Bewogen week

katenmuisPfff, het was een bewogen week, waarin ik veel heb geleerd. Eerst Bram, die vond dat ik een oudere man ben die zijn tijd gehad heeft, maar die (als jonge vent) na twee dagen alweer afdroop.

Voordat daar weer misverstanden over ontstaan, ik heb al zijn bijdragen geplaatst ook al vond ik ze niet allemaal even smaakvol. Dus het woord censuur wil ik niet meer van hem horen.

Toen die andere hansworst die president van Amerika is geworden. Verder raadslid Shawn die lange bijdragen leverde en uiteindelijk Stella die ook weer eens terug was. En wie weet komt Hans ook nog.

En dan hebben we ook Laurens Venneman nog. Nog nooit gezien op dit blog, maar dat gaat misschien ook veranderen, want hij heeft de brief van H&R op de agenda van 6 december geplaatst. Lekker meteen na Sinterklaas zodat iedereen in opperbeste stemming is.

Ik neem aan dat hij wil proberen om nog twee raadsleden over te halen de aannemer toch te betalen, wat op zichzelf geen slecht idee is, maar natuurlijk alleen als we weten waarvoor we betalen. Dat de kosten van de verzwaring geen € 100.000,- bedroegen en ook geen € 60.000,- moet hem inmiddels toch wel duidelijk zijn geworden.

Die kosten staan in het raadsvoorstel begroot op € 30.000,- waarvan de aannemer er € 10.000,- voor zijn rekening neemt. Dus waar die resterende € 40.000,- voor zijn gaat Laurens straks uitleggen, want anders geef ik hem weinig kans.

Want wie zou hij kunnen overhalen? Van der Pijll misschien, maar die heeft volgens de krant gezegd, “zonder factuur geen betaling”. Maar daar hebben Olierook en Baas weer van gezegd dat ze geen facturen hebben.

Ik geloof daar niks van, maar behalve Langbroek en Quasten, vond de rest dat allemaal heel aannemelijk.

Maar misschien zijn die ondertussen wel tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk hartstikke gek is dat je – anderhalf jaar nadat je het werk hebt uitgevoerd – nog steeds geen factuur gestuurd hebt, maar wel een smeekschrift naar de raad stuurt met de vraag of ze je alsjeblieft (na anderhalf jaar) willen betalen.

Dan zijn ze bij de gemeente toch een stuk doortastender. Als je die niet op tijd betaalt sturen ze meteen een incassobureau op je af.

Wat ik ook erg sympathiek vond van de aannemer was dat hij zoveel begrip had voor het besluitvormingsproces van de raad. Zelf vond ik het een ongeorganiseerde bende, maar hij laat de raad weten dat hij er begrip voor heeft en wacht (alweer begripvol) 6 maanden langer op zijn geld.

Hij is zo begripvol dat ik het vermoeden heb dat hij het spel alleen maar meespeelt en dat hij allang is betaald. Dat mag eigenlijk niet, maar dat is met meer dingen zo. De vorige wethouder in dit dossier deed ook dingen die niet mochten.

Maar zoals ik eerder al schreef, het is een kat en muis spel en pas als het uitgespeeld is weten we wie de kat en wie de muis was.

.

Bijna dagelijks

vriendjesHet was even schrikken natuurlijk toen Shawn Vrientjes (commissielid van de PvdA) in een reactie vaststelde, dat ik geen Foucaultiaans cynist was.

Niet dat ik me geprobeerd had als zodanig te profileren, maar toch.

Cynisme is in oorsprong een filosofische stroming uit het oude Griekenland. Meer daarover kunt U hier lezen.

In zijn hedendaagse vorm heeft cynisme een vervelende bijklank gekregen, maar in zijn oorspronkelijk vorm ging het toch meer over een eenvoudige levenswijze, wars van allerlei conventies.

Diogenes (die in een ton leefde) was daarvan het voorbeeld dat ik me uit mijn schooltijd herinnerde.

Maar goed als cynist kun je kennelijk niet van instituties (zoals een gemeenteraad) houden, laat staan dat je daar zitting in zou willen nemen.

En omdat ik deelgenomen had aan de verkiezingen was daarmee (volgens Vriendjes) ook het bewijs geleverd dat ik  geen cynist was in de Foucaultiaanse variant. Het zij zo, ik ga er niet onder gebukt.

Waar ik me wel zorgen over maakt is het gebrek aan aanzien dat onze democratische instituties genieten. Bijna de helft van de bevolking neemt niet meer de moeite om tijdens verkiezingen nog een stem uit te brengen op deze of gene partij.

We kunnen de schuld daarvoor natuurlijk neerleggen bij de individuele burger, wat politici gewoonlijk doen, maar je kunt je ook afvragen of die instituties wel doen wat ze ons beloven te zullen doen.

Wat mij betreft waren er meer dan voldoende politieke stromingen in de raad van Enkhuizen vertegenwoordig, maar wat er in mijn ogen aan ontbrak was een kritische toezichthouder.

