet komen aan de ruimtelijke wensen van de provincie.

Komen ze niet tot overeenstemming, dan is de chaos pas echt compleet. Ontbinding van de overeenkomst tussen Gemeente en Orez zal niet eenvoudig zijn.

In het licht van het bovenstaande denk ik, dat mijn suggestie, om nu je verlies te nemen en je bij de bouw van het recreatiepark te laten inspireren door de opvattingen van hen die het Snouck van Loosenpark tot stand gebracht hebben, zo gek nog niet is.

De ervaring leert echter, dat het degenen (die zich boven ons gesteld hebben) de grootst mogelijke moeite kost om te erkennen dat ze in het verleden fouten hebben gemaakt. Zodat het heel goed mogelijk is, dat de chaos, die men met zoveel toewijding tot stand heeft weten te brengen, nog even blijft voortduren.

Hoe dan ook, ik neem aan dat het participatieproces gewoon door gaat en ik kijk daarom nu al uit naar de  volgende fase. Omdat het overleg met de heer Bruil en het team dat hij om zich heen heeft verzameld me een waar genoegen is.

Wie op de hoogte wil blijven van de vorderingen van dat participatietraject doet er verstandig aan om dit blog te blijven volgen.

Dat kan via e-mail, via Facebook (zie daarvoor de rubrieken op het blog) maar ook via Twitter. Volg in dat geval “pimsep2”