Categorie: Gebakken lucht

Bit of a chat.

Drommedaris_Enkhuizen_Zuidwestzijde[1]
Clubhuis van onze notabelen
Ja hoor, de gemeenteraad is bezorgd over het exploitatieresultaat van de Drommedaris lees ik in de krant.

Nou ik niet. Ik (en iedereen die dit blog leest) weet immers allang dat veel van de door  het stichtingsbestuur gedane beloften nooit zijn waargemaakt. Maar dat de genegenheid voor het voormalige stichtingsbestuur bij de gemeente kennelijk zo groot is, dat men dit voor de buitenwereld verborgen probeert te houden.

Keer op keer verschaft de gemeente de stichting (boven de reguliere subsidie) de middelen om aan haar verplichtingen te kunnen voldoen. Kan de stichting haar afspraken ten aanzien van de inrichting en de kosten van verzwaring niet voldoen?

Geen punt, dan neemt de gemeente die wel voor haar rekening.

Moet er te veel ontvangen subsidie terug betaald worden? Geen punt, dat neemt de gemeente wel voor haar rekening.

Er is destijds veel ophef gemaakt over het feit dat de stichting i.p.v. 1 euro bereid was om € 15.000,- huur per jaar te betalen. Een bedrag waarvoor je nog geen snackbar in de Westerstraat kan huren.  Laat staan een zalen complex met uitgebreide horeca voorzieningen. Er doen inmiddels geruchten de ronde, dat zelfs die bescheiden huur nooit is (en nooit zal worden) betaald.

Kortom de gemeenteraad heeft zichzelf, op aandringen van de maatschappelijk bovenlaag, een Witte Olifant cadeau gedaan. Een object dat er schitterend uitziet, maar waarvan de kosten van onderhoud ver uitstijgen boven wat het praktisch nut van de voorziening rechtvaardigt.

Enkhuizen is in dat opzicht niet veel anders dan tal van andere gemeenten. Terwijl er, ter meerdere glorie van bestuurders overal cultuurpaleizen worden opgericht, worden er tegelijkertijd allerhande cultuurvormen de nek omgedraaid door de subsidie er voor te verminderen. Je kunt geld nu eenmaal maar één keer uitgeven.

Maar een weg terug is er niet. Je bezorgdheid uitspreken helpt niet. Oogsten wat je gezaaid hebt is het enige wat overblijft.

Wat ik ook wel lief in de krant vond genotuleerd was de blijdschap van een raadslid (ik ben vergeten wie) over de nieuwe extra korting die de aannemer had gegeven op de uitgevoerde werkzaamheden. Zo had hij een vordering van € 60.000,- terug gebracht naar € 40.000,-.

Dat wil zeggen, zijn vordering op grond van een bepaald onderdeel. Zijn totale vordering was gestegen van € 60.000,- naar € 75.000,-.

Wat nu “nog resterende opleverpunten” heet, was in 2016 ook al bekend en zal dus toen ook al deel hebben uitgemaakt van de vordering.

Trouwens het idee dat de aannemer nog niet betaald zou zijn vind ik ook tamelijk hilarisch, want waarom zou een aannemer, die met instemming van de gemeente allerhande verbeteringen had aangebracht (zonder welke het gebouw niet eens in gebruik had kunnen worden genomen) meer dan drie jaar op zijn geld wachten?

Omdat de gemeenteraad van Enkhuizen het zicht op de werkelijkheid was kwijtgeraakt?

Karin Kunst liet in dat verband trots weten, dat iedereen inmiddels wel zou beseffen dat de Enkhuizer raad ook “nee” kan zeggen. Dat wist iedereen natuurlijk allang, zoals men ook weet dat dit verder helemaal niets uitmaakt, omdat de Enkhuizer raad uiteindelijk (al dan niet tandenknarsend) toch “ja” zegt.

Om die reden heeft het geen zin om betalingen (die makkelijk kunnen worden afgedwongen) niet te verrichten en daarmee een rechtszaak te riskeren. Het zijn de hoofse omgangsvormen binnen de gemeente die verhinderen, dat mevrouw Kunst op de hoogte wordt gesteld van de werkelijke gang van zaken. Zodat ze kan blijven geloven in het  illusionaire wereldbeeld dat ze zichzelf heeft eigen gemaakt.

Maar godzijdank hoeven we het daar niet langer over te hebben en kan het dossier over de verbouwing van de Drommedaris  worden gesloten. Ter afsluiting een uiterst kort instructiefilmpje over de menselijke voortplanting uit de jaren 50 van de vorige eeuw.

Het filmpje is een trefzekere metafoor aangaande de wijze waarop college en raad met elkaar (over een moeilijk onderwerp) dienen te communiceren om uiteindelijk tot een gezamenlijk standpunt te kunnen komen.

In die zin is het ook illustratief voor de werkwijze van het Enkhuizer gemeentebestuur.

Omdopen

geloofwaardigDe krant presenteert zich zelf graag als steunpilaar voor de democratie, maar die kwalificatie verdien je natuurlijk niet door aandacht te geven aan het feit  dat ergens weer een nieuwe nagelstudio is geopend. Het volstaat evenmin om de uitspraken van lokale politici netjes over te schrijven, je zult ze soms ook met die uitspraken moeten confronteren.

