Categorie: Pasive

Op het weblog van de PvdA Enkhuizen lees ik een ingezonden brief van Jan van Oostende fractievoorzitter van de PvdA in Enkhuizen. Daarin spuwt hij zijn gal over mede raadslid Hans Langbroek (Nieuw Enkhuizen). Brief (en artikel waarop hij reageert) vindt U hier.

De reden voor zijn ongelofelijke woestheid (door hem gesignaleerde racistische opmerkingen van collega raadslid Hans Langbroek) vind ik niet zo belangwekkend.

Zolang Hans niet voorstelt om Berbers van hoge gebouwen af te gooien of ze uit een buurt weg te pesten is het niet meer dan wat geblaf en blaffende honden bijten niet.

Mijn belangstelling daarentegen gaat uit naar Jan’s opvatting over het openbaar bestuur. Ik citeer,

“Voor mensen met kritiek, maar zonder oplossingen zou geen plek in het openbaar bestuur moeten zijn.”

Prima standpunt lijkt me, je leest bijna nooit iets van Jan, maar als hij iets opschrijft slaat hij wel de spijker op zijn kop.

Ik dacht onmiddellijk aan Wouter Bos, die (toen hij nog geen eigenaar van een bank was) kritiek had op de bonuscultuur aldaar, maar nu hij wel eigenaar van een bank is, geen idee heeft hoe hij dat probleem moet oplossen.

Dat maakt het ook meteen weer onwaarschijnlijk dat Jan’s opvatting door de gehele PvdA zal worden overgenomen als een speerpunt van beleid.

Jan’s radicale opvatting komt echter wel steeds dichter bij de opvattingen van de Pasive Beweging, waarvan ik de trotse eigenaar (en enig lid) ben. Dat huldigt namelijk een nog radicaler standpunt.

“Voor mensen zonder kritiek en zonder oplossingen zou evenmin een plek in het openbaar bestuur moeten zijn.”

Voor het terugbrengen van het aantal spek en bonen politici heeft de Pasive Beweging een uitstekend plan.

Het zou me dan ook niet verbazen als het ledental van mijn beweging zich in de komende maanden zou verdubbelen.

Pasivisme is het idee om kiezers (die normaliter niet gaan stemmen) omdat zij geen keuze kunnen (of willen) maken uit de bestaande politieke stromingen, toch bij het democratische proces te betrekken.

Een pasitive stem is niet van invloed op de politieke verhoudingen, maar wel op het aantal politici dat uiteindelijk op het pluche zal mogen plaatsnemen.

Nergens is dat meer urgent dan bij de Europese parlementsverkiezingen.

Het Europarlement heeft inmiddels 785 leden. Het vergadert zowel in Straatsburg als in Brussel. Alleen al die maandelijkse verhuizingen kosten de belastingbetaler 200 miljoen euro per jaar.

Alle pogingen dit circus tot een einde te brengen stranden op de onwil van de parlementariërs  om deze (voor henzelf uiterst lucratieve) waanzin te beëindigen.

Slechts 285 van de 785 parlementariërs wenst het onderwerp zelfs maar in behandeling te nemen.

Als meer afgevaardigden meer democratie betekent, dat is de Chinese Volksrepubliek het meest democratische land ter wereld.

Nederland heeft (meen ik) 27 vertegenwoordigers in het Europarlement. Niemand die ze kent, het is onduidelijk tegenover wie ze verantwoording afleggen.

Nauwelijks 20% van de bevolking wenst nog zijn stem uit te brengen voor deze farce.

De democratie leidt geen enkele schade als het aantal vertegenwoordigers tot een vijfde terug zou worden gebracht.

Nederland zou er in dat geval 5 hebben, we zouden ze kennen en ze dus ter verantwoording kunnen roepen. Ze zouden evenveel in de melk te brokken hebben dan de 27 nu.

Zelf zullen de Europarlementariërs nooit zo’n drastische stap (die indruist tegen hun eigenbelang) nemen.

Alleen de kiezer kan dat voor hen doen. Door middel van een pasive stem.

Om heel Europa te overtuigen van het nut van een Pasive stem zouden we in Nederland daar eerst eens op moeten oefenen. De provinciale staten verkiezingen in 2010 lijken daar uitstek voor geschikt.

Eerder bepleitte ik al de opname van een extra keuzemogelijkheid voor de kiezer op het stembiljet. “None Of The Above”. Deze extra keuzemogelijkheid zou er voor moeten zorgen dat politici niet langer alle beschikbare plaatsen zouden kunnen opeisen, ongeacht het aantal uitgebrachte stemmen.

Stemvee

Een daarvoor benodigde wetswijziging zal echter eeuwen duren, omdat geen enkele politieke partij er belang bij heeft de macht van de kiezer uit te breiden.

Ooit werd D’66 opgericht om veranderingen in het kiesstelsel te bewerkstelligen. Dat is haar nooit gelukt tijdens de meer dan 40 jaar dat ze bestaat. Ze heeft haar pogingen opgegeven en is inmiddels onderdeel van het “systeem” geworden.

De belangrijkste les die daaruit valt te leren is, dat als je een systeem wilt veranderen, je er voor moet waken er geen onderdeel van te worden.

Politieke partijen denken uitsluitend in termen van macht en hoe die te veroveren. Daarvoor hebben zij kiezers nodig.

De kiezer heeft echter geen enkele invloed op de wijze waarop er van zijn stem gebruik wordt gemaakt.

De enige macht die de kiezer in het huidige stelsel heeft, is weigeren zijn stem uit te brengen.

Voor politici vormt deze weigering echter geen enkel probleem. Immers, het aantal beschikbare plaatsen voor politici blijft altijd hetzelfde, ongeacht het aantal stemmen dat er wordt uitgebracht.

Dat wordt pas anders als de Pasive Beweging zou besluiten om aan de verkiezingen deel te nemen.

Pasive is een fantasie woord. Fonetisch gelijk aan passieve, maar met een geheel eigen betekenis. Pasivisten doen mee aan een verkiezing, maar worden passief, zodra de uitslag bekend is (in de zin dat zij verkregen zetels niet actief zullen bezetten). Daarmee bedoel ik dat zij geen gebruik zullen maken van hun stemrecht en dus ook geen invloed uitoefenen op de uitkomsten van het politieke proces.

Daarvoor zijn politieke partijen in het leven geroepen.

Gekozen Pasivisten beperken zich dus tot het “bekleden” van hun zetel.

Het “bekleden” van een zetel (of functie) was in vroegere tijden heel gebruikelijk. Toen was het “bekleden” van een zetel (of functies) voorbehouden aan heren van stand.

De aan die zetel (of functie) verbonden werkzaamheden werden gewoonlijk gedaan werd door lieden van eenvoudiger komaf.

Pasivisten doen niet anders dan deze charmante gewoonte uit het verleden weer tot leven wekken.

Het verschil met vroeger is dat zijn niet worden benoemd, maar gekozen en dat zij de, bij het “bekleden” van de functie behorende vergoeding, afwijzen.

Als dat laatste wettelijk gezien niet mogelijk is, dan wordt de vergoeding overgemaakt aan een instelling van algemeen nut.

Meer over het Pasivisme en de Pasive Beweging in een later bericht.