Categorie: Klungelen

Je de kaas van het brood laten eten.

Volgens het NHD vindt er een verhitte discussie plaats (tussen raadsfacties) over de vraag, of er na het vertrek van Struijlaart opnieuw een derde wethouder moet worden benoemd, of dat we beter af zijn met een soort van consigliere, ofwel vertrouweling van het college.

Het krantenbericht spreekt over 1 stem verschil, maar dat is niet juist. De verhoudingen waren 10 tegen de benoeming van een wethouder, terwijl 7 voor waren. (SP, VVD en EV!).

Het besluit maakt volgens mij duidelijk dan een meerderheid van de raad voorstander is van een verdere bureaucratisering van de besluitvorming. Opmerkelijk is wel, dat de politieke uitersten elkaar gevonden hebben in de verdediging van een meer democratische besluitvorming.

Hoewel Keesman (SP) en Stomp (VVD) dreigende taal uitslaan, in de zin dat het laatste woord nog niet is gezegd, vrees ik, dat deze borstklopperij nergens toe zal leiden.

Als gevolg van het weinig doortastende optreden van onze politieke leiders.

De SP gooit de laatste tijd graag een knuppel in het hoenderhok. Niks mis mee, maar als een wethouder er (door jou toedoen) vervolgens de brui aan geeft, aanvaardt daarvan dan de gevolgen en zeg dat je voor een vervanger zult zorgen.

En als je dat niet kunt of durft, dan zit er weinig anders op, dan anderen toe te staan, dat ze de kaas van je brood eten.

Onoorbare zaken.

Inmiddels hebben een aantal raadsleden de geheim verklaarde documenten (de exploitatieopzet en het taxatierapport) ingezien, zodat ze nu in staat zijn om te beoordelen of de geheimhoudingsplicht in stand moet blijven, dan wel kan worden opgeheven.

Het besluit daarover dient genomen worden in de raadsvergadering op 30 maart aan de hand van een raadsvoorstel, waarin de noodzaak voor geheimhouding is vastgelegd.

Kiest een meerderheid van de raad er voor de geheimhoudingsplicht in stand te houden, dan kan ik, op basis van de verklaarde noodzaak de bestuursrechter vragen om na te gaan of die noodzaak daadwerkelijk bestaat. Die heeft namelijk, net als de raad, inzage in de geheim verklaarde documenten.

Met die manier van werken komt er een einde aan de “losse pols” benadering van het begrip “geheimhouding” door het college en de raad, wat mij al geruime tijd een doorn in het oog is.

Veel nieuws zal de opheffing van de geheimhouding overigens niet opleveren. De belangrijkste conclusies zijn (voor degenen die mijn blog lezen) al geruime tijd bekend.

  • Ten eerste, dat er (als gevolg van gewijzigde planuitvoeringen) geen sprake is geweest van een marktconforme bieding, omdat van meet af aan volstrekt duidelijk was, dat de plannen onder druk van het ZZM gewijzigd zouden moeten worden.
  • Ten tweede, dat de gewijzigde planuitvoeringen in strijd waren met provinciale bepalingen op het gebied van ruimtelijke ordening en daarmee ook in strijd zijn met het begrip behoorlijk bestuur.

Twee aspecten, die raad tot dusver angstvallig heeft nagelaten om te bespreken, terwijl ze dat (als toezichterhouder) al lang geleden had moeten doen.

In plaats van de door haar zelfgekozen zakenpartner (alweer uit de losse pols) van allerhande onoorbare zaken te betichten.

Poepie laten ruiken.

Het heeft er alle schijn van dat de gemeente besloten heeft om de zakenpartner, die ze een maand geleden nog de hemel in prees als de verlosser van Enkhuizen, nu tot booswicht probeert te bestempelen.