Aanstaande dinsdagavond wordt het Dromdossier formeel afgesloten. In het raadsvoorstel schrijft wethouder Struijlaart dat hij opnieuw een korting heeft weten te bedingen van € 20.000,- en dat de kosten van verzwaring nu € 40.000,- bedragen i.p.v. de eerder genoemde € 60.000,- en i.p.v. de oorspronkelijk genoemde € 100.000,-.

Struijlaart zuigt dit (ongetwijfeld op aangeven van de verantwoordelijke ambtenaar) volledig uit zijn duim. Eerder heeft de gemeente al in een raadsvoorstel verklaart dat de kosten van verzwaring € 20.000,- waren.

Waar het resterende bedrag voor bedoeld was bleef lang onduidelijk. Inmiddels is daar (dankzij het antwoord van wethouder Luyckx) wel duidelijkheid over ontstaan.

De ruim € 20.000,- aan gebruikerswensen die de stichting Drom aan de aannemer kenbaar had gemaakt (en die deel uitmaakten van de offerte) zijn (anders dan tussen gemeente en stichting was overeengekomen) nooit door de stichting betaald, maar door de gemeente.

Deze gebruikerswensen, waaronder een telefooncentrale en extra afzuiginstallatie voor de keuken, zijn welbewust omgedoopt als kosten van verzwaring, wat zij uiteraard niet zijn.

Het is niet de eerste keer dat kosten worden omgedoopt. In het Dromdossier is zeker een kwart miljoen aan kosten omgedoopt. Met als oogmerk de schijn te wekken dat men binnen het budget is gebleven.

Zijn raadsleden van dit soort omdooppraktijken op de hoogte? Uiteraard, maar men zwijgt daar liever over. Is de krant van deze omdooppraktijken op de hoogte? Uiteraard, maar ook de krant gaat niet op onderzoek uit en doet er liever het zwijgen toe.

En in plaats van onze raadsleden te confronteren met het feit dat ze dergelijke omdooppraktijken tolereren, schrijft de krant alleen datgene op wat raad en college kwijt willen.

Als je je daartoe beperkt, word je nooit een waakhond van de democratie, maar blijf je de poedel van de gevestigde orde.

Ik begrijp dat de overheid de gang van zaken graag zo rooskleurig mogelijk voorstelt, maar het is mijns inziens niet de taak van de krant daar aan mee  te werken. Wat de overheid ook mag beweren, er bestaat geen enkel bewijs dat de kosten van verzwaring van het elektra netwerk in de Drommedaris ooit € 100.000,- zijn geweest , of € 60.000,- of € 40.000,-.

Het echte en het meest opvallende nieuws in deze kwestie is dan ook, dat de raad er tot dusver nooit in is geslaagd om dat gebrek aan bewijs op te merken.

Geen knip voor de neus.

Tenzij er alsnog vertraging optreedt weet ik over anderhalve week of de rechter mijn eis, t.w. inzage kopinzandgeven in de ontbrekende stukken van mijn WOB verzoek, heeft toegewezen. Dat is uiteraard alleen mogelijk als de rechter het verweer van de gemeente (ze zijn niet gemaakt) ongeloofwaardig vindt.

Loco secretaris Jan Slagter heeft tot tweemaal toe gesprekken gevoerd met Hillen & Roosen directeur Jan Verhulst. In beide gesprekken zijn afspraken gemaakt over betalingen die door de gemeente dienden te worden gedaan. In het eerste gesprek ging het daarbij om € 100.000,- , in het tweede om € 60.000,-.

In elke niet criminele organisatie worden van dit soort gesprekken, ook al vanwege de betalingsverplichtingen die er uit voortvloeien, verslagen gemaakt voor de superieuren van degene die de gesprekken voert.

Niet in Enkhuizen, althans dat beweert de gemeente.

Ik vind dat ongeloofwaardig, zoals ik het ook ongeloofwaardig vind dat Hillen & Roosen wel de verwachting uitspreekt betaald te worden, maar geen bewijs stuurt voor de reden van die betaling, een factuur. Althans, dat beweert de gemeente.

De gemeente vertelt, de gemeente vertelt verder, de gemeente kan me nog meer vertellen. (Vrij naar  Willem van Iependaal.)

Ondertussen is er schriftelijk bewijs dat aannemer en stichting hun verklaringen op die van de gemeente afstemmen en lijkt de gemeenteraad er een heuse zwijgplicht (omerta) op na te houden. Op één na doen alle raadsfracties of er niets bijzonders aan de hand is en zwijgt men in alle talen.

Maar een verlies aan geloofwaardigheid is dodelijk voor het functioneren van een democratie. Dat overheden hun eigen belangen nastreven en dat daardoor het belang van de burger wel eens in gedrang komt, is een gegeven.

Maar als degenen (die zich er op laten voorstaan dat ze die burger vertegenwoordigen) niet anders doen dan zwijgend toekijken, dan doet men niet anders dan de democratie in diskrediet brengen en wordt de roep om een “sterke man”  alleen maar sterker.

Een raad die niet in staat is om voor zichzelf te bepalen of iets geloofwaardig is en die geen enkele maatregel neemt om die geloofwaardigheid te herstellen is geen knip voor de neus waard.

Gebruikerswensen

image

 

image

 

 

 

Ten behoeve van de raadsvergadering op 12 juli 2015 sloot het college een offerte bij, die gold als bewijs voor de hoogte van het krediet waar ze om vroeg.  Het totaal van de offerte was € 103.257,-. Dat rechtvaardigde ogenschijnlijk het krediet waar men om vroeg: € 100.000,-.

Van meet af aan heb ik kritiek gehad op die offerte vanwege de conditie die er in stond vermeld: “Na inhuizing”. Dat wil zeggen nadat het pand in gebruik was genomen. Bij mijn weten was de verzwaring aangelegd vóór dat het pand in gebruik was genomen. Iets wat me kort daarop werd bevestigd, dank zij het WOB dossier dat me ter inzage was gegeven.

Dat bevatte fotografisch bewijs van het tijdstip en de duur van de aanleg. Het bevatte ook een offerte die was aangepast aan de werkelijke gang van zaken.

Aangepast is een wat groot woord. Er was sprake van een weglating (het afbreken en de opbouw meubilair) ter waarde van € 15.000,- . Ze bevatte echter nog steeds elementen die niet van toepassing waren. Zoals een werkduur van 4 weken,  terwijl de klus in één week geklaard was.

Ook bevatte de offerte nog steeds stelposten voor overbodige bouwplaatsvoorzieningen die niet getroffen hoefden te worden omdat de realisatie “voor inhuizing” plaatsvond.

De eerste offerte dateerde van 4-3-2015, de tweede (€ 15.000,- lager) was gedateerd op 11-3-2015. Het raadsvoorstel was weer 3 weken later. De vraag die opwelt is, waarom informeert het college de raad op basis van een offerte die achterhaald was en hoger uitviel dan de uitgevoerde werkzaamheden rechtvaardigden?

Hoewel ik daar meermalen over heb geschreven heeft geen raadslid daar ooit vragen over gesteld.

Maar het gekste waren natuurlijk die gebruikerswensen. Waarom kwamen die voor op een offerte voor de verzwaring? Hadden gemeente en stichting niet met elkaar afgesproken dat de kosten van de verbouwing voor de gemeente kwamen, terwijl de stichting de kosten voor inrichting voor haar rekening zou nemen?

Ik heb altijd aangenomen dat deze kosten van inrichting gewoon door de stichting zouden zijn betaald, maar realiseer me sinds kort, dat daar geen enkel bewijs voor bestaat. De stichting heeft dat in het verleden rondgebazuind, maar niet alles wat de stichting rondbazuint is waar.

Als de gemeente de kosten voor gebruikerswensen zou hebben doorbelast, dan zou het bewijs daarvan (factuur) in het WOB dossier hebben gezeten. Dat bewijs ontbrak zodat het vermoeden ontstond dat deze kosten niet aan de stichting waren doorbelast en dat deze kosten mondeling waren kwijtgescholden.

Van deze kwijtschelding was niets schriftelijk vastgelegd, zoals er over de afspraken die met de aannemer gemaakt waren ook niets schriftelijk was vastgelegd. Niets nieuws onder de zon op dat punt.

Hoewel onwaarschijnlijk, het zou het echter ook kunnen zijn, dat de aannemer de kosten van de gebruikerswensen rechtstreeks aan de stichting had gefactureerd en niet via de omweg van de gemeente.

De offerte spreekt van een opdracht. Als die opdracht gegeven is door de stichting (het gaat namelijk om wensen met betrekking tot de inrichting) dan valt niet helemaal uit te sluiten dat de aannemer de kosten van deze specifieke inrichtingswensen rechtstreeks aan de stichting in rekening had gebracht.

Om die mogelijkheid uit te sluiten heb ik de stichting gevraagd of de aannemer haar de gebruikerswensen in rekening had gebracht.

Het bestuur van de stichting heeft me inmiddels laten weten dat men zich wil onthouden van commentaar op mijn verzoek tot informatie. Volgens het kastje/muur principe wijst men naar de gemeente voor een antwoord op mijn vraag.

Dat de gemeente niet gefactureerd heeft wist ik al, vanwege mijn WOB onderzoek. Wat ik wilde uitsluiten was mogelijke facturatie door de aannemer. Gezien de reactie van de stichting denk ik dat we die mogelijkheid kunnen uitsluiten. Zodat we eindelijk kunnen vaststellen wat het met de stichting getroffen compromis inhoudt.

In ruil voor betaling van de helft van de verzwaringskosten (€ 10.000,-) zijn de kosten van gebruikerswensen (zoals een telefooncentrale en extra afzuiging voor de keuken) ten bedrage van € 21.000,- kwijtgescholden.

Waar het raadsvoorstel 8 pagina’s lang over door mekkert, kan ook in 1 1/2 regel worden weergegeven.

Het gemekker is natuurlijk niet zonder reden. Met behulp daarvan probeert men te verbergen dat de stichting (via de achterdeur) een extra subsidie is verstrekt.

Het is ook niet de eerste keer dat dit gebeurt, maar een terugkerend verschijnsel. We hebben het niet voor niets over een witte olifant.

Al met al een diep treurige gang van zaken. Het gênante is niet dat de overheid haar burgers beliegt en misleidt. We weten allemaal zo langzamerhand wel dat ze dit zonder enige scrupules doet als het haar beter uitkomt.

Het meest gênante is echter, dat degenen die we gekozen hebben om ons daartegen te beschermen zo gemakzuchtig zijn geworden, dat ze er niets meer tegen ondernemen, maar schouderophalend vanaf het pluche toekijken.

