Bekoelde gemoederen

Er gaat geen raadsvergadering voorbij in Enkhuizen of je leert iets nieuws.

Zo lag er dit keer een raadsbesluit voor dat eigenlijk geen besluit genoemd mocht worden , maar waar uiteindelijk toch over gestemd werd.

Probeer dat maar aan een gewone burger uit te leggen. De uitslag was trouwens 9 voor en 8 tegen.

Volgens de verslaggever van de krant hing er een motie van afkeuring in de lucht.

Thuis achter de radio heb ik daar niets van mee gekregen. Daarvoor was de oppositie veel te gefragmenteerd.

Fokko Snoek (SP) wees de raad er fijntjes op dat men op 1 juli 2014 unaniem een “Go” besluit had genomen en sprak de hoop uit dat men ook dit keer tot een zelfde unanimiteit zou komen.

Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en worstelt de oppositie er nog steeds met een samenhangende verklaring voor de gang van zaken. Dat is voor een belangrijk het gevolg van een volslagen gebrek aan zelfkritiek. Een verschijnsel inherent aan het bedrijven van politiek.

Ook wel, het onvermogen te erkennen dat men op verkeerde gronden een besluit heeft genomen en het dus verstandig is om de gevolgen van dat besluit ongedaan te maken.

Mijn constatering destijds was, dat het college voor zichzelf de lat wel erg laag had gelegd en vastbesloten leek te zijn om haar bezit (10 ha grond op het REZ) te verkwanselen.

Bij gebrek aan cijfers was dat eerst een vermoeden, maar naarmate de tijd verstreek en er meer cijfers bekend werden, werd de juistheid van dat vermoeden steeds duidelijker.

Op dit moment is vrij duidelijk wat de waarde is van de tegenprestatie die de gemeente eist in ruil voor gratis grond. Twee miljoen. Dat is € 20,- m2.

Als de gemiddelde grondprijs voor vakantieparken rond de € 40,- m2 zweeft, dan heeft een ontwikkelaar dus € 20,- m2 (ofwel 2 miljoen) “speelruimte” om zijn project aan de man te brengen.

Die 2 miljoen is het smeergeld dat de gemeente betaald om in contact te worden gebracht met de juiste personen.

Zal dat moeilijk zijn? Ik vermoed van niet.

Voor een gelukkige bezitter van 15 miljoen heeft het weinig zin zijn geld op de bank te laten staan. Beleggen in een vakantiepark lijkt me een relatief veilig alternatief.

Het moet voor iemand die beschikt over de juiste relaties niet al te moeilijk zijn om investeerders te vinden die in staat zijn om een dergelijk bedrag op te hoesten.

De officiële (in de raad zittende) oppositie heeft zichzelf wijsgemaakt dat mijn analyses (gebaseerd op argumenten en dikwijls ook met rekenkundige onderbouwing) van nul en gene waarde zijn. Men is blijven vasthouden aan een overtuiging die ooit heeft post gevat.

Die overtuiging komt er op neer dat de gemeente te hoge eisen stelt en de wethouder onbekwaam is en dat van daar uit alles valt te verklaren.

Dat de wethouders niet makkelijk communiceert is iedereen wel duidelijk. Je kunt zelfs twijfelen aan zijn leiderschap kwaliteiten.

Maar dat een ambtelijke organisatie, die al jaren aan het project werkt, al die tijd geen flauw benul had waar ze mee bezig waren, is me een te gemakzuchtige verklaring.

Natuurlijk kunnen dingen fout gaan, maar als dingen voortdurend fout blijven gaan dan spreek je niet meer van toeval maar van beleid. De kunst is dan uit te vinden wat de reden voor dat beleid is, maar daar waagt de oppositie zich niet aan. Men stelt zich tevreden met de opvatting dat de gemeente te veel vraagt en de wethouder te weinig bekwaam is.

Oppositie voeren op basis van de opvatting dat de gemeente te veel vraagt zal niet gauw tot succes leiden, omdat het de coalitie alleen maar sterkt in de opvatting dat het (door haar gesteunde) college het onderste uit de kan probeert te halen.

Er bestaat een (kleine) kans op succes als je de coalitie (met behulp van cijfermateriaal) aan het twijfelen kunt brengen over de juistheid van haar eerder ingenomen standpunt en aannemelijk weet te maken dat de gemeente (ipv te veel) te weinig vraagt.

Maar raadsleden houden er niet van om hun betoog met behulp van cijfers kracht bij te zetten. Liever houdt men wijdlopende betogen.

Maar voor een effectieve oppositie is het ook van belang dat er afspraken worden gemaakt (tussen de oppositie partijen) over de te volgen strategie.

Maar zelfs dat blijkt onmogelijk te zijn in de Enkhuizer raad.

Na afloop van de eerste termijn vroeg Van Reijswoud schorsing van de vergadering aan (nadat de wethouder de vragen uit de eerste termijn zou hebben beantwoord). Naar ik aanneem om de strategie voor de tweede termijn door te nemen met de overige oppositie partijen.

Maar zelfs dat ging mis. Onmiddellijk nadat de wethouder is uitgesproken, begint men aan de tweede termijn.

Alles wat daarin naar voren wordt gebracht, werd door Fokko Snoek (SP) op vakkundige wijze onschadelijk gemaakt. Met behulp van  vileine vragen over de mogelijke aanwezig van boter op het hoofd van de oppositie.

Van Reijswoud sluit de rij. Hij complimenteert Snoek sarcastisch met zijn wijze van debatteren en vervolgt met een verwijt van lemmingen gedrag en gebrek aan competentie van de zijde van de coalitie.

Het resulteert in een reprimande van Baas en een verzoek zijn woorden terug te nemen. Van Reijswoud weigert, waarna Baas besluit dat de kwestie in het Presidium besproken dient te worden. Ik neem aan dat tegen die tijd de gemoederen wel weer bekoeld zullen zijn, maar voor het geval dat dit niet zo is, ga ik vanavond maar even kijken.