Of ze daarmee iets zal bereiken is natuurlijk nog maar de vraag. Het optreden van de gemeente doet me denken aan het optreden tegen cafe “de Dubliner”. Daar werd kort voor kerstmis de boel dichtgespijkerd. Omdat er volgens de gemeente er niet voldaan was aan vergunningsvoorwaarden. Met als gevolg omzetverlies.

Volgens de eigenaar van de Dubliner beschikte de gemeente over alle gegevens, volgens de gemeente moest hij de gegevens opnieuw aanleveren. Toen dat was gedaan bleek er niets aan de hand en mocht zijn etablissement weer open.

De (inmiddels) voormalig eigenaar eist een schadevergoeding van de gemeente vanwege verlies aan inkomsten. Volgens mij loopt de zaak nog.

Dit zou zo maar ook de uitkomst kunnen zijn van het daadkrachtige optreden van de gemeente gisteren.

Waar Droomparken zichzelf in de eerste plaats zal zien als een partij, die op voortvarende wijze een lang door de bevolking gekoesterde wens, (een vakantiepark op eigen bodem) probeert te vervullen, schildert de gemeente haar nu af als onbetrouwbare zakenpartner.

Waartegen politiegeweld gebruikt moet worden, een dwangsom opgelegd en een relatief onschuldige zakelijke bezigheid (als de verkoop van recreatiewoningen) tot een illegale activiteit moet worden bestempeld.

Ik weet niet of dit de juiste manier van benaderen is.

Lokale grootheden als het Ankertje, de Dubliner en het visrestaurant van Schilder, kun je misschien met dat soort van krachtpatserij wel onder de duim houden, maar die jongens van Europarcs behoren volgens mij toch tot een andere categorie.

Indien nodig trekt men een blik advocaten open, eist men vergoeding van de geleden schade wegens het verstoren van reguliere verkoopactiviteiten en het doelbewust in diskrediet brengen van de goede naam en reputatie van de onderneming.

En voor dat je het weet betaal je, als gemeente, weer tienduizenden euro’s aan juridische bijstand om je uit de nesten te werken. Waarin je, door heetgebakerd optreden, in bent beland.

Omdat loco burgemeester Luyckx nog even wilde laten zien, dat hij (althans voor dit moment) nog steeds het verste kan plassen.

Ik denk, dat de Enkhuizer bevolking moet worden uitgelegd, dat op basis van deels geheime plannen, het recreatieoord (met algehele instemming van de raad) al geruime tijd (meer dan twee jaar) is overgedragen aan een projectontwikkelaar.

Met de simpele opdracht er iets moois van te maken.

Aan die opdracht kan en zal die ontwikkelaar (inmiddels eigendom van een exploitant van vakantieparken) ongetwijfeld voldoen. Droomparken vraagt stevige prijzen voor de woningen die ze wil verkopen en dat lukt niet, als je rommel aanbiedt.

Verder plaatst Droomparken woningen, die voldoen aan de smaak van degenen die geacht worden ze te kopen.

Daar bezwaar tegen maken lijkt me een verspilling van energie. Dus voor zover ik het kan overzien, krijgt Enkhuizen waar het om gevraagd heeft. Een park, dat aan alle eisen van de tijd voldoet en in de smaak zal vallen bij dat deel van de bevolking dat er gebruik van wil maken. Wat meer valt er te wensen?

Wat mij betreft een betere financiële compensatie voor het verlenen van de concessie, zodat we tenminste de toegang tot het gebied op passend niveau kunnen brengen.

Dat het in het vooruitzicht gestelde strand nog even op zich laat wachten, is niet het gevolg van nalatigheid van Droomparken, maar is het gevolg van bezwaren die tegen de plannen zijn ingebracht.

Ik denk dat CDA raadslid van Galen gelijk heeft als hij de krant laat weten, dat het optreden van de gemeente nog een staartje zal krijgen. Dat denk ik namelijk ook. Alleen niet het staartje dat hem voor ogen staat. Eerder een koekje van eigen deeg.