Zodoende hebben we lange tijd opgescheept gezeten met colleges van List en Bedrog. Of het het nieuwe college andere normen en waarden heeft valt af te wachten.

De tijd zal het leren.

baas.jpg
Jan Transparant

Onlangs schreef ik dat ik binnenkort een antwoord verwacht van het bestuur van de stichting Drom op een door mij gestelde vraag. Inmiddels is duidelijk, dat de penningmeester van de stichting het bestuur heeft geadviseerd om de vraag niet te beantwoorden.

Wat was de vraag die ik stelde?

In het kader van de inrichting van het gebouw had de stichting de aannemer gevraagd een aantal voorzieningen te realiseren. Zoals een bierleiding, telefoon en data centrale en wat extra wandcontactdozen.

De aannemer had daarvoor netjes een offerte gemaakt en die offerte maakt onderdeel uit van de raadsstukken die door het college aan de raad zijn voorgelegd.

In die offerte worden ze aangeduid als zijnde gebruikerswensen. De kosten van deze gebruikerswensen (zonder 10% winstopslag) bedroegen € 21.756,-.

Volgens de tussen gemeente en stichting gemaakte afspraken zouden deze kosten voor rekening van de stichting komen. Het gaat hier namelijk niet om “verbouwingskosten”, maar om “inrichtingskosten”.

Mijn vraag aan de stichting was, zijn deze inrichtingskosten rechtstreeks aan U gefactureerd of zijn deze kosten eerst aan de formele opdrachtgever (de gemeente) in rekening gebracht en heeft die ze vervolgens aan U gefactureerd?

Penningmeester Harlaar adviseert het bestuur dus om op die vraag geen antwoord te geven. Ik denk niet dat het de bedoeling was dat ik op de hoogte zou worden gesteld van zijn advies aan de overige leden van het bestuur, maar op dat punt is er kennelijk iets niet helemaal goed gegaan.

Het kaartenhuis aan verzinsels dat onze notabelen opdienen is kennelijk zo fragiel dat men nergens meer antwoord op durft te geven. De aannemer niet en nu ook de stichting niet. Ze hebben van alles met elkaar afgesproken, er zijn geldbedragen toegezegd, maar niets daarvan staat op papier en alles moet geheim blijven.

Jan Transparant en zijn kornuiten in hun element  Alles is openbaar, tenzij Jan en zijn kornuiten anders beslissen. Ook wel, “alle dieren zijn gelijk, maar sommigen zijn meer gelijk dan anderen.”

Aard en omvang van de uitgevoerde werkzaamheden zijn niet geheim en het daarmee gemoeide bedrag ook niet. Maar wat de penningmeester van de stichting wel geheim wil houden is, wie hem die kosten in rekening heeft gebracht en wie hij heeft betaald.

Of probeert hij misschien te verbergen dat hem helemaal geen kosten in rekening zijn gebracht? Dat het hier gaat om een “geschenk” van de gemeente aan de stichting? Je kent dat wel, notabelen onder elkaar, die elkander (uit de belastingpot) geschenkjes toebedelen.

Mij weigeren te antwoorden is één ding, een antwoord weigeren aan de reguliere pers of leden van de raad is wat anders. De stichting kan wel zonder mij, maar niet zonder beide andere instituten.

De raad, (coalitie en oppositie), houdt zich al meer dan een jaar angstvallig stil. Kennelijk willen ze niet weten waarom hen om een krediet gevraagd werd, terwijl een deel van de kosten (op basis van de tussen gemeente en stichting gesloten overeenkomst) sowieso door de stichting zou worden gedragen.

Maar het kan ook zijn dat de stichting niets heeft betaald en de kosten voor rekening van de gemeente zijn gekomen. Dat zou dan neerkomen op een extra subsidie, waarover je de raad eigenlijk zou moeten informeren, hetgeen (volgens mij) niet is gebeurd.

Dus nu maar hopen, dat de reguliere pers (of de raad) dezelfde vragen durven te stellen die ik heb gesteld. Heeft de stichting betaald voor de gebruikerswensen die ze aan de aannemer kenbaar heeft gemaakt en indien dat het geval is (wat ik aanneem) heeft men die betaling rechtstreeks gedaan of via de gemeente?

Zal het de reguliere pers en waakhond van onze democratie zijn die deze vragen stelt, of zullen het raadsleden zijn (die we betalen om er op toe te zien dat alles volgens de regels verloopt). De tijd zal het leren.

Criminele raadsleden?

Don quichotIn de krant van zaterdag maar liefst twee pagina’s over de crimineel, die aast op politieke invloed. In het bericht wordt de nadruk gelegd op de (tijdens de aanstaande verkiezingen) nieuw te kiezen raadsleden. Aanbevolen werd, om nieuwe kandidaten beter te screenen.

Het probleem wordt ook in Enkhuizen serieus genomen. Op de agenda van de  presidiumvergadering van 19 juli 2017 staat het volgende onderwerp;

  • De griffier zal de besturen van de politieke partijen in Enkhuizen uitnodigen voor een informatieavond in september over integriteitstoetsing voor kandidaat raadsleden; ook de burgemeester zal tijdens deze informatieavond een bijdrage leveren.

Ja hoor, ze bedenken het waar je bijstaat. Er moet weer eens een niet bestaand probleem worden opgelost omdat ze anders niks te doen hebben.