In dit land gaan heel veel dingen goed, maar als er iets verkeerd gaat, dan blijkt iedere keer weer dat het door beter toezicht had kunnen worden voorkomen.

Paljas was een poging om het toezicht op een belangrijke institutie (de gemeenteraad) te verbeteren. Die poging is mislukt.

Niet helemaal verwonderlijk, want de natuurlijke achterban van Paljas bestond uit mensen die niet meer gingen stemmen omdat ze hun geloof in de bestaande politieke partijen hadden verloren.

Dus blijft het probleem (dat een groot deel van de bevolking niet langer geloofd dat de democratische instituties in staat is de wensen van die bevolking tot uitdrukking te brengen) bestaan. Niet alleen in Enkhuizen, maar ook in Nederland, Europa  en misschien wel de rest van de westerse wereld.

De gevolgen daarvan zien we tegenwoordig bijna dagelijks op de TV.

Waarheidsvinding

vriendjesShawn Vriendjes (commissielid van de PvdA) maakt zich in een reactie onder mijn vorige bericht nogal druk over wat hij mijn manier van waarheidsvinding noemt.

Een merkwaardig verwijt, gegeven het feit dat niet alleen zijn partij, maar eigenlijk alle in de raad zittende partijen hun uiterste best doen om waarheidsvinding vrijwel onmogelijk te maken.

Zo worden er buiten de raadagenda allerlei informatieve bijeenkomsten georganiseerd die alleen toegankelijk zijn voor raads- en commissieleden. De daar verstrekte informatie wordt kennelijk niet geschikt bevonden voor een groter publiek.

Ik heb tenminste nog nooit een verslag aangetroffen op geen enkele website van welke politieke partij dan ook.

Verder is de vraagbaak raads- en commissieleden (Agora) strikt geheim. Er zijn gemeenten die de via Agora gestelde vragen (en de daar gegeven antwoorden) gewoon publiceren (Drechterland) maar in Enkhuizen blijven ze met een waas van geheimzinnigheid omgeven.

Vriendjes beticht mij verder van dedain (gebrek aan respect) ten opzichte van de gevestigde orde. Heb ik verder geen probleem mee, maar vraag me wel af of hij bereid is om te erkennen dat de gang van zaken (die hierboven heb beschreven) getuigt van dedain ten opzichte van de gewone kiezer.

Maar goed, het toeval wil dat voor Vriendjes zijn reactie op mijn blog plaatste, ik een reactie had geplaatst op het blog van de PvdA. Het gaat in essentie over de onmogelijkheid om aan waarheidsvinding te kunnen doen.

Op zichzelf heeft de PvdA een voorsprong op de meeste andere partijen die de mogelijkheid van het geven van een reactie ontberen. Maar voordat zo’n reactie geplaatst wordt moet ze eerst goedgekeurd worden door een moderator.

Of en wanneer dat gebeurd weet ik niet, daarom plaats ik hem maar alvast hieronder.

—————————————————————————————————————————————————–

Je reactie is in afwachting van moderatie.

21 oktober 2015 om 14:05

Verslag doen van iets is natuurlijk prima, maar zou het niet veel verstandiger zijn om deze site te gebruiken voor het naar buiten brengen van standpunten voordat ze worden ingenomen?

Nu stellen jullie alleen maar vast dat er een motie van afkeuring is ingediend, maar het waarom van die motie blijft verder onderbelicht.

Volgens van Oostende was de motie niet gericht tegen de persoon, maar tegen het proces. Merkwaardig omdat ik hier nooit fundamentele kritiek tegen het proces heb gelezen.

Die heb ik wel geformuleerd op mijn eigen website https://pimsep.wordpress.com/en komt neer op twee hoofdzaken.

Ten eerste, de noodzaak voor een Europese aanbesteding is nooit aangetoond. De gemeentelijke investering (aanleg van een strand) blijft namelijk ver onder de grens van 5 miljoen.

Ten tweede, de aanbesteding is nodeloos gecompliceerd omdat ze gestructureerd is als ruilhandel, waarbij de gemeente een onduidelijk voordeel geeft in ruil voor een onduidelijke tegenprestatie.

In beide gevallen onduidelijk, omdat zowel de waarde van het voordeel als de kosten van de tegenprestatie niet zijn becijfert, waardoor het mogelijk wordt te beweren dat men te veel vraagt en te weinig aanbied. (SWL).

In werkelijkheid biedt de gemeente een voordeel dat in dertig jaar oploopt tot 12 miljoen, terwijl ze een tegenprestatie wenst die vraagt om een investering van hooguit 1,5 miljoen.

Een investering die men makkelijk zelf zou kunnen doen en financieren uit erfpacht inkomsten. Op basis van beide feiten ben ik tot de conclusie gekomen dat de hele aanbesteding een doorgestoken kaart is.

Mijn punt is dat je beter vooraf analyses kunt doen, die je mogelijk na inbreng van leden bijstelt, dan dat je in kleine kring conclusies trekt om daar vervolgens achteraf verslag van te doen.

%d bloggers liken dit: