Onder de vrolijke titel “Plichtsverzuim” schreef ik over een krantenbericht waarin het hoofd technische zaken van Woondiensten Enkhuizen de bepalingen in een bestemmingsplan “fictieve afspraken” noemde.
Een recente raadsbrief maakte duidelijk dat hij het niet had over het bestemmingsplan zelf, maar over het maatwerkvoorschrift dat tussen gemeente en Woondiensten Enkhuizen was overeengekomen.
Het begrip maatwerkvoorschrift was nieuw voor me, maar ik begrijp dat het doel van een maatwerkvoorschrift is om datgene te “borgen” (of nader te specificeren) wat er in een bestemmingsplan is vastgelegd.
“Borgen” is een woord dat ik gemeenteambtenaren wel vaker heb horen gebruiken en daarbij dacht ik dat het zoiets als zeker stellen betekende.
Maar niet in de gemeentelijke vocabulaire. Daar betekent “borgen” zoiets als “naar de buitenwereld toe de indruk wekken dat iets is zeker gesteld, maar het tegelijkertijd mogelijk maken om het “zeker” gestelde weer te wijzigen zonder verdere tussenkomst van wie dan ook”.
Als ik de recente raadsbrief goed begrijp heeft het college besloten de inhoud van het maatwerkvoorschrift zodanig te wijzigen dat het niet meer in overeenstemming is met de inhoud van het bestemmingsplan.
Of dat juridisch mogelijk is weet ik niet (ik ben geen jurist), maar de gemeente beweert dat het kan. Nu beweert de gemeente wel vaker iets wat achteraf onmogelijk (of niet waar) blijkt te zijn.
Het komt er op neer, dat je een garantie afgeeft om vervolgens eigenhandig (en zonder toestemming van de bezitter van die garantie) te besluiten om de werking van die garantie te beperken omdat een bevriende relatie daar om vraagt.
Niet valt uit te sluiten dat dit gewoon een “probeerseltje” is van de gemeente om vervolgens af te wachten hoe de tegenpartij reageert.
Dat is al vaker gebeurd, zie ook de kwestie Burgwal. Niet iedereen zit te wachten op een procedure tegen de gemeente en de kosten die er mee gepaard gaan. Met een beetje geluk haakt de burger af en krijg je langs die weg toch het gelijk dat je formeel niet hebt.
Maar naast juridische aspecten kent deze kwestie ook politieke implicaties.
Beseffen raadsleden eigenlijk wel, dat terwijl zij braaf bestemmingsplannen zitten goed te keuren, hun goedkeuring feitelijk een wassen neus is, omdat het college op enig moment dat het haar uitkomt kan bepalen dat hetgeen er in een bestemmingsplan is vastgelegd niet langer “geborgd” is?
En zet je daarmee de deur niet wijd open voor willekeur en corruptie?
Het zou mooi zijn als oud-raadsleden als Bokhove (waarvan we na de verkiezingen nooit meer iets gehoord hebben) of Fijma hun licht over deze kwestie lieten schijnen. Het raadsvoorstel waar zij destijds mee ingestemd hebben is hier te lezen.
Pim's Prietpraat 