Burgemeester en griffier die als Don Quichot en Sancho Panza ten strijde trekken tegen een vermeend gevaar. Want er is natuurlijk geen doorgewinterde crimineel die tijd en geld gaat besteden aan iemand van wie nog maar moet afgewacht of hij wordt gekozen.

En die, als dat gebeurt, helemaal niets te vertellen heeft en er gewoon zit om de dingen die hem door bestuurders en ambtenaren  worden voorgelegd goed te keuren.

Als je als crimineel invloed wilt uitoefenen dan doe je er veel verstandiger aan om aan te pappen met lieden die wel over enige invloed beschikken.

Zoals de burgemeester, de wethouder of de hoge ambtenaar. Enkhuizen is daarbij een bijzonder vruchtbaar werkterrein.

Daar kun je werkzaamheden begroten op € 100.000,- om ze een jaar later te begroten op € 20.000,- zonder dat een haan er naar kraait.

Zonder dat er ambtelijke stukken beschikbaar zijn waaruit kan worden afgeleid hoe een dergelijke ommekeer zich heeft voltrokken.

Het zou zo maar kunnen dat de twee hoofdpersonen, die toevallig allebei  Jan heten, met elkaar hebben afgesproken, “als jij nu een offerte in elkaar flanst, dan zorg ik er voor dat hij door de raad wordt aangenomen en delen we het verschil”.

“Weet je wat, we proberen het gewoon en als het niet lukt, dan proberen we het nog eens voor een lager bedrag en desnoods een derde keer.”

“Is het dan nog niet gelukt, dan laten we de boel de boel en moet je een verlies nemen van € 10.000,-, maar dat kan bruin wel trekken neem ik aan. En maak je vooral ook geen zorgen om die andere Jan, die de boel zogenaamd in de gaten moet houden.

Dat regel ik wel met hem en die is bovendien veel te druk criminele aspirant-raadsleden de pas af te snijden”.

Voor een dergelijke gang van zaken hebben we een goed Nederlands woord. We noemen het een Janboel.

 

Klok en klepel besluiten.

Afgelopen dinsdag was de raad weer bklokijeen om de gevolgen van hun klok en klepel besluiten zoveel als mogelijk te beperken.

Klok en klepel besluiten komen redelijk veel voor in Enkhuizen.

Men meent iets gehoord of gelezen te hebben en neemt dan een besluit zonder zich al te lang af te vragen wat de gevolgen van dat besluit kunnen zijn.

Blijkt achteraf dat het besluit niet het effect heeft dat men er van verwachtte, dan doet men gewoon voorkomen alsof het besluit nooit is genomen.

Neem bijvoorbeeld een eerder genomen besluit om een aannemer niet te betalen voor het werk dat hij heeft gedaan.

Het college waarschuwt voor mogelijke gevolgen. De raad trekt zich daar niets van aan en weigert een krediet beschikbaar te stellen met behulp waarvan de aannemer kan worden betaald. De aangekondigde gevolgen blijven uit.

Heeft de aannemer er genoegen mee genomen dat hij niet wordt betaald? Uiteraard niet. Om kosten te voorkomen heeft men de tamelijk onvolwassen opvattingen van de raad genegeerd en hem gewoon betaald.

Hoewel dit uiteraard in strijd is met hetgeen de raad eerder heeft besloten (namelijk, de aannemer niet te betalen) heeft het college er geen belang bij om de aandacht te vestigen op raadsbesluiten die ze niet uitvoert.

Op haar beurt heeft de raad er geen belang bij er op aan te dringen dat raadsbesluiten (die bij nader inzien erg onverstandig waren) worden uitgevoerd.

Samengevat, zodra de raad besluiten neemt die afwijken van hetgeen er door het college wordt voorgesteld, worden die besluiten zelden of nooit uitgevoerd.

Hoofdzakelijk omdat uitvoering vaak nadeliger uitpakt voor de gemeente. Niemand heeft er belang bij dat domme raadsbesluiten worden uitgevoerd.

Deze werkwijze stelt de raad in staat heel erg gewichtig te doen over de besluiten die ze neemt. Domme, dat wil zeggen door de raad aangepaste besluiten, worden gewoon niet uitgevoerd. Aangezien gewichtig kunnen doen de voornaamste drijfveer van de meeste raadsleden is, is iedereen blij met de gang van zaken.

Bovendien, bij dat gewichtig doen laten raadsleden zich eerder leiden door emoties dan door feiten.

Feit is dat er een verschil bestaat tussen plastic en latex. Omdat het merendeel van de raadsleden niet op de hoogte was van dat verschil hebben ze een ballonnenoplaatverbod ingesteld. Net als in Hoorn, maar zonder te weten dat aldaar het verbod inmiddels weer is opgeheven. Omdat de latex ballonnen toch niet zo’n aanslag op het milieu vormden als men aanvankelijk meende.

Dus ontkwam de raad er niet aan om te luisteren naar een betoog van de voorzitter van de Oranjevereniging. Zijn voorstel was om het verbod tot het oplaten van latexballonnen (net als in Hoorn) ongedaan te maken. Ik denk niet dat ze het zullen gaan doen, ze vergeten gewoon dat ze dit besluit ooit hebben genomen.

Zoals ze ook gewoon vergeten, dat ze ooit hebben besloten om geen krediet beschikbaar te stellen om de aannemer te kunnen betalen.

Maar sommige besluiten kun je niet zo maar vergeten. Zoals het besluit dat je (als raad) nauwer betrokken wilt worden bij het Organisatie Ontwikkeling Plan (OOP) van de ambtelijke organisatie. (SED)

Je kunt die wens wel uitspreken, maar om hem te kunnen uitvoeren moet je wel beschikken over mensen die met enig verstand van zaken over zo’n Organisatie Ontwikkeling Plan kunnen meepraten. En voor zover ik dat kan beoordelen zitten die niet in de gemeenteraad van Enkhuizen. Niet dat ze dat graag zullen erkennen. Wat dat betreft valt de eerlijkheid van Stella Quasten (dit gaat me allemaal boven mijn pet) te prijzen. De rest verzint uitvluchten.

Taak van raadsleden is om geld ter beschikking te stellen om het plan uit te voeren. Daar heb je geen speciale kennis voor nodig. Gewoon op het moment dat er om gevraagd wordt je hand opsteken.

Maar je bemoeien met de inhoud van zo’n plan door middel van een klankbord groep is andere koek. Maar in plaats van dat te zeggen stemmen 8 van de 10 fracties voor het instellen van een klankbordgroep en zijn er vervolgens maar twee fracties bereid om hem te bemensen.

Heerlijk vind ik dat. Je wilt betrokken worden bij een Organisatie Ontwikkelingsplan Plan (OOP).  Er wordt zelfs een nieuwe wethouder aangesteld met als speciale opdracht die betrokkenheid vorm te geven. Maar als dat dan gebeurt, dan wil niemand er bij betrokken worden.

Alleen SP en NE hebben dan nog zoveel eergevoel dat ze zeggen: we hebben ooit A gezegd, dan moeten we nu B zeggen. De rest vlucht alle kanten op.

Pas als er een klankbordgroep dreigt te ontstaan met 3 SP leden en 1 NE lid stelt Stomp (VVD) zich tegen heug en meug kandidaat. Typisch Enkhuizen, men eist een recht op en als dat recht wordt verleend en men realiseert zich dat er aan de uitoefening van dat recht werkzaamheden zijn  verbonden, dan haakt men bliksemsnel af.

Nadat dit “probleem” was opgelost resteerde er nog één klein vlekje dat moest worden weggewerkt. Van Marle (D66) en Van Reijswoud (VVD) hadden naar aanleiding van een opmerking van Keesman (SP) hun functie in de auditcommissie ter beschikking gesteld.

Heel stoer natuurlijk en de bedoeling was waarschijnlijk dat Keesman door een meerderheid van de raad zou worden aangesproken over haar opmerking, waarna Van Marle en Van Reijswooud  met opgeheven hoofd konden terugkeren in de auditcommissie.

Helaas dat gloriemomentje was Van Marle en Van Reijswoud niet gegund. Het bleef er bij dat beide heren met Keesman zouden praten, waarna ze met hangende pootjes konden terugkeren in de auditcommissie.

Kortom, opnieuw een avond die voornamelijk over de raadsleden zelf ging. Nauwelijks het beluisteren waard. En dat heeft het dan weer gemeen met het onderstaande filmpje.

De daarin voorkomende mevrouw vindt zich (net als de Enkhuizer raad) ontzettend belangrijk, maar voor de rest valt er geen chocola van te maken en slaat ze wat mij betreft wartaal uit..

Wensdenkers

gemeenteraad
Wensdenkers

Een ding is zeker, het ontbreekt de Enkhuizer raad niet aan zelfvertrouwen. Besloot ze eerder een aannemer niet te betalen voor het werk dat hij had geleverd, afgelopen dinsdag besloot ze Werksaam, de organisatie die namens de gemeente mensen aan het werk moet helpen, niet te betalen.

Men had immers als voorwaarde aan de deelname aan de gemeenschappelijke regeling gesteld, dat Werksaam een loket in Enkhuizen zou openen. Aan die voorwaarde had Werksaam niet voldaan. Voor straf werd besloten niet in te stemmen met het betalen van een wettelijke verplichting.

Ik ben bang dat de situatie, net als bij de aannemer, iets gecompliceerder ligt.

Je kunt bij toetreding wel de wens uitspreken dat de organisatie waarvan je deel wilt uitmaken een lokaal loket dient te openen, maar tenzij die organisatie heeft bevestigd dat zij aan die wens gehoor zal geven, heb je niks. Je hebt een wens uitgesproken, meer niet.

Ik twijfel er niet aan of Olierook zal, als lid van het dagelijks bestuur, die wens onder de aandacht hebben gebracht van zijn medebestuursleden. Maar die zullen ook hebben geluisterd naar het advies van de directie van Werksaam.

Als we toegeven aan de wens van Enkhuizen, dan komen Koggenland, Opmeer en Medenblik met dezelfde wens en worden de kosten van de organisatie alleen maar hoger. Wilt U dat? Nee, dat wil natuurlijk niemand. Doel van de gemeenschappelijk regeling is immers om zo goedkoop mogelijk te kunnen werken.

Maar goed, het is verkiezingstijd en dan is het wel leuk als je met theatrale opmerkingen als “het gaat om onze mensen” in de krant komt.

Dus neemt de raad van Enkhuizen besluiten die uiteindelijk niet zullen worden uitgevoerd. Zoals het besluit om een krediet te weigeren waarmee een aannemer kan worden betaald of een besluit om niet te voldoen aan wettelijke verplichtingen. Dat staat leuk voor de bühne en streelt het machtsgevoel, maar geen van beide besluiten zullen worden uitgevoerd.

De aannemer is betaald en aan de wettelijke verplichtingen zal worden voldaan. Wat de kinderlijke wensdenkers in de Breedstraat daar ook van mogen vinden.

Izzy Stone

izzyIk denk dat ik zo’n 45 geleden een paginagroot artikel las in “Vrij Nederland” over een Amerikaanse journalist “Izzy Stone”. Het heeft kennelijk zo’n indruk op me gemaakt dat ik zijn naam nog wist toen ik ruim 7 jaar geleden met mijn blog begon.

Izzy was eigenaar, uitgever en journalist van de Stone’s Weekly. Hij was een Washington correspondent die nooit naar persconferenties ging omdat “ze” daar alleen maar vertellen wat ze kwijt willen.  In plaats daarvan las hij wetsvoorstellen en de notulen van obscure commissievergaderingen. In de hoop nieuws te ontdekken dat door anderen over het hoofd werd gezien.

Stone was een eenmanszaak. Hij was niet afhankelijk van adverteerders die invloed konden uitoefenen op de inhoud van zijn blad. Zijn inkomen bestond uit  de verkoop van abonnementen. Zijn topoplage was 70.000 abonnees. Belachelijk laag vergeleken met andere weekbladen. Hij werd er niet rijk van, maar kon er van leven.

Toen ik ruim 7 jaar geleden geconfronteerd werd met het fenomeen blog, realiseerde ik me, dat het dank zij de elektronische media mogelijk was om hetzelfde te doen als Stone veertig jaar daarvoor had gedaan.

In vrijheid over zaken schrijven die je belangstelling hebben. De keuze van het onderwerp (lokale politiek) was voornamelijk om praktische reden. Politici veranderen graag van mening, zodat er altijd wel iets is waar je over kunt schrijven. De bronnen zijn vrij toegankelijk via de gemeentelijke website of via de radioverslagen van vergaderingen.

De uitdaging was, of ik op basis van die openbare bronnen, een keerzijde kon ontdekken aan het nieuws dat via de officiële kanalen wordt verspreid. Dat is me tot op zekere hoogte gelukt.

In de loop der jaren heb ik geconcludeerd dat de aankoop van de Uilenbanen voor een half miljoen de reinste geldsmijterij was. (de grond was al eigendom van de gemeente, men betaalde voor een verlies latende activiteit, de exploitatie van een paar tennisbanen). Ik schreef over de klucht rond de Stadsvisie, waarbij de bevolking zogenaamd werd betrokken bij de toekomstige ontwikkeling van Enkhuizen.

Ik schreef ook dat de “gefaseerde realisatie van het SMC” een taalkundige vondst was, waarmee een hersenschim werd beschreven. Ik ontdekte dat voormalig wethouder Boland in het Dromdossier het budgetrecht aan zijn laars had gelapt en dat hij (om die reden) gedwongen was ontslag te nemen.

Ik heb me herhaaldelijk afgevraagd waarom de gemeente de beschikbare grond op het REZ niet gewoon verhuurde en uit de huuropbrengst de zaken  betaalde die ze wilde realiseren. Maar in plaats daarvan eerst een “competitieve dialoog” opstartte (kosten twee ton) om een jaar later over te stappen naar een “Europese Aanbesteding”. Daarbij net doende alsof de gemeente 200 vakantiewoningen zou  “aanbesteden”.Terwijl de gemeentelijke aanbesteding in werkelijkheid ver beneden de daarvoor geldende aanbestedingsnorm lag.

En tot slot de afronding van de Drommedaris, waarbij de gemeente probeert om ongeveer 2,5 ton aan budgetoverschrijding (om politieke reden) weg te moffelen en daarbij de ene leugen op de andere stapelt.

Maar de vraag is natuurlijk, is dit nieuws? Of is dit iets wat we eigenlijk allemaal al weten?  Dat de overheid (en zij die daarvoor werken) in voorkomende gevallen haar eigen belang dient en niet het belang van haar burgers?

In theorie behoren de democratische instituties ons daar tegen te beschermen, maar wat nu als theorie en praktijk met elkaar botsen?

Ik bevind me in de bizarre situatie, dat onze lokale overheid openlijk beweert dat zij zichzelf zodanig heeft georganiseerd, dat democratische controle op de door haar gemaakte afspraken onmogelijk is. Terwijl de instantie, die dat tot elke prijs zou hebben moeten voorkomen (de gemeenteraad) machteloos toekijkt en zich afzijdig houdt. De instantie die er  niet toe kan besluiten een aannemer te betalen, maar wel even snel haar eigen fractievergoedingen regelt.

Dat is niet zomaar geen mening. Dat is een feit.

Op basis van door de gemeente verstrekte documenten kun je het ene ogenblik beweren dat de kosten van iets € 100.000,- bedragen, terwijl je een jaar later kunt beweren dat diezelfde  kosten slechts € 20.000,- zijn.  Zonder aannemelijke verklaring en zonder documenten met behulp waarvan je een en ander zou kunnen verklaren.

Het is zo, omdat wij zeggen dat het zo is en wij zijn  de overheid en dus hebben wij er recht op dat U er op vertrouwt dat wat wij zeggen waar is. Dat is zo ongeveer het enige argument dat is gegeven.

Maar net als Izzy Stone, heb ik dat vertrouwen niet. Voor de goede orde, ik ben geen Izzy Stone. Ik kan niet eens in zijn schaduw staan, maar ik geloof wel in zijn methode. Namelijk, aan de hand van door de overheid zelf verstrekte documenten controleren of zij de waarheid spreekt.

En dat blijkt vaak, sommigen zullen zeggen te vaak, niet het geval te zijn. En dat is een bestuurscultuur die dient te veranderen.

Plichtsverzuim revisited

Gemeenteraad_Enkhuizen_internet
Plichtsverzuim

Op 4 juni 2016 schreef ik een column genaamd “Plichtsverzuim”.

Misschien is het goed dat U die eens herleest voor dat U verder gaat. Dat kan door op deze link te klikken.

Ook weer zo’n aardig voorbeeld.

Mijn onderbouwde opvattingen zijn keurig opgeslagen in een archief dat door iedereen kan worden doorzocht en kan worden geraadpleegd.

De opvattingen van raadsleden worden zelden onderbouwd en zijn nauwelijks te achterhalen.

De conclusies die ik (een maand voor de eigenlijke raadsvergadering) trek, zijn 6 maanden later, nog steeds van kracht. Het optreden van het college getuigt van plichtsverzuim dat mogelijk gemaakt wordt door het plichtsverzuim van de raad. Anders gezegd, het één lokt het ander uit.

Het plichtsverzuim van het college bestaat er uit dat men de raad opzettelijk onjuist en onvolledig informeert en het daarmee voor de raad onmogelijk maakt om de door het college gemaakte afspraken te controleren. Aanvullende informatie wordt in beslotenheid verstrekt. Naar ik aanneem  omdat men gevrijwaard wil zijn van mogelijke “pottenkijkers” die de verstrekte informatie naar waarde kunnen inschatten.

Het plichtsverzuim van de raad bestaat er uit dat zij instemt met deze gang van zaken en blindelings genoegen neemt met hetgeen haar door het college wordt voorgeschoteld.

Het resultaat van dit gezamenlijke plichtsverzuim ligt nu voor ons.

Slecht geïnformeerd als zij was heeft de raad tijdens de raadsvergadering wat door elkaar heen gekakeld. Met als uiteindelijk resultaat dat een aannemer, (die aantoonbaar een bijdrage heeft geleverd om een tussen de gemeente en stichting ontstane impasse over de verdeling van de kosten te doorbreken) mogelijk niet betaald is geworden.

Er is weliswaar een compromis getroffen over de verdeling van die kosten, maar de inhoud van dat compromis is volstrekt onduidelijk.

Wegens het ontbreken van facturen en verslagen over de inhoud van dat compromis.

Als de aannemer inmiddels betaald is geworden (wat ik niet durf uit te sluiten), dan is dat gebeurd buiten alle daarvoor geldende regels om.

Er is gehoor gegeven aan een WOB verzoek, maar relevante documenten niet zijn overlegd. Hierdoor is de mogelijkheid aanwezig dat dat het bezwaar van de verzoeker (dat hem relevante documenten zijn onthouden) door de bestuursrechter gegrond wordt verklaard en de gemeente alsnog verplicht wordt deze documenten ter inzage te geven.

In plaats van het uitdelen van een formele berisping aan het college vanwege het onmogelijk maken van een democratische controle op gemaakte afspraken, heeft de raad (uit politieke overwegingen) gedaan of haar neus bloedt.

Ziedaar de voorlopige oogst van het plichtsverzuim door de raad.

Dit gezamenlijke plichtsverzuim van college en raad heeft de democratische controle op het spenderen van belastinggeld tot een farce gemaakt.

Ik heb daarover bij het presidium mijn beklag gedaan, maar men acht zichzelf te gewichtig om daar op te reageren.

Kort samengevat, we worden bestuurd door een zelfingenomen kliek die (op een enkele uitzondering na) alleen maar bezig is met elkaar de hand boven het hoofd te houden en verzuimt om datgene te doen waarvoor men is gekozen.

Namelijk controle uitoefenen op de wijze waarop belastinggeld wordt gespendeerd.

Dat het college die democratische controle onmogelijk heeft gemaakt (door bepaalde essentiële documenten niet te maken of te overleggen) lijkt de raad niet te deren.

In plaats daarvan bereidt men zich voor om op 6 december opnieuw een besluit te nemen.

Zonder dat er factuur is waarin de uitgevoerde werkzaamheden zijn beschreven. Zonder te weten waarvoor de betaling van € 40.000,- (boven de kosten van verzwaring) zijn bedoeld.

Zonder te weten of de ruim € 20.000,- kostende gebruikerswensen (van de stichting) door de stichting  of door de gemeente zullen worden betaald.

De aannemer wil daar (ongetwijfeld op verzoek van het college) geen uitsluitsel over geven.

Dus blijft de vraag, of de raad hardnekkig blijft volharden in haar plichtsverzuim en opnieuw probeert om (zonder kennis of inzicht) belastinggeld uit te geven?

Over minder dan een maand zullen we dat weten.

%d bloggers liken dit: