Categorie: Kunst

Weinig bijval

Omdat ze consequent weigeren om te reageren op wat ik schrijf, moet ik afgaan op hetgeen de Enkhuizer Krant weet te ontlokken aan onze fractievoorzitters en ziedaar, er is sprake van voortschrijdend inzicht.

Allereerst de lokale oppositie, bestaande uit 4 eenlingen. In volgorde van hun ontstaansgeschiedenis. Lijst Quasten, HEA, Lijst van der Pijll en Nieuw Enkhuizen.

Pijl
voortschrijdend inzicht

Deze keer ben ik het met van der Pijll eens. Er is nog steeds geen factuur, dus gaan we niet betalen, stelt hij. Dat lijkt me een zeer gezond standpunt. Vier maanden eerder vond hij die afwezigheid nog geen bezwaar en stemde hij tegen de motie Langbroek/Quasten, maar hij is inmiddels tot andere gedachten gekomen.

Daar heb ik verder geen probleem mee, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald zullen we maar zeggen.

Langs deze (voor van der Pijll) onsympathieke weg wil ik hem er nog even op wijzen dat het ontbreken van een factuur zeker onderdeel zal uitmaken van mijn bezwaar tegen de wijze waarop het college mijn WOB verzoek heeft afgehandeld.

Langbroek heeft (voor de raadsvergadering van 5 juli ) inzage gevraagd in een factuur en zowel wethouder als burgemeester beweerden daarover niet te beschikken. In het dossier dat mij ter inzage is gegeven bevond zich evenmin een factuur en dus zal ik de rechter vragen om de gemeente op te dragen mij dat document alsnog ter inzage te geven.

Van Marle
Gekonkel?

Ik neem aan dat ik de rechter kan overtuigen van de redelijkheid van mijn verzoek en dat hij de gemeente (onder dwangsom) zal gelasten om alsnog de factuur ter inzage te geven.

Daarmee is voor mij de kwestie afgehandeld. Het is aan de raad om vervolgens te bepalen hoe zij omgaat met het feit dat ze op dat punt is voorgelogen.

Naast de vier lokale oppositie partijen zijn er ook nog 3 landelijke oppositie partijen. D66, VVD en PvdA.

Van Marle (D66) laat de krant weten, “Je voelt gewoon dat er een of andere deal gesloten is, dat er gekonkeld is”. Mijn reactie daarop is, dat je het niet alleen voelt, maar dat je het ook kunt aantonen. Op 11 maart 2015 zijn vertegenwoordigers van de aannemer en gemeente bijeengekomen en hebben ze “een knoop doorgehakt”.

In ruil voor een toegezegde betaling van € 86.757,- zou de aannemer (zonder formele opdracht) de verzwaring aanleggen.

Slechts een deel van die betaling was het resultaat van de kosten van verzwaring. Een ander deel was bedoeld als afwikkeling van nog openstaande claims van de aannemer t.o.v de gemeente. Volgens de architect is de gemeente daarbij te genereus geweest, maar dat doet niet ter zake.

De afspraak werd gemaakt en mondelinge afspraken zijn net zo rechtsgeldig als schriftelijke.

Op zichzelf geen opzienbarende deal, had de gemeente er niet voor gekozen om te benadrukken dat ze geen opdracht had verstrekt voor het verzwaren van het elektranetwerk en het doen voorkomen alsof de deal alleen betrekking had op de kosten van verzwaring en als bewijs daarvoor een inmiddels achterhaalde offerte (na inhuizing) aan de raad presenteerde.

Daarop lieten de coalitiepartijen hun fantasie de vrije loop en weigerden om de aannemer te betalen. Je zou het een vorm van gerechtigheid kunnen noemen dat de coalitiepartijen daarmee hun eigen wethouder in een lastig parket manoeuvreerden. Iets wat men in de herkansing heeft proberen te corrigeren, maar wat niet het  gewenste resultaat opleverde. Omdat de raad, als gevolg van de tegenstrijdigheden in de raadsvoorstellen, inmiddels in totale verwarring verkeerde.

Op zijn beurt laat Van Reijswoud (VVD) de krant weten dat hij geen initiatief tot betaling van de aannemer zal nemen, omdat zijn collega raadslid in het bestuur van de Drommedaris zit. De logica van zijn redenatie ontgaat me volledig.

kunst-1
Betrouwbare overheid?

Kunst (PvdA) prijst de aannemer dat hij niet meteen naar de rechter loopt, maar houdt geen rekening met de mogelijkheid dat dit wellicht veroorzaakt wordt door het feit dat hij inmiddels al betaald is.

Formeel mag dat niet, maar ik herinner haar even aan de gang van zaken rond wethouder Boland, die (zonder toestemming van de raad) ook een half miljoen meer had uitgegeven zonder dat haar dat toen is opgevallen. Ik zou dus niet weten waarom hetzelfde niet nu gebeurd kan zijn.

