Op vrijdag 7 januari kondigde ik aan mee te zullen doen aan de verkiezingen. Diezelfde avond hadden zich meer dan tien mensen gemeld om mijn kandidaatstelling te ondersteunen.
Volgens de gemeentelijk website (zie de tekst hierboven) kon dat op elke dinsdag in januari tussen 18.00 en 20.00.
Dus was ik gisteravond op het stadhuis om iedereen die me wilde ondersteunen persoonlijk te bedanken. Klein probleempje. Het stadhuis was gesloten en er was niemand om de verklaringen af te stempelen. Slechte zaak dus.
Goede zaak was, dat de collega’s op het stadskantoor bereid waren om bij te springen en zich (na enige overreding) genegen verklaarden om een stempel te plaatsen op meegenomen ondersteuningsverklaringen.
Nu maar hopen, dat de bevoegde autoriteiten deze stempels goedkeuren.
Hieronder het bewijs dat ik er wel was en het stadhuis was gesloten.
Vandaag, ter verandering, een quizvraag. Wat weet u van The Archies.
The Archies was een fictieve band. Oorspronkelijk in een stripverhaal en later in op de TV vertoonde tekenfilms. Het was een van de vele fictieve bands, die eind jaren zestig van de vorige eeuw. de hitlijsten beheersten.
Met upbeat muziek en eenvoudige teksten van soms niet meer dan één regel. Bedoelt voor nog net geen, of jonge teenagers.
Het genre werd bubblegum pop genoemd en duurde maar een paar jaar. Het werd ook wel, vanwege haar eenvoud, omschreven als gekunstelde onschuld.
Makkelijk te onthouden wijsjes, gespeeld door gelouterde en geroutineerde studio muzikanten, wiens muziek onder fictieve bandnamen op de “markt” werd gebracht.
Onderstaande docu geeft een mooi overzicht van het genre.
De grootste hit in het genre was Sugar, van de Archies.
Op You Tube zijn er verschillende uitvoeringen (waaronder de tekenfilm versie) te vinden, maar de onderstaande cover vind ik verreweg de mooiste.
Ooit had Enkhuizen twee “jeu de boules” verenigingen.
De Drommedaris (hoe weten ze het altijd weer te bedenken) en de Petanque Vereniging Enkhuizerzand.
De vrouw van de oprichter van PVE was Francaise, vandaar de chique naam. De PVE had zelf een paar banen aangelegd bij het zwembad en speelt daar nog steeds.
De Drommedaris, na een conflict over gevulde koeken met DTS en stroeve onderhandelingen met de gemeente over uitbreiding, is uiteindelijk naar Broekerhaven verhuisd. Waar de gemeente Stede Broec in het Nassaupark grond beschikbaar had gesteld om banen aan te leggen.
Met de ervaring van Frankrijk op zak leek het me leuk als je ook in Enkhuizen ergens in het stadshart kon spelen. Nergens plek natuurlijk, totdat ik een keer over de muur keek, die de achtertuin van het oude weeshuis afscheidt, van het parkeerterrein bij de Hub0.
Prachtige strook gras, die nodig gemaaid moest worden, maar waar je volgens mij makkelijk 8 banen zou kunnen aanleggen. Dus de gemeente gevraagd of ze eventueel medewerking zouden willen verlenen door dat stukje de grond ter beschikking te stellen.
Namens toenmalig wethouder Boland reageerde ambtenaar Van Reijswoud (wat is de wereld toch klein en overzichtelijk) dat het budget van de wethouder de aanleg van jeu de boules banen niet toeliet.
Daar had ik ook niet om gevraagd, alleen om het ter beschikking stellen van de grond, maar daarmee kwam een einde aan mijn poging het spelen van jeu de boules in de binnenstad mogelijk te maken.
Op de plek waar we nu nog steeds spelen (bij het zwembad) wil Droomparken een receptie voor haar recreatiepark bouwen.
We zullen dus moeten verhuizen, de vraag is alleen waar naartoe. Daarover een volgende keer.
Toen het lopen nog geen probleem was brachten we 3 maanden per jaar door aan de kust in het zuiden van Frankrijk. Le Barcares vlak bij Perpignan.
Camping 300 meter van het strand. Elke plek een gebouwtje met daarin toilet, wastafel en douche. Dan is kamperen al gauw een feest.
Op 800 meter centrum van het dorp waar in het voorseizoen dagelijks 50 man (en af en toe een vrouw) bijeen kwamen om petanque (de zondagse naam voor wat wij jeu de boules noemen) te spelen.
Fransen geven, als ze elkaar ontmoeten, een hand en informeren hoe het gaat.
Ook op de place de petanque. Elke dag weer. Ik sprak maar een paar woorden Frans, maar je m’appelle Chris kon ik me nog herinneren.
Vanaf dat moment hoorde je er bij en wisten ze dat je mee wilde spelen.
Daarna kon je volstaan met iedereen een hand geven en “Ca va?” mompelen.
Weer terug in Nederland gaf ik de eerste keer dat ik op de club kwam iedereen een hand en informeerde naar hun welzijn. Opeens bleek ik het buitenbeentje. Terwijl ik al jaren lid was van die Enkhuizer club.
Hieronder de enige beelden die ik tot nu toe van petanque in Barcares heb kunnen vinden. Het is buiten het seizoen en er zijn nauwelijks toeristen.
Naast de oppositie kent de raad van Enkhuizen ook nog een groep gezagsgetrouwen, bestaande uit D66, PvdA en CU/SGP, met als voornaamste doel, acteren als medewetgever en niet als toezichthouder.
Zij kenmerken zich, doordat ze het niet echt noodzakelijk vinden om buiten het college om kennis te verwerven en achten zich gewoonlijk meer dan afdoende geïnformeerd door de standpunten van het college.
Als consequentie van die opvatting heeft men ook geen moeite gedaan om kennis te nemen van de inhoud van het taxatierapport, maar voetstoots aangenomen, dat dit rapport het bewijs bevat dat de gemeente haar bezit (zoals zij wettelijk is verplicht) onder marktconforme voorwaarden heeft verkocht.
Iets wat ik, onder verwijzing naar de gerealiseerde grondprijs voor villapark en camping (€ 335.000,-), ernstig in twijfel heb getrokken. Twijfel die alleen maar is toegenomen, nadat het college de Anterieure Overeenkomst had vrijgegeven.
Daarin is bepaald, dat de gemeente gedurende 10 jaar jaarlijks een bedrag van € 265.000,- aan de exploitant dient over te maken als een kwaliteitsbijdrage aan de inrichting van het openbaar gebied. Artikel 6.3 b en c.
Tot dusver beweerde het college dat de lage grondprijs gerechtvaardigd was doordat ze niets in de openbare ruimte hoefde te investeren.
Die bewering blijkt dus onjuist te zijn. Volgens artikel 6.3 b en c van de Anterieure Overeenkomt verplicht de gemeente zich om meer dan 2,5 miljoen in het openbaar gebied te investeren.
In essentie beschouwen de gezagsgetrouwen elke “bewering” van het college op voorhand als bewijs en vinden ze het derhalve niet noodzakelijk zich er van te overtuigen, of die beweringen juist zijn.
Naast de oppositie en de gezagsgetrouwen is er een derde groep die ik de Vinketouw zou willen noemen.
Vinketouw
De groep Vinketouw bestaat uit het CDA, Enkhuizen Lokaal en HEA, ofwel Het Enkhuizer Alternatief.
Alleen met behulp van Vinketouw (5 zetels) kan er een raadsmeerderheid tot stand komen. Oppositie (7 zetels) en de gezagsgetrouwen (5 zetels) zijn dus afhankelijk van Vinketouw om tot een raadmeerderheid te komen.
Anders dan de gezagsgetrouwen heeft de groep Vinketouw wel kennis genomen van het taxatierapport en steunden ze ook het verzoek tot openbaarmaking van het taxatierapport.
Ooit behoorden de huidige senioren tot de “jeugd van tegenwoordig”. Door de toenmalige senioren liefdevol omschreven als “langharige werkschuw tuig.”
De probleemjongeren van toen, keurig in colbert/vest/pantalon en met stropdas, werden doeltreffend uitgebeeld in de filmversie van de Broadway musical “West Side Story”.
De video gaat over mijn favoriete scene in die film, waarin de bandeloze Jets in een rollenspel (ooit heel populair) de eigenschappen naspeelden, die hen door hulpverleners, zoals politieagent Krupke, werden toegedicht.
De verwensing, waar de scene mee eindigt,”Officer Krupke, Krup you” heeft de toen al in zwang zijnde en daarop rijmende verwensing nooit echt doen kunnen vergeten.
Na wat verfrissende onweersbuien tijd om aandacht te schenken aan Donna Summers pre-occupatie met Hot Stuff.
Waarmee ze, op basis van het filmpje, lijkt te bedoelen. “Je eigen het schompus werken”. Hoewel in het begin van de video filmpje ook mannen proberen om aan het verzoek gehoor te geen, zijn het toch hoofdzakelijk vrouwen die zich aangesproken voelen door haar verlangens.
En dan te bedenken, dat in mijn jeugd “schuivelen” de meest geliefde manier van dansen was.
Bestuderen en vervolgens schrijven over de lokale politiek is een hobby van me. Van tijd tot tijd bekruipt me wel eens het gevoel, dat ik een heel andere hobby zou willen hebben.
Om er, net als het meisje/vrouw in de film, lekker op los te kunnen slaan. Voor de rest is het wat mij betreft veel te warm om het over de lokale politiek te willen hebben.
Ik meld me wel weer als het wat koeler is geworden.
Pim's Prietpraat 