Zwart op wit

Dinsdagavond vergaderde de commissie Grondgebied. Prima gelegenheid voor wethouder Olierook om zijn Yvo Opstelten imitatie te demonstreren.

Evenals zijn grote voorbeeld waren er volgens Olierook geen bonnetjes, geen schriftelijke communicatie met wie dan ook, behalve als het een bevestiging inhield van zijn breed uitgedragen standpunt dat de aannemer voor eigen rekening en risico werkzaamheden ter waarde van € 100.000,- had uitgevoerd, omdat hij vreesde dat anders zijn goede naam ten grabbel zou worden gegooid.

Dit alles was waar, ehhh, omdat de wethouder zei dat het waar was en hij dat bovendien al eerder had gezegd. Heerlijke vorm van logica. Ik heb eerder hetzelfde gezegd, dus moet wat ik toen gezegd heb en nu herhaal, waar zijn.

Tijdens de discussie over dit onderwerp deed zich een verschijnsel voor dat ik niet eerder in de raad had opgemerkt.

De raad splitste zich in twee verschillende fracties. Enerzijds de gevestigde politieke orde, zoals zij wordt vertegenwoordigd door de landelijke partijen als SP, VVD, D66, PvdA, CDA en CU/SGP, die niet of nauwelijks belangstelling hadden voor het waarheidsgehalte van hetgeen er door Olierook werd beweerd.

En anderzijds de vier lokale éénpitters (Nieuw Enkhuizen, HEA, lijst Quasten en lijst Van de Pijll) die ieder vanuit hun eigen invalshoek grote twijfel uitspraken over datgene wat wethouder Olierook naar voren bracht.

Het is een opvallende scheiding der geesten. De gevestigde politieke orde (totaal 13 zetels) die er alles aan gelegen is de waarheid over de gang van zaken toe te dekken en een kleine groep individuele raadsleden (met uiteenlopende politieke opvattingen) die probeert de waarheid boven tafel te krijgen.

Ik schreef al eerder dat het hier niet om een incident gaat maar om een wezenlijk onderdeel van de Enkhuizer bestuurscultuur.

Voor de gevestigde politieke orde is list en bedrog kennelijk een aanvaardbaar onderdeel  van het bestuurlijke instrumentarium. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom zij hun informatie aan de kiezers tot een minimum beperken.

Alleen de lokale partijen zijn nog niet zover. Omdat de (ook lokale) democratie alleen maar naar behoren kan functioneren als de waarheid uitgangspunt vormt voor haar doen en laten zal ik, om wille van die democratie, proberen een steentje bij te dragen.

Ik deed dat eerder al met behulp van een zestal beschouwingen waarin ik beargumenteerde waarom hetgeen Olierook beweerde, niet waar kon zijn.

Het is me nu duidelijk dat ik een stap verder moet gaan. Namelijk door (met een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur) inzage te vragen in de correspondentie die er tussen de gemeente en de diverse partijen over dit onderwerp is gevoerd.

Ik weet dat Olierook tot dusver beweert dat die er niet is, maar dat was ook het geval met zijn grote voorbeeld Yvo Opstelten en ik wil die bewering graag zwart op wit zien.