Categorie: Kamper

Zoals eerder opgemerkt baseerde de gemeente haar verblijfsverbod niet op een artikel in de APV, zoals Snoek hier ten onrechte suggereerde, maar op een eerder (29-12-2005) gesloten overeenkomst tussen Kamper en de gemeente.

De gemeente zou correct gehandeld hebben als zij zich (met die overeenkomst als argument) tot de rechter zou hebben gewend en hem verzocht zou hebben een verblijfsverbod tegen Kamper uit te spreken.

Dat de gemeente dit niet gedaan heeft,maar voor eigen rechter heeft gespeeld,kan dus zonder aarzeling aangeduid worden als misbruik van bevoegdheden.

Overigens kan ik me de aarzeling van de gemeente om met die overeenkomst naar de rechter te stappen prima voorstellen.

Een bepaling in die overeenkomst die onmiddellijk mijn aandacht trok was de volgende.

“de heer Kamper zal tegen door de gemeente gepleegde en nog te plegen besluitvorming geen rechtsmiddelen aanwenden.”

De eerste vraag die bij me opwelde was, Kan dit eigenlijk wel.

Uiteraard kun je ter afsluiting van een bepaalde kwestie overeenkomen dat je geen verdere rechtsmiddelen zult gebruiken met betrekking tot de kwestie waarover je zojuist overeenstemming hebt bereikt.

Maar kun je eisen dat iemand (voor wat betreft toekomstige besluiten) afziet van één van de fundamentele grondslagen van onze rechtstaat?  Namelijk, dat je als burger ten allen tijden het recht heb om besluiten van de overheid ter beoordeling aan de rechter voor te leggen.

Je kunt dit als overheid wel eisen, en in een overeenkomst opnemen, maar ik vraag me ernstig af of een rechter een dergelijke eis (en daarmee ook de overeenkomst) serieus wenst te nemen. Het lijkt me een twijfelachtig uitgangspunt voor een gebiedsverbod en dat is waarschijnlijk ook de reden dat de burgemeester zich niet tot de rechter heeft gewend en verder ook niets wil loslaten over de overeenkomst.

Maar de tweede vraag die bij me opwelde was, wat is dit voor overheid die haar burgers de bij een rechtstaat behorende rechtsmiddelen probeert te onthouden? 

En wat zegt dat over onze gemeenteraad, de hoogste instantie binnen onze gemeente, die over dat soort zaken gladjes heen leest en  het tot dusver gevoerde beleid (van de uitvoerende instantie) soepeltjes sanctioneert.

Want voor de goede orde, het afdoeningsbesluit dat de raad heeft genomen houdt tevens in dat niet langer burgemeester Baas, maar de gemeenteraad verantwoordelijk is voor de gang van zaken. En hoewel de raad krampachtig probeert om zichzelf onbevoegd te verklaren is zij wel degelijk bevoegd en daarmee ook verantwoordelijk.

Wat verder ook volstrekt duidelijk is,  is dat de huidige gemeenteraad (op een enkele uitzondering na) volledig onbekwaam is waar het de bescherming van de rechten van burgers betreft. Dat bleek in de kwestie van der Leek, maar ook nu weer.

We zullen dus, overeenkomstig de eisen van de participatiestaat, op zoek moeten gaan naar andere mogelijkheden tot bescherming van onze rechten.

Ik heb daar wel ideeën over, maar daarover in een nieuw bericht.

Inmiddels heb ik de brief die de gemeente aan de heer Kamper verstuurd heeft onder ogen gekregen en ik begrijp waarlijk niet waarom men daar (bij behandeling door de raad) zo geheimzinnig over deed.

Omdat het om een persoonlijke kwestie ging was de schijnheilige verklaring van de gemeentelijke woordvoerster.

Schijnheilig, omdat als je eerst (via het NHD) de stad hebt rond getoeterd dat je Kamper een begraafplaatsverbod hebt opgelegd en een procedure tegen hem zal aanspannen als hij zich niet aan dat verbod houdt, je verder ook niet meer geheimzinnig  hoeft te doen over een brief waarmee je hem met een kluitje het riet in wil sturen.

Kamper wenst de reputatieschade (hem toegebracht door het begraafplaatsverbod) te herstellen en vraagt de raad om vergoeding van de daarmee gepaard gaande kosten.

De raad weigert en zij motiveert haar weigering als volgt.  “Het vergoeden van deze kosten ligt niet binnen de bevoegdheid van de gemeenteraad.”

Klaarblijkelijk heeft de raad dus nagedacht over haar bevoegdheden.  De raad is de hoogste instantie van de gemeente, maar haar bevoegdheden zijn niet onbeperkt.

Zo heeft de de raad niet de bevoegdheid om (buiten de rechter om) de bewegingsvrijheid van haar burgers te beperken.

Zou zij die bevoegdheid wel hebben, dat zou je (om een straatverbod opgelegd te krijgen voor een lastige ex-partner) kunnen volstaan met een verzoek aan de gemeenteraad of haar hoogste uitvoerende ambtenaar, de burgemeester.

Ik mag toch hopen dat onze raadsleden over zoveel inzicht beschikken dat zij weten dat de dingen zo niet werken en dat je (voor een beperking van de bewegingsvrijheid van een burger) een daartoe strekkend verzoek bij de rechter zult moeten indienen.

En als onze raadsleden dat niet weten, dan zou op zijn minst de juridische afdeling van de gemeente dat moeten weten.

En als je als hoogste instantie binnen de gemeente een bevoegdheid niet hebt, hoe kun je dan (als raad)  denken, dat de hoogste uitvoerende ambtenaar in je gemeente (de burgemeester) die bevoegdheid plotseling wel heeft.

De gemeentewet staat toe dat de raad tal van zaken (op een paar met name genoemde uitzonderingen na) kan delegeren aan het college van B&W.

Maar zaken waarover je geen bevoegdheid hebt, kun je (voor wat betreft de uitvoering) ook niet delegeren aan de uitvoerende instantie.

Simpel gezegd, het begraafplaatsverbod dat de burgemeester heeft opgelegd (en ter kennis heeft gebracht aan de gehele stad) is van nul gener waarde. Het is niet meer dan spierballenvertoon met als doel een burger (die gezien wordt als klokkenluider) in diskrediet te brengen.

Het is dit aspect dat de raad willens en wetens over het hoofd heeft gezien.  Want het ongedaan maken van de reputatieschade van de één (Kamper) resulteert in reputatieverlies van de ander (de burgemeester).

Dat de laatste dat over zichzelf heeft afgeroepen door misbruik te maken van zijn bevoegdheden lijkt dan plotseling geen punt van overweging meer te zijn, want ook in de politiek geldt, wie vooruit wil komen kan maar beter naar boven likken en naar beneden trappen.

En dus kiest de raad, met uitzondering van Langbroek, lafhartig voor de oplossing die haar door de griffier wordt aangereikt. Men verklaart zichzelf  onbevoegd.

Het is een schijnoplossing. Want de raad is wel degelijk bevoegd om misbruik van bevoegdheden door haar burgemeester ongedaan te maken. Dus terwijl de raad zichzelf onbevoegd verklaart, verklaart zij zich in werkelijkheid onbekwaam.

Maar ook al laat de raad parmantig weten dat ze een afdoeningsbesluit heeft genomen, we leven  gelukkig nog steeds in een rechtstaat en dus biedt de rechter nog enige bescherming tegen de besluiten van een onbekwame raad. Het laatste woord over deze kwestie is dan ook nog niet gezegd,