Waarin ik het weer wel met haar eens ben, is dat er gesproken moet worden over de betrouwbaarheid van de overheid. Maar dan niet de overheid ten opzichte van (in dit geval) de aannemer.

Op dat punt heeft men woord gehouden en om de kredieten gevraagd die nodig waren om hem te kunnen betalen.

Maar wel om de betrouwbaarheid van het college t.o.v van de raad. Het college heeft de raad tal van absurditeiten voorgeschoteld, waarop de raad met zo mogelijk nog grotere absurditeiten heeft gereageerd.

De simpele werkelijkheid is, dat de aannemer recht heeft op betaling.

Om te beginnen op de kosten van verzwaring (€ 20.000,-) maar mogelijk ook op het meerdere (€ 40.000,-). Althans, daarover heeft hij met de gemeente een deal gesloten.

Dat zowel gemeente als aannemer weigeren om de inhoud van die deal openbaar te maken, laat de betalingsverplichting van de gemeente jegens de aannemer onverlet.

Het is aan de raad om zich af te vragen of men tolereert dat de inhoud van die “deal” onbekend blijft. Volgens het krantenbericht zijn alleen de resterende drie coalitiepartijen die mening toegedaan. Ik denk dat die opvatting (tijdens de eerstkomende verkiezingen) weinig bijval zal vinden bij de kiezers.

Enkhuizen broeit

Gemeenteraad_Enkhuizen_internet
Enkhuizen broeit

Na drie maanden niks doen mocht de raad (tijdens de raadsvergadering van gisteravond) haar mening geven over de ontstane politieke situatie.

Michel de Jong (NE) stelde dat hij vanuit het college “signalen” had gekregen dat men wethouder Rob de Jong liever kwijt dan rijk was (ik gebruik mijn eigen woorden) en dat dit voor hem de doorslag had gegeven het vertrouwen in zijn naamgenoot op te zeggen.

Of dat waar is weet ik niet. Niemand ging daar verder op in, maar feit is, dat oppositie en coalitie alleen maar voordelen zagen in de nu ontstane situatie.

Het college zou nu gedwongen worden om wat vaker met de oppositie te overleggen en alleen al de gedachte daar aan deed bij velen het water in de mond komen.

Want zo zien de meeste raadsleden zichzelf het liefst.

Gewichtige lieden, die op gewichtige toon, gewichtige zaken mogen bespreken met het college over het welzijn van Enkhuizen.

Natuurlijk het liefst binnenskamers want zo gaan gewichtige mensen nu eenmaal te werk.

Ik neem aan dat daarom van der Pijll en Quasten zo boos waren dat de hele opzet op maandag al in de krant was uitgelegd. Die vinden zichzelf namelijk zo gewichtig dat er niets in de openbaarheid mag komen, voordat zij daar in de raadszaal hun plasje over hebben gedaan.

Een merkwaardige opvatting die ik niet met ze deel. Stella Quasten deelt via haar twitter account dagelijks haar mening over het leed in de wereld, maar over wat ze vindt van de gang van zaken in Enkhuizen (waar ze uiteindelijk voor betaald wordt) lees ik nooit iets.

En van der Pijll ventileert in de raadszaal alleen maar malle opvattingen, zoals zijn idee dat je aannemers (die tot volle tevredenheid werkzaamheden hebben uitgevoerd) niet hoeft te betalen.

Kunst meende dat de democratie geweld was aangedaan. Wat ze daar mee bedoelde is me niet duidelijk en haar kennende zal ze dat ook nooit duidelijk maken.

Verder opvallend lovende woorden van Van Reijswoud voor het werk van de coalitie, met maar één verwijt aan wethouder de Jong. Hij had eerst de raad moeten raadplegen voordat hij vertrok.

Vergeten was het feit dat VVD/D66 wethouder precies hetzelfde had gedaan toen (tijdens de vorige raadsperiode) hem de steun was opgezegd door fractiegenoot Stomp. Een gevalletje van de pot die de ketel verwijt.

De vraag is nu hoelang deze idyllische situatie met één gezamenlijke pispaal (Nieuw Enkhuizen) blijft voortduren. Dat valt moeilijk in te schatten, maar nu men eenmaal gewend is geraakt aan een minderheidscoalitie van 7, is een minderheidscoalitie van 6 ook denkbaar geworden.

Met als toekomstige struikelblokken het REZ en de afwikkeling van het Drom dossier. Maar we zitten nog te ver van de verkiezingen om daar munt uit te kunnen slaan en dus gedraagt iedereen zich nog even als het voorbeeldige raadslid dat alleen het belang van Enkhuizen voor ogen heeft.

Maar als de verkiezingen straks binnen gezichtsbereik komen dan wordt natuurlijk alles anders.

En tot die tijd houdt men de kaarten stevig voor de borst. Enkhuizen boeit niet alleen, maar op politiek gebied broeit het ook regelmatig.

Duimdenken.

duimRaadsleden bereiden hun optreden tijdens openbare vergaderingen gewoonlijk voor met een kleine groep vertrouwelingen ook wel “steunfractie” genoemd.

Bij gecompliceerde onderwerpen leidt dat er toe, dat er vooraf een tekst wordt gecomponeerd die tijdens de vergadering wordt voorgelezen.

Recente voorbeelden zijn de teksten die D66 en PvdA op hun website hebben geplaatst.

Raadsleden ontberen echter de flexibiliteit om deze teksten aan te passen als ze kort voor de vergadering informatie krijgen (bijvoorbeeld via een inspreker) die in tegenspraak is met hetgeen zij eerder (in samenspraak met hun steunfractieleden) hadden verondersteld.

Dit maakt, dat het “inspreken” bij commissievergaderingen vrijwel altijd volkomen nutteloos is.

De “toespraak” van PvdA raadslid Kunst bevat een aantal storende onjuistheden die door de inspreker al waren weerlegd, maar niettemin toch door haar werden voorgelezen als haar bijdrage aan het debat.

Kunst verwijt het college, dat het er voor gekozen heeft alleen het ZZM te “bedienen”.

Klaarblijkelijk is het de PVDA ontgaan dat het raadsvoorstel geen keuze van het college bevat, maar een opsomming van mogelijkheden die het college door een extern bureau had laten uitzoeken. Door middel van haar raadsvoorstel vraagt het college aan de raad om daaruit een keuze te maken.

Het college heeft dezelfde opsomming voorgelegd aan het ZZM met hetzelfde verzoek. Daaruit een keuze te maken. Het ZZM heeft (noodgedwongen) aan dat verzoek voldaan, maar nadrukkelijk aangegeven dat geen van de voorgelegde mogelijkheden een voor haar optimale oplossing bevatte.

De voor het ZZM optimale oplossing was volgens het college onbespreekbaar vanwege het coalitie-akkoord. Nu is een coalitie-akkoord niet het resultaat van een publieke discussie waarin voor en tegen uitgebreid tegen elkaar zijn afgewogen.

Een coalitie-akkoord is het resultaat van een onderonsje tussen coalitiepartijen en de ambtelijke organisatie over wat wenselijk en mogelijk is.

Maar het mag (zonder zorgvuldige afweging) natuurlijk nooit een belemmering zijn voor de verdere ontwikkeling van een van meest prestigieuze bedrijven in Enkhuizen.

Kortom, Kunst beweert in haar bijdrage aan het debat iets dat niet waar is. Het college “bedient” niet het ZZM, maar gebruikt haar als dekmantel om de eigen ambities (uitbreiding van de parkeermogelijkheden aan de zuidkant van de stad) te kunnen realiseren.

Dat mag op zichzelf een loffelijk streven zijn, maar het rechtvaardigt niet, dat het ZZM voor dat streven aansprakelijk wordt gesteld.

Door haar bewering stelt Kunst het ZZM (volstrekt onnodig) in een kwaad daglicht.

Hetzelfde doet Visser(CDA) als hij stelt dat het ZZM baten verzwijgt die uit het bootmodel voortvloeien. Hij schat die baten op € 150.000,- wat me, gelet op het aantal bezoekende auto’s, te hoog geschat lijkt.

Maar veel erger is natuurlijk, dat hij iets uit zijn duim zuigt om het vervolgens (tijdens de vergadering) als feit te presenteren.

Dus naast het alom bekende doemdenken kunnen we nu ook spreken van duimdenken. Het wordt bedreven in een maandelijks avondvullend programma vanuit de Breedstraat. Ook wel bekend onder de naam gemeenteraadsvergadering.

Treurig

Plichtmatige vragen
Plichtmatige vragen

In mijn vorige bericht behandelde ik de “on-line” rechtvaardiging voor de boycot van de nieuwjaarsreceptie door de coalitiepartijen. Nu wil ik het hebben over de veroordeling van diezelfde boycot door de oppositiepartijen.

Ze is te vinden is op de website van haar woordvoerster, Karin Kunst.

Ik wordt altijd een beetje zenuwachtig als partijen elkaar gaan beoordelen op basis van fatsoensnormen.

Dat je iets niet zou mogen boycotten omdat dit niet fatsoenlijk zou zijn vind ik niet zo’n sterk argument.

Laat staan dat je je er plaatsvervangend voor zou moeten schamen hoe de coalitiepartijen met hun wethouders menen te moeten omgaan.

Bovendien, de kritiek van de coalitiepartijen betrof niet het optreden van de eigen wethouder, maar het optreden van de burgemeester, die (in de opvatting van de coalitiepartijen) het mediation proces in gevaar had gebracht.

In plaats van wethouder Olierook in bescherming te nemen tegen zijn eigen partijgenoten had Kunst er (wat mij betreft) beter aan gedaan een kritische blik te werpen op zijn functioneren in dit dossier.

Laten we eerst even vaststellen dat Olierook zich door zijn eigen partijgenoten heeft laten opzadelen met een onmogelijke opgave.

Hij mag formeel een aannemer niet betalen voor werkzaamheden die die heeft uitgevoerd teneinde een gebruiksklare Drommedaris op te leveren. De noodzaak van die werkzaamheden staan niet ter discussie. Het is niet voor niets dat Olierook een krediet vroeg om  de aannemer te kunnen betalen.

De gemeente staat juridisch uiterst zwak als zij volhardt in haar weigering te betalen. Vandaar dat ik veronderstel dat hij op dit punt het raadsbesluit genegeerd heeft en de aannemer alsnog heeft betaald. Vanuit de overtuiging dat hij die boekhoudkundig wel kan rechtbreiden in een later stadium.

Hij heeft dat namelijk al eerder gedaan door uit de projectbegroting stelposten te verwijderen of te normeren om vervolgens te kunnen betogen dat de overschrijding van de begroting minimaal was. Wat mij betreft had de oppositie hem daarover dienen te bevragen om daar helderheid over te krijgen.

Uiteraard nagelaten, men verdiept zich nu eenmaal niet in details, maar de bewering van Kunst dat er aan de Drommedaris al 4 miljoen is uitgegeven is geen detail, maar een uit de losse pols gedane bewering die niet kan worden onderbouwd.

Maar dit staat natuurlijk los van de mediation die inmiddels al 6 maanden gaande is.

We weten de uitgangspunten. De gemeente beweert dat de stichting haar een ton verschuldigd is vanwege de aanleg van een zwaardere stroomvoorziening. Als bewijs daarvoor heeft ze een offerte van de aannemer voorgelegd, daterende begin april.

Die offerte bevat € 50.000,- aan ongespecificeerde breek- en reparatiekosten.

Gelet op het tijdstip van de offerte (14 dagen voor de uiteindelijke oplevering) lijken me de € 50.000,- aan breek- en reparatiekosten inderdaad aan de hoge kant. De opvatting van het stichtingsbestuur dat het college (via een omweg) eerdere tegenvallers (voor wat betreft meerwerk) op haar wilde verhalen durf ik dan ook niet meteen naar het land der fabelen te verwijzen.

Ook op dat punt had Olierook door de oppositie beter bevraagd moeten worden en had men geen genoegen moeten nemen met zijn vrij algemene verklaringen.

Maar in plaats daarvan stelt Kunst twee algemene vragen. “Klopt het dat een motie niet is uitgevoerd en er dus nog steeds sprake is van een conflict?”

Beetje ongelukkige woordkeuze, misschien beter te praten over een verschil van inzicht. Het voorspelbare antwoord daarop is dat men nog steeds in gesprek is en je dus ook niet kan concluderen dat de motie niet is uitgevoerd.

Op haar tweede vraag, hoe groot is de kans dat de zaak voor de rechter moet worden uitgevochten kwam uiteraard geen antwoord.

Je gaat op voorhand niet roepen dat je (als puntje bij paaltje komt) toch niet naar de rechter zal stappen.

Kortom, plichtmatige vragen die verder niets verhelderen. Ik blijf dan ook bij mijn eerdere conclusie dat de oppositie haar werk niet doet, maar geduldig zit te wachten dat ze zelf weer op pluche kan plaatsnemen.

Een daarmee is het beeld compleet. Een coalitie die haar wethouder opzadelt met een onmogelijke opdracht en een oppositie die er maar niet in slaagt de vinger op de zere plek te leggen. Treurig.

Brood en spelen.

Aangepaste motie
Keeping up appearances

Woordvoerster van de oppositie gisteravond was Karin Kunst (PvdA). Net als Keesman had ze moeite met het formuleren van een relevante vraag.

Waar Keesman het er om ging het optreden van burgemeester Baas af te schilderen als een verkeerd signaal richting raad en bevolking, deed Kunst  hetzelfde. Ze meende dat de coalitiepartijen (met hun zucht naar publiciteit)  college en raad in diskrediet hadden gebracht. Wat natuurlijk ook weer een verkeerd signaal is.

Beide dames doen me steeds vaker denken aan de hoofdpersoon in de Engelse tv serie “Keeping up appearances”. Hyacint Bucket. (Uitgesproken als Bouquet). Beide weten anderen precies te vertellen “hoe het hoort”.

Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar vermakelijk als men de plank weer eens volledig misslaat.

Het probleem is natuurlijk dat de lokale oppositie zichzelf eigenlijk te goed vindt om oppositie te voeren, wat meestal tot gevolg heeft dat men wat algemeen geformuleerde vragen stelt, die nooit meer dan nietszeggende antwoorden opleveren.

Zo ook deze keer. Kunst is dusdanig verguld met haar kaderstellende rol (wat dat ook moge zijn) dat ze nauwelijks aandacht besteed aan de details. De enige (retorische) vraag die ze had weten te bedenken was of er nog steeds sprake was van een conflict met het stichtingsbestuur.

Dat kon Olierook moeiteloos bevestigen. Zodra dit conflict met het stichtingsbestuur (met behulp van mediation) zou zijn beëindigd zou hij de raad daarover informeren. Ondertussen was hij druk doende met de uitvoering van de door de raad aangenomen moties.

Kijk, en dat laatste wens ik dus te betwijfelen. Alleen moet je je daarvoor wel even verdiepen in details van die moties.

Helaas niet het sterkste punt van Kunst, die liever vergezichten schildert dan zich te verdiepen in details.

Olierook had destijds gevraagd om een extra krediet omdat de gemeente zich moreel verplicht voelde de aannemer te betalen voor verrichte werkzaamheden. De oppositie had daar verder geen probleem mee, de coalitie meende beter te moeten weten dan de eigen wethouder en weigerde zijn verzoek in te willigen.

De noodzaak van die werkzaamheden werd niet betwist, er was slechts een geschil over de vraag wie er voor die extra kosten moest opdraaien. De gemeente als opdrachtgever van de aannemer of de stichting als gebruiker.

Dat dit geschil tussen gemeente en stichting 7 maanden voortsleept is natuurlijk beschamend, maar heeft verder niets van doen met de vraag of je (als opdrachtgever) een aannemer moet betalen voor uitgevoerde werkzaamheden.

Probleem is echter dat de coalitiepartijen weigerden om Olierook het krediet te verstrekken waarom hij had gevraagd en hij dus formeel niet in staat was zijn (morele en formele) verplichting ten opzichte van de aannemer na te komen.

Nu kun je Olierook gewoonlijk wel om een boodschap sturen, dus ik neem dat hij wel een informele manier heeft gevonden om de aannemer alsnog te betalen, zodat we op dat punt in ieder geval geen gelazer krijgen.

Maar de consequentie van een dergelijke “informele” oplossing is natuurlijk dat een raadsbesluit niet wordt uitgevoerd. Dat vind  ik in dit geval niet zo’n probleem.  Deze coalitie heeft wel vaker domme besluiten genomen. Ik denk daarbij even aan het befaamde rioolonderzoek dat inmiddels heeft plaatsgevonden.

Maar als oppositie zou je toch op zijn minst moeten proberen het zelfvoldane optreden van de coalitiepartijen (die denken dat ze altijd het gelijk aan hun kant hebben omdat ze nu eenmaal een meerderheid vormen) op de proef te stellen. Maar kennelijk is men niet bereid om deze kans voor open doel te benutten.

Maar als gezegd, daar vinden de grote oppositie partijen (D66, VVD en PvdA) zichzelf eigenlijk veel te voornaam voor.

En dus komt Kunst niet verder dan een irrelevante vraag, neemt ze genoegen met een irrelevant antwoord en complimenteert ze de wethouder voor zijn noeste arbeid aan moties waarvoor ze geen goed woord over had toen ze werden ingediend.

Gisteravond was er een tamelijk domme mevrouw bij Jinek, die nogal vreselijke dingen had gezegd over vluchtelingen.

Reden genoeg om haar tot onderwerp te maken van een uitzending die vanavond op de buis is.

Als excuus voor haar opmerkingen gaf ze aan destijds niet over het goeie “plaatje” te hebben beschikt, maar na een bezoek aan vluchtelingencentra had ze een ander “plaatje” gezien en betreurde ze haar eerdere opmerkingen.

En daar gaat het tegenwoordig dus om. Argumenten zijn te ingewikkeld omdat je er over na moet denken. Schriftelijke communicatie is iets uit het verleden, tegenwoordig moet je  een “plaatje” laten zien dat de mensen kunnen “liken”.

Anders gezegd, het moet vandaag de dag voornamelijk om uiterlijk vertoond gaan en zolang de mensen tevreden zijn met brood en spelen, waar zou je je verder dan nog zorgen over moeten maken?

 

Rookgordijn

Aangepaste motie
Aangepaste motie

In mijn laatste bericht stel ik vast dat de Enkhuizer raad weliswaar maatregelen probeert te treffen om de mogelijkheden tot discussie te vergroten, maar dat ze zelden of nooit standpunten bekend maakt op grond waarvan je een discussie zou kunnen voeren.