Janboerenfluitjes mentaliteit

Het college wil niet, dat geïnteresseerde aannemers op voorhand weten welk krediet de gemeenteraad beschikbaar heeft gesteld voor de bouw van het IKC.

Het hangt een beetje van de marktomstandigheden af of dit echt nuttig is, maar waarom zou je het college niet behulpzaam willen zijn. Bovendien hoe moeilijk is het om zoiets te organiseren.

Verschrikkelijk moeilijk voor college en raad van Enkhuizen blijkt nu.

Dus niet gewoon in beslotenheid over de hoogte van het krediet vergaderen en vervolgens de deelnemers aan die vergaderingen geheimhouding opleggen voor wat betreft de hoogte van het krediet, totdat de aanbesteding is afgerond.

Een simpele procedure, ooit bedacht door lieden met verstand van zaken, maar niet goed genoeg voor de Enkhuizer bestuurders. Die verzinnen een nieuwe. Op basis van een half begrepen protocol over geheimhouding, met als voorspelbare uitkomst, verdere vertraging en een zinloze discussies over geheimhouding in de aanstaande raadsvergadering.

Het is de plicht van elke college om de raad volledig te informeren, ook over zaken waarvan ze zelf vindt, dat die beter geheim kunnen blijven. De oplossing voor dat dilemma is, dat het college de raad geheimhouding oplegt, als ze dat soort informatie wil verstrekken.

Die geheimhouding blijft van kracht tot het moment, dat de raad kennis heeft genomen van de inhoud van die informatie en beoordelen kan of die informatie ook in haar ogen geheim moet blijfen.

Als dat in de ogen van de raad het geval is, dan bekrachtigd ze het eerder door het college genomen besluit. Is dat in de ogen van de raad niet het geval, dan bekrachtigd ze het eerdere besluit van het college niet, waarna de plicht tot geheimhouding komt te vervallen.

Als gezegd, simpele, logische en sluitende procedure bedacht door lieden met verstand van zaken, maar helaas niet goed genoeg voor de gemeenteraad van Enkhuizen.

Die liever een eigen protocol opstelt (dat ze bovendien maar half begrijpt) en aanneemt.

Als je als gemeentebestuur (vanwege je janboerenfluitjes mentaliteit) niet in staat bent om de zaken zo te organiseren, dat een aanbestedingskrediet voor de buitenwereld geheim blijft, op basis waarvan beeld je je dan in, dat je wel in staat bent iets anders, dat gecompliceerder is, te organiseren.

Bijvoorbeeld de herinrichting van een recreatieoord.

Balvaardigheid

Emile van Marle (D66) is het langst zittende raadslid en daarom nestor van de raad. In zijn algemeenheid wordt de nestor aangewezen als plaatsvervangend burgemeester.

Hij was er bij (en stemde voor) toen de gemeente in 2009 besloot om € 92,- per m2 te betalen om grond op het REZ te kopen, die ze reeds in bezit had.

Zijn toenmalige fractievoorzitter zei daarover, “je buurman ’s grond komt maar één keer te koop”. Een buitenkansje dus. Waarna dezelfde grond 3 maanden later (voor een lager bedrag) weer in erfpacht werd uitgegeven.

Inderdaad, door een wethouder die lid was van D66 en verantwoordelijk was voor de eerdere “grondaankoop”.

Van Marle was er ook bij en stribbelde evenmin niet tegen, toen de gemeente alle grond op het REZ voor pakweg € 2,- per m2 verkocht aan een speculant.

Ondanks dat Emile alle ontwikkelingen op het REZ heeft meegemaakt, heeft hij zijn portefeuille (zoals bleek tijdens de laatste bespreking over het REZ op 29 september jl.) aan zijn fractiegenoot mevrouw Buit overgedragen.

Deze mevrouw liet tijdens de vergadering weten, geen helder beeld te hebben van de ontwikkelingen in het gebied. Iets wat ik wel kan vaststellen, maar haar moeilijk kan kwalijk nemen. Ze weet (anders dan Van Marle) niets van de voorgeschiedenis.

Bovendien stond ze daarin niet alleen. Dat gold ook voor vrijwel alle andere raadsleden die geen idee hadden wat er op het REZ stond te gebeuren. Totdat raadslid Jans (HEA) op het briljante idee kwam, “laten we daar niet langer de wethouder mee lastig vallen, maar het vragen aan de nieuwe eigenaar van het recreatieoord, Droomparken.”

Emile is naast fractievoorzitter, nestor en plaatsvervangend burgemeester ook nog getrouwd met Lydia. Ik ken haar niet, maar wat me wel is opgevallen, is dat ze de onzin die Mohamed Abdellaoui over mij en mijn blog op Facebook meent te moeten debiteren, leuk vindt.

Alhoewel, zo bijzonder is het nu ook weer niet, omdat de gevoelens die hij (en zijn broer Ilias) publiekelijk uitdragen, heimelijk ook door de lokale politieke machthebbers worden gekoesterd.

Vanwege een gebrek aan baltechniek spelen de gebroeders altijd onmiddellijk en op schaamteloze wijze op de man. Er zijn mij inmiddels, door beide heren, talloze uiterst vervelende karaktereigenschappen en andere geestelijke tekortkomingen toegeschreven.

Karaktereigenschappen, die (naar ik mag aannemen) met instemmend geknik zijn begroet, door onze machthebbers in de Breedstraat. De reden daarvoor is, dat onze machthebbers elke kritiek op hun balbehandeling beschouwen als kritiek op hun persoon.

Mijn kritiek inzake REZ betrof o.a. het feit dat de raad haar bevoegdheden aan het college had overgedragen. Dat is primair kritiek op de balbehandeling en niet op de persoon. Die komt pas, als men weigert kritiek op de balbehandeling serieus te nemen.

Dan de situatie waarin we ons nu bevinden. Mijn kritiek geldt alweer de manier waarop de raad meent om te moeten gaan met een begrip als geheimhouding. Net als bij het REZ lijkt men zich niet bewust van de eigen bevoegdheden en gedraagt men zich als een accountant, die bij de controle van de boeken van zijn cliënt genoegen neemt met een verklaring van de cliënt. Dat de boeken in orde zijn.

De doorsnee accountant heeft meer ruggengraat dan de leden van de Enkhuizer raad en geven hun goedkeuring pas af, nadat ze de boeken zelf hebben ingezien. Zo niet de Enkhuizer raad. Ze neemt genoegen met een verklaring over de reden voor geheimhouding, van een direct belanghebbende, het college, zonder na te gaan of de destijds gegeven reden nog steeds van toepassing is.

Een verklaring, die men bovendien doelbewust geheim probeert te houden en die alleen als gevolg van toeval boven water komt.

Enfin, inzake de geheimhouding hebben we inmiddels het stadium bereikt, dat het college schriftelijk heeft verklaard, dat doordat zij zichzelf geheimhouding heeft opgelegd, de raad de bevoegdheid niet heeft om die geheimhouding op te heffen.

Kritiek op deze manier van balbehandeling, zal door de raad wel weer worden uitgelegd als persoonlijke kritiek en dus zal men er wel weer het zwijgen toe doen. Zodat deze manier van denken geruisloos de nieuwe Enkhuizer norm zal gaan worden. .

Wat mij betreft, gaat mij in de eerste plaats om hoe het spel gespeeld wordt en niet om de poppetjes, die het in Enkhuizen spelen. Die mogen zichzelf enorm veel gewicht toe kennen, wat mij betreft staan ze voortdurend buitenspel.

Enfin, de broeders Abdellaoui fungeerden in dat opzicht als een kanarie in een kolenmijn. Als hun hulp wordt ingeroepen om mij zwart te maken, dat weet ik dat ik kennelijk iets trefzekers heb geschreven. Zoals deze keer over de raad die er klaarblijkelijk alles voor over heeft om haar verplichting (tot het houden van concreet toezicht op het college bijvoorbeeld) te ontlopen.

Hieronder een voorbeeld van de standpunten waar het echtpaar van Marle (en naar ik aanneem talloze andere politieke zwaargewichten) zich (in het geniep) in kunnen vinden en daarom “leuk” gevonden wordt.

Recapitulatie

Half januari begon Droomparken (zonder over een omgevingsvergunning te beschikken) met het aanleggen van een camping. Ik waarschuwde op mijn blog, dat dit gebeurde in het gebied, dat door de provincie tot kwaliteitszone was verklaard, waarbinnen er geen bouwsels (zoals stacaravans) mochten worden geplaatst.

Er werd me verteld, dat het bestemmingsplan niets bevatte dat plaatsing zou kunnen verhinderen. Eind maart werden alle stacaravans naar de nieuwe locatie verhuisd en vroeg Droomparken de gemeente om een vergunning, die plaatsing van stacaravans op de nieuwe locatie (in de kwaliteitszone) mogelijk moest maken.

Uiteraard werd die vergunning verstrekt.

Tegen dat besluit (het verstrekken van een vergunning) tekenen de Vereniging en het Comité bezwaar aan. Immers, het besluit stond toe wat in de provinciale richtlijnen als onwenselijk was omschreven.

In september besluit de gemeenteraad (op advies van het college) om de PRV (Provinciaal Ruimtelijke Verordening) in het nieuwe bestemmingsplan op te nemen. Met als gevolg, dat de eerder verleende vergunning voor het plaatsen van stacaravans in de “kwaliteitszone” nu wel in strijd was met het bestemmingplan.

Zoals ik eerder al meldde in Pyrrusoverwinning.

Ook in september verklaart de gemeente de bezwaren van Vereniging en het Comité niet ontvankelijk. Tegen die beslissing zijn (anders dan ik eerder heb geschreven) Vereniging en Comité in beroep gegaan bij de bestuursrechter in Haarlem.

Dat beloofd een interessant juridisch gevecht te worden. Immers, de gemeente heeft haar oorspronkelijke positie (het BP staat het verlenen van de vergunning niet in de weg) ondergraven door het BP wijzigen. Waardoor het verlenen van een vergunning (voor het plaatsen van caravans in de kwaliteitszone) nu wel in strijd is met het bestemmingsplan.

Dat feit kan moeilijk ontkent worden, maar welke gevolgen de rechter daar aan zal verbinden is nog even onduidelijk.

Concessie

Een concessie is een vergunning van de overheid. In dit geval de vergunning om het recreatieoord te mogen herinrichten. Aan het verlenen van die concessie waren een aantal voorwaarden verbonden.

Een van de belangrijkste was, dat de herinrichting de gemeente geen geld zou mogen kosten. Met dat als uitgangspunt, blijft er weinig anders over dan jezelf te beperken tot een soort van ruilhandel. Wat de gemeente daarbij aan waarde kon inbrengen was grond met bijbehorende bouwvergunning.

Wat de gemeente daarvoor in ruil terugvroeg was de aanleg van een strand, wat er op neerkomt, dat de kosten van de aanleg van een strand min of meer gelijk moet zij aan de waarde van de grond.

De concessie werd uiteindelijk verleend aan Orez bv, dat geen enkele ervaring had in het aanleggen van stranden. In feite diende ze alle kennis op dat gebied in te huren.

Het is tot op de dag van vandaag volstrekt onduidelijk, waarom de gemeente zich voor het uitvoeren van die werkzaamheden (het aanleggen van een strand) met handen en voeten uitleverde aan een bedrijf (rechtspersoon) zonder enige ervaring op dat gebied.

Zonder te weten wat grond met bouwvergunning zou kunnen opleveren, ruilde men die voor werkzaamheden, waarvan men de kosten niet kende. Althans die indruk probeert men te wekken.

De concessie is aan Orez gegund, omdat die een exploitatieopzet had overlegd die marktconform was. De opzet zelf, noch de taxatie (waarvan wordt beweerd dat die de marktconformiteit bevestigt) mogen worden ingezien en zijn geheim verklaard.

Bovendien staat inmiddels vast dat de oorspronkelijk opzet, op basis waarvan de gunning werd verstrekt, niet zal worden uitgevoerd, maar een aanzienlijke goedkopere versie.

De concessie was gratis, vooropgesteld dat Orez voor de grond € 335.000,- zou betalen (circa 17 ha = € 2,- m2). Voor hetzelfde geld kun je zeggen, dat de grond gratis was, maar dat er voor de concessie € 335.000,- neergeteld moest worden.

Inmiddels is de concessie minder waard geworden. Van de 200 vakantievilla’s zijn er op aandringen van de Provincie 40 geschrapt, wat mogelijk van invloed is op prijs van de concessie.

Voor het oorspronkelijk concessiebedrag (€ 335.000,-) moet de toegang tot het concessiegebied verbeterd worden.

Dat wil zeggen de T kruising Noorderweg/Dreef moet worden aangepast en de Noorderweg vanaf de T kruising tot de Immerhornweg moet worden verbreed met een fietspad.

In theorie zouden de kosten daarvoor gedragen moeten worden door het bedrag dat de afgifte van de concessie opleverde. Als dat niet kan, wat waarschijnlijk is, dan kun je niet langer spreken over een budget neutrale herinrichting van het recreatieoord.

Budget neutraal.

Najaar 2018 werd de overeenkomst met Orez over de herindeling van het REZ gesloten. Verschillende plannen over die herinrichting zijn de revue gepasseerd. De wethouder voert met Jan en alleman constructief overleg, maar wat heeft hij tot dusver gedaan om de toegang tot het gebied te verbeteren?

Voor zover valt na te gaan, helemaal niets. Geen tekening, geen begroting en ook geen inspraak van de omwonenden.

Dat er aan het meest Noordelijke deel van de Noorderweg en de dijkopgang iets te verbeteren valt zal duidelijk zijn.

Langs de Noorderweg zal aan de westkant een fietspad moeten komen wil de wethouder zijn belofte van een veilige toegang tot de sportvelden waarmaken. Daarvoor is op dit moment geen ruimte, dus de bestaande bomenrij zal gekapt moeten worden en grond aangevoerd.

Hetzelfde geldt voor de dijkopgang, die zeker 3 meter breder gemaakt moet worden dan zij nu is. Uiteraard moet die grond eerst inklinken voordat er een weg kan worden aangelegd. De gemeente had een gronddepot op de Schepenwijk, maar de daar liggende grond is inmiddels naar elders afgevoerd.

Is dat alles? Nou nee. De T kruising Noorderweg/Dreef zou ook verbeterd moeten worden. Een opstelstrook voor afslaand verkeer richting REZ lijkt me geen overbodige luxe. Zeker als de Melkmarkt afgesloten blijf en het verkeer, dat de stad uit wil de Noorderweg moet nemen.

Kortom, de gemeente weet al twee jaar dat de herinrichting onafwendbaar is en dat als gevolg van die herinrichting een toename van verkeer zal zijn. Hoe groot die toename precies is doet feitelijk niet eens ter zake. Feit is, dat de toegang tot het gebied sowieso verbeterd moet worden.

Zo’n verbeterplan is nog niet aan de raad voorgelegd, laat staan dat de kosten ervan bekend gemaakt zijn. En zo lang dat laatste niet is gebeurd, vind ik ook, dat je de kwalificatie “budget neutraal” niet mag gebruiken.

In overweging nemen.

Afgelopen dinsdag vergaderde de raad over het gewijzigde bestemmingsplan Enkhuizerzand en IJsselmeergebied. Voor de raadsleden een uitgelezen moment om te demonstreren wat ze allemaal NIET weten.

