Categorie: Technocratie

Inmiddels liggen de verkiezingen al weer drie maanden achter ons en is bestuurlijk Enkhuizen nog steeds in de ban van een fata morgana.

Het raadsbrede akkoord.

Om voor mij duistere redenen menen de politieke doordenkers in onze Haringstad, dat het eenvoudiger is een akkoord te sluiten tussen negen partijen dan tussen 4 partijen.

Men is een aantal keren in strikte beslotenheid bijeengeweest. Veel heeft dat niet opgeleverd, het blijft tenminste angstvallig stil. Nu is stilzwijgen voor de meeste partijen (ik zal geen namen noemen) geen moeilijke opgave. Van de stortvloed van plannen, die er gedurende verkiezingstijd over ons heen worden gestort, hoor je (in de vier jaar na de verkiezing) zelden nog iets.

Als politiek partijen (na de verkiezingen) al informatie verstrekken, dan gebeurd dat meestal als mosterd na de maaltijd. Verschillende partijen hebben zelfs niet eens een website met behulp waarvan ze informatie zouden kunnen verstrekken. Openbare bijeenkomsten voor kiezers buiten de verkiezingstijd (over welk onderwerp dan ook) zijn een zeldzaamheid.

Ook verhelderende beschouwingen over het voordeel van een raadsbreed akkoord ben ik tot dusver niet tegen gekomen. Zelf zie ik er weinig in. Ik zie liever een solide coalitie, die bij de les wordt gehouden door een alerte oppositie.

Maar klaarblijkelijk is er nog steeds een meerderheid in de raad die meer heil ziet in het creëren van een soort Chinees volkscongres, waar alle neuzen dezelfde kant op staan en waar elke afwijking op de door partijleider Xi Jinping ingeslagen weg met wantrouwen wordt bekeken.

De architecten van de bestaande situatie, het liberale smaldeel Van Reijswoud en Koning, gaan prat op de duale constructie die ze in het leven hebben geroepen.

Twee broodwethouders, die om wille van de smeer bereid waren te doen of men geen binding had met de partij waar men zijn hele leven lang lid van was geweest.

Het verwijt aan de vorige coalitie was, dat die te mild was voor de eigen wethouder (Olierook), maar op dat punt is er weinig veranderd. De mildheid t.o.v Olierook wordt nu (door anderen) betracht t.a.v Struijlaart, die inmiddels de plank al diverse malen heeft mis geslagen zonder dat daar verder consequenties aan werden verbonden.

Wat mij betreft had Olierook niet weggehoeven vanwege organisatorische problemen bij het SED. Tekortkomingen van dien aard (binnen de SED organisatie) waren en zijn primair de verantwoordelijkheid van de directie van die organisatie en niet van een wethouder die feitelijk alleen maar gebruik maakt van haar diensten.

Er is ook geen andere SED wethouder voorgedragen voor ontslag, zodat er eerder sprake was van een typisch  Enkhuizer afrekening, dan van een volwassen en gedegen politieke afweging door de initiatief nemers, D66/VVD.

Voor wat betreft de laatste twee collegewisselingen, lag het initiatief in beide gevallen bij de D66/VVD combinatie. Het is dan ook opmerkelijk dat juist deze twee partijen zich als voorstanders van raadsbreed akkoord opwerpen.

Ik vermoed, om langs die weg een eventuele oppositie al op voorhand de wind uit de zeilen te kunnen nemen.

De misslagen van Struijlaart zijn natuurlijk niet alleen maar zijn schuld. Veel van wat een wethouder de raad voorstelt wordt hem ingefluisterd door de ambtelijke organisatie, waar je als wethouder maar betrekkelijk weinig invloed op kunt uitoefenen. Er zijn maar weinig wethouders die in staat zijn uit te stijgen boven het woordvoerderschap van het deel van de ambtelijke organisatie waar ze verantwoordelijk voor zijn.

Op dat punt heeft het dualisme dus weinig verandering gebracht. Nam de vorige coalitie de eigen wethouders in bescherming, de nieuwe doet dat ook.

In een democratie is het de taak van de oppositie om mogelijk falen van het bestuur aan de kaak te stellen. Dat willen onze lokale liberale denkers Van Reijswoud en Koning dus afschaffen. Opdat in Enkhuizen de rust wederkeert waar de volksrepubliek China nu al jarenlang profijt van heeft.

In een eerdere column heb ik VVD en D66 raadslieden technocraten genoemd. Technocraten zijn volgens mij lieden die zichzelf gekwalificeerd vinden en zich ergeren als mensen (die in hun ogen niet gekwalificeerd zijn) zich toch bemoeien met zaken waar ze (in de opvatting van technocraten) geen verstand van hebben.

Zoals ik dus, die me nu al 8 jaar bemoei met het bestuur van de stad, terwijl ik niet ben gekozen om dat te doen. In zekere opzicht gedragen vrijwel alle raadsleden zich als technocraten.

Ze willen graag dat burgers meedenken, maar dat meedenken moet wel in hun straatje passen, anders worden de meedenkers domweg genegeerd.

Grootste nadeel van een bestuur door technocraten (dat ik eerder een mandarijnenbestuur heb genoemd) is, dat zij geneigd zijn zichzelf toe te rusten met oogkleppen, alvorens ze een probleem in ogenschouw nemen.

Wat nu door de raad wordt aangeprezen als dualisme is in werkelijkheid een bestuur door technocraten. Dat lijkt (kijk naar China) op het eerste gezicht enorme voordelen te bieden, maar de prijs voor de invoering van een technocratie (bestuur door een speciale politieke kaste en beleidsambtenaren) is de verzwakking, of zelfs de teloorgang van de democratie.

Je zou daarover eigenlijk op openhartige wijze met elkaar over moeten kunnen praten, maar nee, de raad heeft er voor gekozen om over dat deel van onze toekomst in beslotenheid te vergaderen en te beslissen.

En dat is dan weer geheel in overeenstemming met wat de technocratische opvattingen dicteren. Vooral geen bemoeienis van niet gekwalificeerde (=niet gekozen) burgers over de  toekomstige democratische verhoudingen.