De PvdA lijkt nu met die oude traditie te willen breken.

Ze plaatst tenminste een dag later een bericht op haar website  waarin ze toelicht wat de reden is voor haar motie vreemd aan de orde van de dag die ze eerder had ingediend, maar die ze inmiddels heeft aangepast.

Die aanpassing is een verbetering, maar omzeild nog steeds de kern van het probleem. Die kern is dat het college nogal eens de mogelijkheid aangrijpt om informatiebijeenkomsten voor de raad als “vertrouwelijk” te bestempelen.

Dat gold bijvoorbeeld ook voor de laatste REZ vergadering. Ik heb gevraagd of ik hem mocht bijwonen. Dat is me door de griffier geweigerd omdat deze vergadering kennelijk niet openbaar was.

Zowel een kopie van mijn verzoek als de afwijzing van de griffier is verstuurd naar de fractievoorzitters. Geen van heeft er op mijn verzoek gereageerd. Zover ik weet heeft ook geen enkele fractievoorzitters de griffier op gewezen dat de informatie bijeenkomst over het REZ openbaar was en dat hij mijn verzoek dus ook niet had mogen afwijzen.

Dus als Karin Kunst beweert dat alles (op enkele specifieke uitzonderingen na) openbaar is, dan heeft ze het over een theorie die niet in de praktijk wordt nageleefd.

Kennelijk met instemming van alle fractievoorzitters, het college en de griffier.

De gewijzigde motie Kunst is een verbetering van oorspronkelijke presidiumakkoord waarover ik in (afwachten) schreef, maar zegt niets over de neiging van college om vergaderingen “besloten” te verklaren en de daarin gegeven informatie als zijnde “vertrouwelijk” te bestempelen. Ook daar heb ik eerder over geschreven, namelijk hier .

In de gedragsregels die ik zelf formuleerde (en die door Langbroek als amendement zijn ingediend) houd ik nog rekening met de mogelijkheid van vertrouwelijk overleg tussen college en de raad. Ik wil alleen vastgelegd zien wie die vertrouwelijkheid aanvraagt en wie er mee instemt.

Uit de motie van Kunst is de mogelijkheid tot vertrouwelijkheid (=zelfcensuur) verdwenen. Alles is namelijk openbaar tenzij er een geheimhoudingsplicht op rust.

Die kan door het college worden opgelegd, maar moet vervolgens wel door de raad in de eerstkomende vergadering worden bekrachtigd.

Persoonlijk juicht ik het verdwijnen van “vertrouwelijk” overleg leg toe, omdat het alleen maar uitnodigt tot het verstrekken van desinformatie.

Maar of de raad daar in meerderheid ook zo over denkt valt af te wachten. “Vertrouwelijk” vormt namelijk ook een prima rookgordijn waarachter raadsleden zich kunnen verbergen.

De enige.

Afstand tot de burger?
Afstand tot de burger?

Tijdens de raadsvergadering van 3 november diende Karin Kunst een tweetal moties in. Moties zijn verzoeken van de raad aan het college.

Als een meerderheid van de raad een motie steunt, dan wordt het college geacht de motie uit te voeren.

Nalaten het verzoek uit te voeren kan ook, maar dat resulteert gewoonlijk in vertrek van het college.

De twee moties die Karin indiende beoogden een grotere transparantie te bewerkstelligen voor wat betreft gemeentelijke procedures.  Op grond van de overweging dat de bestaande procedures de maatschappelijk discussie verhinderde en dat hierdoor de kloof tussen overheid en burger werd vergroot.

Uiteraard ben ik een warm voorstander van alles wat de kloof tussen burger en overheid kan verkleinen.

Maar naast hetgeen er door de gemeentelijke organisatie kan worden gedaan, wat doen de politieke partijen zelf eigenlijk om de kloof tussen de burger en de overheid te verkleinen?

Het antwoord daarop is eenvoudig. Helemaal niets.

De beide moties van Kunst werden nauwelijks besproken in raadsvergadering, maar vrijwel onmiddellijk doorverwezen naar overleg binnen het presidium. Het overleg tussen fractievoorzitters.

Ogenschijnlijk werd binnen het presidium overeenstemming bereikt over de te volgen gedragsregels. Heeft de indiener van de motie daar melding van gemaakt? Uiteraard niet. Is er ook maar één partij geweest die zijn standpunt (ingenomen tijdens de presidium vergadering) heeft toegelicht? Uiteraard niet.

Bij toeval kwam aan het licht dat de overeenkomst over een van de moties slechts een bevestiging inhield van de bestaande gedragsregels.

Heeft de indiener van de motie (Kunst) daar een toelichting op verschaft. Natuurlijk niet. Waarom zou men. Dat zou alleen maar tot discussie hebben kunnen leiden.

En hoewel het beoogde doel van de motie was, de mogelijkheden van een maatschappelijk  discussie te bevorderen, zijn het de politieke partijen die zich daar willens en wetens proberen aan te onttrekken.

Geen toelichting
Geen toelichting

Op 24 november werd een informatiebijeenkomst gehouden over het REZ.

Alleen toegankelijk voor raads- en commissieleden die na de pauze suggesties mochten doen over de voortgang van dit project.

Met het oog op een maatschappelijke discussie (waarvan iedereen beweert hem op prijs te stellen) zou je verwachten dat politieke partijen vol trots de suggesties die ze gedaan hebben, openbaar zouden hebben gemaakt.

Maar niets daarvan. Men stelt vroom procedures op die een maatschappelijk discussie zouden kunnen bevorderen, alleen voor wat betreft de onderwerpen (waarover men zou kunnen discussiëren) houdt men de kaken stijf op elkaar.

Het is een tegenstrijdigheid die onze politieke voorlieden maar niet schijnen te kunnen begrijpen. Zolang zij niet met standpunten naar buiten treden valt er ook niets te discussiëren en groeit de kloof tussen overheid en burger alleen maar verder.

Persoonlijk vind ik dat een zorgelijke ontwikkeling, maar het zou me niets verbazen als ik de enige ben.

Hebben willen weten

Openbaar?
Afvragen

Sportief als ik ben wijs ik ook graag op hetgeen anderen (in dit geval de PvdA) aan gemeentenieuws brengen. Er is op dit blog zelfs een speciale plaats voor ingeruimd.

In de meest rechtse kolom vindt U onder elkaar de laatste drie berichten van de gemeente en die van  LQ, PvdA en SP . Dat heeft niets te maken met een bepaalde politieke voorkeur. Het zijn simpel de enige websites die een nieuwsfeed hebben. De overige websites van politieke partijen hebben dat niet.

De praktijk leert echter dat de overige partijen ook nauwelijks iets te melden hebben. Iets  dat inzicht zou verschaffen in het doen en laten van onze lokale politici. Laat staan dat ze daar over in discussie zouden willen gaan.

Maar goed,  de PvdA heeft dus een berichtje geplaatst op haar website met haar visie over de laatste raadsvergadering. Met name over het deel dat ging over de aanleg van het parkeerterrein op het REZ.

Hun opvatting wijkt nogal af van de mijne en daarom is het misschien goed er kennis van te nemen.

Karin Kunst heeft het in haar bericht nog steeds over de € 100.000,- die in 2009 door SWL zou zijn betaald voor de aanleg van een parkeerterrein. Ze heeft echter, net als iedereen, de erfpachtovereenkomst gekregen waarin staat dat de bijdrage van SWL slechts € 30.000,- was. Waarom ze dus nog steeds blijft beweren dat SWL € 100.000,- heeft betaald voor de aanleg van een parkeerterrein begrijp ik dus niet.

Karin vraagt zich vervolgens af waar die € 70.000,- is gebleven. Nu is wethouder de Jong vaak moeilijk te volgen als hij iets begint uit te leggen. Daarom kun je ook beter niet naar hem luisteren, maar gewoon proberen zelf na te denken.

De € 100.000,- die SWL heeft overgemaakt naar de gemeente zal terecht zijn gekomen in twee verschillende potjes die deel uitmaken van de REZ grondexploitatie. Het ene potje heet reserve en het andere heet voorziening.

Het verschil tussen beide is, dat je uit het voorzieningenpotje alleen maar geld mag halen om een bepaalde voorziening te realiseren. In dit geval een parkeerterrein. Terwijl het reservepot bedoeld is voor meer algemene uitgaven inzake het REZ.

Wat de Jong gedaan heeft is € 30.000,- uit het ene potje (voorzieningen) halen en € 70.000,- uit het andere (reserve).

Dat had hij iets beter kunnen uitleggen. De verwarring ontstond omdat SWL (volkomen ten onrechte) beweerde dat zij € 100.000,- had bijgedragen aan de aanleg van een parkeerterrein. Die bewering is onjuist gebleken.

Dat de kosten van aanleg van een parkeerterrein correspondeerde met het bedrag dat SWL had betaald berust op toeval. Een iets andere uitvoering van het parkeerterrein had zomaar meer kunnen kosten.

Hopelijk heb ik hiermee de nog  bij de de PvdA levende vragen beantwoord.

Maar dat wil niet zeggen dat daarmee alle vragen zijn beantwoord. Waar ik zelf nog mee worstel is het volgende.

De PvdA heeft (net als alle andere partijen trouwens) er mee ingestemd, dat uit het REZ reserve potje € 200.000,- mocht worden gehaald om een zogenaamde competitieve dialoog te kunnen organiseren.