Als je tijdens het seizoen hebt rondgekeken op de camping, dan moet je (rijdende op de Immerhornweg) rechts van je campers, caravans en soms zelfs tenten hebben zien staan.

Maar raadslid Jans (HEA) weet nog steeds niet waar de passanten hun plek hebben gekregen. Kennelijk beschikt hij ook niet over de plattegrond van de camping, die al sinds juli wordt verstrekt aan een ieder die er om vraagt.

De Jong (EV!) is verbaasd, dat de tijdelijke toegangsweg (voor bouwverkeer) niet wordt veranderd in een permanente toegang. Het aldaar geplaatste hek dat de toegang moet verhinderen is hem blijkbaar niet opgevallen.

Ook Raven (NE) ziet (een jaar nadat het Hoogheemraadschap geweigerd had in te stemmen met een noordelijke ontsluiting van het gebied, anders dan voor fietsverkeer) nu pas een verkeerschaos ontstaan.

Hoewel Droomparken een gelikte presentatie heeft gemaakt over hoe het gebied er mogelijk uit zo komen te zien, heeft mevrouw Buit (D66) kennelijk nog geen moeite gedaan om die presentatie te bekijken, want ze heeft nog steeds geen beeld van hoe het er uitgaat zien.

Van Galen (CDA) stipt de prijs aan waartegen Orez is overgenomen door Droomparken, maar verbindt daar verder geen conclusies aan. Hij wil wel weten hoe het staat met de overname van het zwembad.

Een mosterd na de maaltijd vraag, omdat de gemeente door het sluiten van haar overeenkomst met Orez inmiddels al haar troeven uit handen heeft gegeven en op dit punt afhankelijk is van de welwillendheid van de nieuwe eigenaar van Orez bv, Droomparken.

Hotting (CU/SGP) vraagt zich af in hoeverre het project nog budgetneutraal is. Tot nu toe kon je nog spreken van een opbrengst van € 335.000,- uit de verkoop van de grond. Er mag nu van uitgegaan worden, dat dit niet meer het geval zal zijn, nu er een beperking is opgelegd van het aantal te bouwen villa’s. Hetgeen neerkomt op een daling van de winstgevendheid voor Droomparken.

Overigens, het project is nooit budgetneutraal geweest als je rekening houdt met de kosten van nog te nemen de verkeermaatregelen buiten het projectgebied. Zoals de opwaardering van de dijkopgang.

Fractievoorzitter Keesman (SP) had, bij de goedkeuring van het vorige BP, al eerlijk laten weten, dat ze 1038 pagina’s van het BP niet allemaal had bekeken, maar de verwachting uitgesproken, dat het allemaal wel zou kloppen. Helaas is die verwachting niet uitgekomen en heeft het € 65.000,- gekost om de tekortkomingen in het vorige BP op te heffen.

Misschien heeft Keesman om die reden het woordvoerderschap in dit dossier overgedragen aan mevrouw Stemmler. Die, naar ik begreep, wel een poging had gedaan om de onderliggende stukken te bestuderen, maar ruzie had gekregen met de inhoudsopgave en de raadsvergadering benutte om naar een verbeterde versie (van de inhoudsopgave) te vragen.

Je had daar natuurlijk ook een ander medium voor kunnen gebruiken, zoals email of telefoon en niet hoeven wachten op de vergadering, maar elke schipper mag zijn mast overboord zeilen.

Net als haar voorgangster liet Stemmler weten, dat het gebrek aan inzicht in hetgeen er werd voorgesteld, voor haar geen reden was om tegen te stemmen.

Omdat spreken dikwijls zilver en zwijgen goud is, onthielden PvdA en VVD zich elk commentaar. We mogen aannemen, dat ook zij kennis hebben genomen van (en ingestemd hebben met) de voorgestelde wijzigingen in het BP.

Geen van de hierboven gestelde vragen, of gemaakte opmerkingen, houden ook maar enige verband met de voorgestelde wijzigingen in het BP en het feit, dat ze € 65.000,- hebben gekost om ze te kunnen aanbrengen.

Veel van de zaken waar raadsleden mee blijken te worstelen heb ik uitvoerig behandeld op mijn blog. Dat men echter weigert om te lezen, omdat ik niet op voorhand bereid ben om hun rooskleurige zelfbeeld te bevestigen. Liever laat men zich stroop rond de mond smeren door het college.

Het staat raadsleden vrij die keuze te maken, maar ik verbaas me wel over het feit, dat ze van ons burgers respect en waardering eisen, voor hun onkundig gedrag.

Het project kent een projectleider en een supervisor. Kennelijk zijn die niet in staat om de raad naar behoren te informeren en zijn de raadsleden te serviel, om dat op te merken en te veranderen.

Dus moet op voorstel van Jans (HEA) de heer Bruil (directeur van Droomparken en Orez) komen opdraven, om het gebrek aan kennis bij onze raadsleden op te heffen. Een duidelijk breuk met het principe, dat alleen datgene wat het college heeft geaccordeerd, serieus in overweging mag worden genomen.

Een beleidswijziging, die het misschien mogelijk maakt, dat mijn bevindingen ook in overweging mogen worden genomen. Iets waar tot dusver een taboe op rustte en niet was toegestaan.

Opnieuw verhuizen?

De krant van vandaag maakt melding van het feit, dat het bezwaar tegen het verlenen van een vergunning (voor de aanleg van een camping door Droomparken) door de gemeente ongegrond is verklaard.

Indieners van het bezwaar, de IJsselmeervereniging en Comité tot behoud van het Enkhuizerzand, dienen zich nu af te vragen, of de aangevoerde redenen voor de ongegrondverklaring hout snijden.

Is dat naar hun mening niet het geval, dan ligt het voor de hand dat zij hun bezwaar aan de bestuursrechter in Alkmaar zullen voorleggen.

Er is namelijk, tussen het moment dat Vereniging en Comité hun bezwaar indienden en het moment waarop hun bezwaar ongegrond werd verklaard, een en ander veranderd.

In het eerdere bestemmingsplan, dat RHO (adviseur van Droomparken en door Enkhuizen belast met het maken van een bestemmingsplan) had gemaakt, waren provinciale voorschriften inzake de ruimtelijke ordening weggelaten.

In haar reactieve aanwijzing maakt de provincie bezwaar tegen deze opvallende tekortkoming, waarna RHO deze omissie in haar nieuwste versie (die vanavond door de raad zal worden goedgekeurd) herstelde.

Het komt er op neer, dat het provinciale voorschrift om een 200 meter brede kwaliteitszone te handhaven aan de voet van de omringdijk, vanaf vanavond wel in het bestemmingsplan staat en dat daardoor de door de gemeente verstrekte vergunning opeens wel in strijd is met dat bestemmingsplan.

In het ergste geval kan dat betekenen, dat de sta-caravans (afkomstig van de oude camping) opnieuw moeten verhuizen.

Dit keer naar de plek waar Droomparken een villapark had gedacht. Volgens mij was de gemeente met Orez een verplaatsing van de camping overeengekomen, want daar is voldoende ruimte voor.

Waar niet voldoende ruimte voor is, is een camping met daarop als een soort bonus een Droompark met 65 bungalows.

Enfin, als ik in januari van dit jaar vaststel, dat de inrichting van de camping niet in overeenstemming is met de provinciale voorschriften, dan had dat de gemeente en de adviseur van Droomparken natuurlijk ook op moeten vallen.

Dat zal hun ook niet zijn ontgaan, denk ik, maar waarschijnlijk denken ze ook, dat voorschriften er alleen maar zijn voor Jan met de korte achternaam en dat zij daar ver boven verheven zijn. Wordt vervolgd.

%d bloggers liken dit: