Gisteravond de installatie van de nieuwe raad. Direct na de installatie mochten de fractievoorzitters hun opvatting over de verkiezing en hun visie op de toekomst ventileren.
Hoewel die mogelijkheid gewoon in de agenda stond vermeld, bleken er toch een aantal fractievoorzitters (grappig genoeg) verrast te zijn door deze aan hen geboden kans.
Dat gold echter niet voor Rob van Reijswoud (VVD), die gewoonlijk doelbewust als laatste het woord voert, maar deze keer al even doelbewust als eerste.
Een vlammend betoog is wat te veel van het goede, maar een stevig betoog was het zeker. Netjes opgebouwd met een aantal retorische vragen, die er op neer kwamen dat als je de kaders die Rob stelde niet zou overnemen, je niet bezig was met het dienen van de belangen van de Enkhuizer bevolking, maar handelde uit liefde voor het pluche of zelfs uit machtswellust.
Allemaal vervelende eigenschappen dus die schril afsteken tegen de nobele motieven van Rob en de zijnen. Verzameld in VVD, D66, PvdA, waar zich (naar mijn overtuiging) binnen niet al te lange tijd het CDA bij zal voegen. Partijen die er al tientallen jaren om bekend staan om (onder verwaarlozing van het eigen belang) volstrekt belangeloos politiek te bedrijven en het volk te dienen.
De begrippen coalitie/oppositie zijn op lokaal niveau inmiddels taboe verklaard. Het nieuwste begrip heet raadsbreed akkoord en politiek bedrijven is de nieuwe doodzonde. Eendrachtig snellen wij een glanzende toekomst tegemoet. Als ware het Aldous Huxley’s “Brave New World” waarin iedereen zijn plaats kent en het geluk geen grenzen.
Een raadsbreed akkoord is natuurlijk onzin. Niet meer dan een taalkundige vondst die eenheid moet suggereren en zelfs probeert af te dwingen. Wie een raadsbreed akkoord afwijst kan niet anders dan een dwarsligger zijn, of querulant in de ogen van het duo Koning en Van Reijswoud. Niet voor niets dat Langbroek zich gretig aan hun zijde schaart.
Maar die eenheid die Koning/Van Reijswoud proberen af te dwingen is er (om een goede reden) niet. Zeker voor wat betreft de vraag of Enkhuizen (in de nabije toekomst) een bestuurlijke fusie moet aangaan met haar buurgemeenten Drechterland en Stede Broec, zijn de meningen verdeeld.
Er bestaan goede en eerzame redenen om dat wel te doen, zoals er goede en eerzame redenen zijn om het niet te doen, maar het zijn standpunten die elkaar uitsluiten en de suggestie dat hierover een raadsbreed akkoord zou kunnen worden gesloten is een kwestie van wensdenken.
Voor en tegenstanders zullen elkaar tot op het moment van stemming blijven bestrijden en ik zie niet in, wat daar verkeerd aan is. Inderdaad, dat heet politiek, elkaar met argumenten bestrijden totdat uiteindelijk een stemming de beslissing brengt.
Ik snap ook niet waarom een achter gesloten deuren gesloten raadsbreed akkoord superieur is aan een openbaar debat over de tegenstellingen die overbrugd moeten worden. Zoals ik ook niet begrijp waarom het woord coalitie (als benaming voor een gezamenlijk standpunt) opeens verwerpelijk is en wat is er mis met een woord als oppositie (een tegenovergestelde mening hebben).
Kortom, als altijd en overal is er een coalitie die voorstander is en is er een oppositie die tegenstander is. De verhouding is op dit moment 10 tegen 7, maar die kan zich nog wijzigen. Immers het CDA, dat nu nog tegen een fusie is, kan zo maar vóór worden, omdat ze als partij na een fusie alleen maar sterker zal zijn.
De lokalo’s, die nu nog vóór zijn, kunnen ook van gedachten veranderen als ze beseffen, dat ze in een gefuseerde gemeente geen eigen bestaansrecht meer hebben en ze zichzelf daarom net zo goed kunnen opheffen.
Als beide gebeuren, dan is de uiteindelijke verhouding, 8 vóór en 9 tegen een fusie.
Keesman, die als laatste het woord kreeg, stelde voor een informateur te benoemen. Uit beleefdheid stemde iedereen er mee in, maar ik verwacht er niet veel van en denk dat het geldverspilling is. Maar dat is nu eenmaal een favoriete tijdsbesteding van de raad, geld over de balk smijten.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 