Maar dat plan werd al snel opgegeven en vervangen door een (jammerlijk mislukte) Europese aanbesteding. In beide gevallen berustte de uitvoering bij het eigen personeel.

Maar de loonkosten van het eigen personeel zijn vastgelegd en verantwoord in de begroting.

Dus waar was  die twee ton extra voor nodig? Kan het zijn dat de loonkosten in de begroting wat te laag waren ingeschat en was die competitieve dialoog niet meer dan smoesje om ze alsnog te kunnen opkrikken?

Ik weet het niet, maar als ik raadslid zou zijn geweest dan zou ik het graag hebben willen weten.

Doodstil

Paprika
Doodstil

Uiteraard was ik benieuwd naar de behandeling van de moties die door Karin Kunst waren ingediend. De radio verbinding op de avond zelf was verbroken. Het audio verslag bleef enige tijd uit maar is inmiddels toch op de website van de gemeente verschenen. U kunt het via deze link beluisteren.

De discussie begint na precies 38 minuten, dus het geluidsbalkje tot dat moment doorschuiven.

Als viel te verwachten uitte burgemeester Baas bezwaren tegen de motie. In zijn ogen is Agora een instrument van het college en niet van de raad. Dat impliceerde volgens hem dat de raad er wel iets van kon vinden, maar daar niets over kon besluiten.

Fraai staaltje bluf poker van de burgemeester natuurlijk, maar wat precies bedoelt hij hiermee te zeggen?

Hoe belangrijk de burgemeester ook mag zijn, hij heeft geen zeggenschap over de vragen die er door raadsleden mogen worden gesteld. Dat bepaalt ieder individueel raadslid voor zichzelf. Hij heeft hoogstens zeggenschap over “aan wie” die vragen mogen worden gesteld en formeel is dat alleen aan de verantwoordelijke wethouder.

Agora is een soort internetforum zoals er duizenden te vinden zijn op het internet. Je kunt er een vraag deponeren en met een beetje geluk krijg je een antwoord van iemand die ook gebruik maakt van dat forum.

Agora werkt ook zo, met dien verstande dat alleen raads- en commissieleden vragen kunnen deponeren. Antwoorden zullen (in de praktijk) gewoonlijk verstrekt worden door de verantwoordelijke ambtenaren.  Dat gebeurt nu kennelijk onder hun eigen naam.

Baas probeert er een beetje een punt van te maken dat die antwoorden alleen gegeven mogen worden na goedkeuring van de verantwoordelijke wethouder. Formeel juist, maar praktisch onwerkbaar, omdat veel wethouders ( uitzonderingen daargelaten) nauwelijks inzicht hebben in de zaken waar ze verantwoordelijk voor zijn.

Raadsvergadering zijn daarom gewoonlijk een toonbeeld van lammen die blinden proberen te leiden. De echte kennis over een onderwerp berust bij de verantwoordelijke ambtenaar, die zijn kennis echter alleen mag delen met een wethouder en (alweer formeel) met niemand anders.

De wethouder bepaalt vervolgens welk deel van de waarheid hij naar buiten wil brengen en welk deel ervan hij wenst te verzwijgen.

Het openbaar maken van Agora (er van uitgaande dat ambtenaren waarheidsgetrouwe antwoorden zullen geven) beperkt de mogelijkheden van een college om zaken te kunnen verzwijgen.

Het grappige hierbij is natuurlijk dat een meerderheid van de bevolking (inclusief sommige van hun vertegenwoordigers) het een goede zaak zouden vinden dat er minder wordt verzwegen, waardoor de kans op verkeerde beslissingen afneemt.

Terwijl  de bestuurders hun mogelijkheid tot verzwijgen als een groot goed zien, omdat zij daarmee hun mogelijk falen beter kunnen verbergen.

Raadsleden bekleden in dit opzicht een middenpositie. Enerzijds is er het besef dat meer openheid tot betere besluiten zal leiden, anderzijds is er het besef openbaarheid ook hun eigen gebrekkige functioneren blootlegt.

Dus wat is het resultaat geweest van de door Karin Kunst ingediende moties? Voorlopig alleen dat de kwestie is verwezen naar de Enkhuizer achterkamer die Presidium heet. De vergadering van fractievoorzitters.

Ik heb in de 6 jaar dat ik dit blog bijhoud nog nooit een verslag gezien van een presidium vergadering en ook over de daar genomen besluiten lees je zelden iets.

Kortom, het debat over meer openheid van het bestuur zal in de veilige beslotenheid van het Presidium plaatsvinden. Ik ben benieuwd of er één partij is die daar (uit eigener beweging) verslag over zal uitbrengen.

Tot dusver is het echter (als gebruikelijk) doodstil gebleven,

%d bloggers liken dit: