
Op 30 december schreef ik debat. Daar ging het over de vraag of je als oppositie mee moest doen aan een door de gemeente georganiseerd inspraaktraject of dat je eigen traject moest volgen.
Ik schreef onder andere.
“Als “links” werkelijk meent dat zij een alternatief kan bieden, dan doet ze er verstandig aan dat rechtstreeks aan de bevolking voor te leggen en niet weg te duiken achter een wollig compromis in een stuurgroep.”
Uit het feit dat ze het laatste wel heeft gedaan, mag wat mij betreft geconcludeerd worden dat zij dat alternatief niet heeft.
Als gevolg van het compromis dat ze heeft gesloten, mag ze de eerstkomende raadsvergadering de meerderheid er van proberen te overtuigen dat de Raad alsnog beperkingen (d.m.v. richtinggevende uitspraken) gaat opleggen aan het inspraaktraject.
Maar de meerderheid heeft allang te kennen gegeven daar niets voor te voelen, (alles moet bespreekbaar
zijn) dus dit wordt een kansloze en daarmee nutteloze exercitie.
Misschien heb ik mijn citaat ten onrechte “wollig” gebruikt.
De gemeente zal er inderdaad niet op uit zijn om de bevolking “wollige” keuzes voor te leggen. De uitkomst van dit proces dient er immers toe te leiden dat er kaders kunnen worden vastgesteld waarbinnen de bezuinigingen moeten plaatsvinden.
Een meerderheid van de raad vindt dat je (vooraf) niet bepaalde onderwerpen mag uitsluiten van de gevolgen van de bezuinigingen. Een minderheid (links) vind dat je dat (tot op zekere hoogte) wel moet doen en dat het bovendien de taak van de Raad is om dat te doen.

Tijdens het participatieproces kunnen natuurlijk wel argumenten naar voren gebracht worden die aanmanen tot voorzichtigheid bij bepaalde bezuinigingen.
Werkgelegenheid bijvoorbeeld, is een potent argument om het rustiger aan te doen met bezuinigingen die betrekking hebben op het bedrijfsleven, waaronder uiteraard ook het inmiddels heilig verklaarde toerisme.
Men kan er vergif opnemen, dat de vertegenwoordigers uit die sector in ruime mate aanwezig zijn op de thema-avonden, terwijl de belanghebbenden waar links voor zegt op te komen, gewoonlijk menen wel iets beters te doen hebben.
Tegen die achtergrond bepleitte ik, dat links haar eigen participatie-traject moest volgen. Daarvan zeg ik ook, “Echter, een debat met de kiezer aangaan is geen eenvoudige taak, want de bezuinigingen zullen zodanig moeten zijn, dat ook tal van (linkse) heilige huisjes geofferd zullen moeten worden”.
Daarmee bedoelde ik, dat je niet kunt volstaan met roepen dat sommige zaken onbespreekbaar zijn, maar dat je, wil je geloofwaardig blijven ook bereid zult moeten zijn te snijden in de eigen stokpaardjes en daarover de discussie met je kiezers aan te gaan.
Nu de oppositie er voor gekozen heeft zich te conformeren aan het door het college voorgestelde traject, kan ze in een later stadium weinig anders doen dan zich conformeren aan de uitkomst van dit traject.
Dat wil zeggen, de kaders accepteren die dit traject uiteindelijk zullen opleveren.
Stoere taal uitslaan in de zin van, als het ons niet aanstaat stemmen we evengoed tegen, zal door de bevolking niet worden begrepen.
Je was immer “voor” deelname en in dat geval dien je ook de uitkomst er van te respecteren.
Ik vind het allemaal een wat knullige manier van oppositie voeren, maar dat zal wel aan mij liggen.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...