Categorie: Beslommeringen

Onzichtbare meeloper.

In de krant van vandaag lees ik, dat de SP tijdens de afgelopen raadsvergadering een motie van afkeuring tegen wethouder Struijlaart heeft ingediend.

Dat zat er aan te komen, omdat er over iets meer dan een jaar verkiezingen zijn en ik de kans op succes voor de SP relatief laag inschat.

Zolang ze tenminste geen afscheid nemen van hun rol van onzichtbare meeloper in het raadsbrede akkoord.

Alleen, zo’n afscheid van het raadsbrede akkoord moet wel zorgvuldig gepland worden.

Jezelf profileren als kampioen lokale gezondheid, lijkt misschien op het eerste gezicht aantrekkelijk, maar ik ben bang, dat de “gevaren” van het houden van geiten net iets te dik worden aangezet.

Bovendien heb je het CDA nodig voor een meerderheid en die lijkt te hebben meegestemd met de traditionele partijen. Dat komt niet als een verrassing, want het CDA heeft nu eenmaal sterke banden men agrarische ondernemers.

Bovendien zullen 60 identieke bezwaren weinig indruk maken op het college.

Het Comité tot behoud van het Recreatieoord had duizenden handtekeningen verzameld, maar daar heeft het college, gesteund door de SP, zich verder ook helemaal niets van aangetrokken.

Kortom, ik ben bang, dat de SP in haar poging de zaken op scherp te zetten (met het oog op de verkiezingen) net iets te voorbarig is geweest.

Even verderop in de krant pakt Nieuw Enkhuizen (de partij die niet langer in de raad wordt vertegenwoordigd) het wat verstandiger aan.

Zelfde boodschap, alleen wat positiever verpakt.

Kannen en kruiken.

Huis aan huisblad de Drom schrijft vandaag over mijn strijd om openbaarheid van bestuur in Enkhuizen en gebruikt daarbij (in de kop van het bericht) een metafoor, die ik 6 jaar geleden gebruikte, maar die inmiddels achterhaald is. Hofnar Segerius

Toen vond ik de gemeenteraad een in zichzelf gerichte instantie die vooral met zichzelf bezig was. Een soort feodale hofhouding met alle daarbij behorende intriges en paleisrevoluties.

Om de boel wat op te schudden leek me een soort van Paljas (hofnar) nodig die geen blad voor de mond zou nemen en zich ook niet zou bezig houden met het verdelen van machtsposities. Alleen datgene doen wat binnen een hofhouding gewoonlijk wordt nagelaten. Er op toezien, dat de machthebbers van hun macht geen misbruik maken.

In feodale tijden was het de koning die een hofnar benoemde, in een democratie zijn de kiezers “koning” en is het aan de kiezers om één of twee paljassen in de raad te kiezen.

Een en ander op basis van twee, vaak door politici gehanteerde, drogredenen.

  • Je kunt alleen maar iets veranderen, als je er deel van uitmaakt.
  • Je mag alleen maar over politiek meepraten als je hebt gestemd.

Beide zijn politieke “vondsten” met als doel mensen te kunnen buitensluiten. Vaak is deelname aan iets een beletsel om tot verandering te komen en mag iedereen, die niet heeft gestemd ook gewoon meepraten over wat ons door de dames en heren politici wordt aangedaan.

Bij nadere beschouwing was de metafoor van 6 jaar geleden niet zo goed als ik destijds dacht. Dus achteraf gezien gelukkig maar, dat het Enkhuizer electoraat zich niet voelde aangesproken.

Maar wat mij betrof bleek de kerngedachte, er op toezien dat de machthebbers hun macht op correcte wijze gebruiken, overeind. Met daarbij de kanttekening, dat het deel uitmaken van de macht (als raadslid bijvoorbeeld) eerder een belemmering (nadeel) is, dan een voordeel.

Vanaf dat moment heeft Pim’s Prietpraat dan ook de sub-titel “bemoeienissen van een buitenstaander”.

Prietpraat en Paljas passen trouwens ook in de Amsterdamse traditie om jezelf niet groter voor te doen dan je in werkelijkheid bent. Denk daarbij ook aan de Kabouterbeweging, die alleen in Amsterdam voet aan de grond kreeg, maar daarbuiten nauwelijks werd opgemerkt. In dat opzicht ben ik nooit een echte Enkhuizer geworden, maar altijd een Amsterdammer gebleven.

Machthebbers hebben de neiging om snel de rijen te sluiten als kritiek geleverd wordt op de manier waarop zij van hun macht gebruik maken. En de Enkhuizer “machthebbers” in college en raad vormen daarop geen uitzondering.

Enfin, de metafoor heeft zijn betekenis verloren. De rechtspersoon Paljas bestaat nog wel en heeft zelfs een zienswijze ingediend, maar die zal geen vervolg krijgen zolang niemand zich bekommert om de verkeerssituatie, die ontstaat na de herinrichting.

Paljas.nu kan hoogsten gezien worden als een belangenvereniging van kiezers, die opkomt voor de belangen van kiezers, zoals openbaarheid van bestuur.

Een belangvereniging waar trouwens niemand lid van wil worden en zelfs de pagina “liken” (zodat je op de hoogte blijft van Prietpraat publicaties) komt maar mondjes maat voor.

In Enkhuizen dicteert 1% van de bevolking wat politiek relevant is en wat niet. Maar als de Enkhuizers daar vrede mee hebben, dan speel ik nog wel even de rol van roepende in de woestijn. Totdat alles, wat het REZ aangaat, in kannen en kruiken is en daarna ga ik weer lekker lezen in plaats van schrijven.

Schnabbels

adviseurs
adviesje uitbrengen?

Stiekem hoop je er natuurlijk op, dat er tenminste één raadslid is, dat zichzelf afvraagt “waarom vergaderen we in hemelsnaam in beslotenheid over wat nu eigenlijk een raadsbreed programma is”,  maar tegelijkertijd weet je dat onze volksvertegenwoordigers nooit over dat soort fundamentele dingen nadenken.

Eenmaal gekozen wordt ze ingeprent, dat ze met niets of niemand rekening hoeven te houden, behalve met het college en de ambtelijke organisatie.

Dus als iemand roept dat een vergadering besloten is, dan denkt niemand “in ons verkiezingsprogramma waren we toch voorstander van grotere betrokkenheid van de burger en meer transparantie, waarom doen we dan nu precies het tegenover gestelde?”

Aan de andere kant begrijp ik ook wel dat beslotenheid ook zijn voordelen heeft.

Het is natuurlijk ontzettend pijnlijk als je, twee maanden na de verkiezingen, nog steeds geen flauw benul hebt op wat voor manier je een stadsbestuur moet samenstellen.

Op de oude vertrouwde manier of op een geheel nieuwe manier, waarvan eigenlijk niemand (tot vorige week dinsdagavond) begreep wat dat nu precies inhield. De enigen die daar wat meer over schenen te weten waren de burgermoeder en de griffier.

Aan hen derhalve de taak om de leden van de raad (in besloten kring) te onderwijzen in de beginselen van de nieuwe aanpak.

Uiteindelijk zal het er wel op neerkomen,  dat een van de twee (mijn geld is op de burgemeester) een vriendje heeft die bereid is om (voor een paar ruggen) een adviesje uit te brengen, zodat de raad weer weet hoe het verder moet.

Leuk toch, normaliter neemt de raad zijn besluiten in het openbaar en na een openbare discussie, maar als het eigen belang er mee wordt gediend, dan moeten de besluiten daarover het liefst binnenskamers genomen worden.

Ook opvallend, men neemt zonder aarzelen en zonder enige consultatie besluiten over zaken waar miljoenen mee zijn gemoeid, alleen als het gaat over hoe te besturen en hoe met elkaar samen te werken, dan moet er een schnabbelaar ingeschakeld worden die adviezen over het te nemen besluit moet influisteren.

Enfin, ik verwacht een dezer dagen een juichend persbericht, waaruit blijkt dat de neuzen in dezelfde richting staan en de oplossing nabij is.

Bezorgdheid.

bezorgdFormeel heeft de gemeenteraad een toezichthoudende functie. Om die functie te kunnen uitoefenen heeft de raad het recht inzage te vragen in de zogenaamde onderliggende (meestal ambtelijke) stukken.

Op basis van die onderliggende stukken wordt een raadsvoorstel geschreven. Zo’n raadsvoorstel is per definitie de politieke vertaling van hetgeen er in de onderliggende stukken staat vermeld. Wanneer er twijfel bestaat of die “vertaling” van onderliggende stukken naar een politiek document wel correct is verlopen, blijft er slechts één mogelijkheid over.

Het politieke document (raadsvoorstel) vergelijken met de onderliggende stukken.

In dit geval ontstond bij mij twijfel  nadat het college aanvankelijk beweerde dat de kosten van verzwaring € 100.000,- bedroegen, vervolgens een jaar later beweerde dat ze maar € 60.000,- waren, om in hetzelfde raadsvoorstel een berekening op te nemen waaruit bleek dat de kosten van verzwaring slechts € 20.000,- waren.

Nog los van de spectaculaire daling van kosten kunnen de kosten van verzwaring niet gelijktijdig € 60.000,- en € 20.000,- zijn. Een logisch manco dat de rechtbank, maar ook de raad,  klaarblijkelijk niet is opgevallen.

Het belangrijkste bewijs dat mijn WOB verzoek heeft opgeleverd is, dat er geen schriftelijk bewijs is voor hetgeen er door het college werd beweerd en dat de gemeente op een aantal punten door de aannemer is tegengesproken.

Toen de verzwaring niet na oplevering, maar voor oplevering gerealiseerd was heeft de aannemer zijn oorspronkelijk aanspraak gematigd, maar die matiging is nooit aan de raad doorgegeven.

De aannemer is niet overgegaan tot aanleg om zichzelf imagoschade te besparen, maar om gemeente en stichting imagoschade te besparen. Immers, zou hij de verzwaring niet hebben uitgevoerd, maar volgens bestek hebben opgeleverd, dat had er geen gebruiksvergunning kunnen worden afgegeven.

Aangezien de opdrachtgever (en niet de aannemer) verantwoordelijk is voor het opstellen van het bestek, zou het een blamage van de eerste orde zijn als het door de gemeente opgestelde bestek geleid zou hebben tot een gebouw waarvoor geen gebruiksvergunning kon worden afgegeven.

Kortom er waren tenminste twee nogal fundamentele zaken die door de aannemer waren tegengesproken en ook de overige uitspraken, zoals de dramatische kostendaling of het gelijktijdig beweren dat de kosten van verzwaring € 60.000,- bedroegen dan wel € 20.000,- , waren op geen enkele wijze onderbouwd.

Dat de rechtbank de beweringen van de gemeente geloofwaardig zou vinden (omdat het nu eenmaal beweringen van de overheid zijn) was iets waar burgemeester Baas me al voor had gewaarschuwd.

Toch blijft het wringen. Enerzijds doet men net alsof men een voorbehoud maakt, de beweringen van de gemeente moeten geloofwaardig zijn, maar anderzijds wordt elke bewering van de gemeente als geloofwaardig beschouwd. Waardoor er eigenlijk geen enkel voorbehoud is. Of, wat de gemeente beweert objectief gezien geloofwaardig is, doet feitelijk niet ter zake. Alles wat zij beweert is geloofwaardig, omdat ze de gemeente is. De bewijslast ligt dus nooit bij de overheid, maar altijd bij de burger.

Ik wist dat niet, maar als dat de stand van zaken is, dan heeft het geen zin om in beroep te gaan. Ook een hogere rechter zal immers zeggen: Ik vind alles wat de gemeente zegt geloofwaardig, dus bewijst U maar dat het niet zo is.

Dat kan ik niet. Ik kan alleen indirect bewijs leveren in de zin dat elke (niet criminele) organisatie over de door mij gevraagde documenten beschikt. Direct bewijs behoort niet tot de mogelijkheden. Gegeven het feit dat het zonneklaar is dat gemeente, aannemer en stichting hun verklaringen op elkaar afstemmen. Ze doen maar. Ik heb mijn best gedaan om de waarheid te achterhalen en ben daar redelijk in geslaagd.

Iets wat we niet kunnen zeggen van de toezichthouder, de gemeenteraad.

Die houdt zich al meer dan een jaar schuil. Ooit, tijdens de raadsbehandeling, koesterde Jaap Koning (D66) nog ambities voor wat betreft waarheidsvinding en stelde hij voor om een raadsenquête te houden. Een loodzwaar en kostbaar instrument, omdat je allerlei externe deskundigen moet inhuren. Maar toen de meerderheid van de raad daar niets voor voelde, verdween bij hem kennelijk ook de behoefte aan waarheidsvinding.

In plaats daarvan mocht hij formateurtje zijn van het nieuwe college.

Ik zie echter toch nog een klein probleem. De gemeente heeft inmiddels “bewezen”, dat zij in lang niet alle gevallen die documenten uitmaakt die democratische toezicht op de gemaakte (betalings)afspraken mogelijk maakt. Omdat de raad nauwelijks toezicht uitoefent, was dat tot dusver niet opgevallen.

Maar dank zij mijn WOB verzoek is pijnlijk duidelijk geworden, dat documenten die een strikte voorwaarde zijn voor behoorlijk openbaar bestuur, uit efficiëntie overwegingen niet worden gemaakt door de gemeente.  Dat impliceert dat democratisch toezicht op die afspraken feitelijk onmogelijk is gemaakt.

Ik vind het nogal wat, dat je een democratisch recht (tot controle op gemaakte financiële afspraken) gewoon verkwanselt, omdat je geen zin hebt toezicht te houden. Maar goed, dat is iets wat de raad voor zichzelf moet uitmaken.

Ik kan weinig meer doen dan daar mijn bezorgdheid over uitspreken.

Spierballentaal.

popeye2De Enkhuizer Krant van zaterdag meldt dat raadsleden in de regio hun macht terug willen. Zelf schrijf ik al maanden, dat Enkhuizer raadsleden te lamlendig zijn om van hun macht gebruik te maken. Wie heeft er gelijk?

Het probleem zit hem in de taakstelling. Raadslieden zien zichzelf graag als bestuurders. Dat geeft meer prestige en aanzien. Maar om te kunnen besturen heb je eigenlijk geen raadsleden nodig. De meesten ontberen daarvoor de kennis. De bestuurlijke inbreng van de raad blijft meestal beperkt het stellen van een paar (niet al te indringende) vragen.

Raadsleden zouden er in mijn ogen verstandiger aan doen minder te willen besturen en meer te willen controleren. Dat was ook de doelstelling van Paljas 4 jaar geleden, meer nadruk op controle  en minder nadruk op het willen meebesturen. Je zou het zelfs het doel van het dualisme kunnen noemen.

Het Drom dossier is een prachtig voorbeeld van hoe de raad keer op keer faalt wanneer het gaat om haar controlerende functie. Tenzij ze tot inzicht komt, zal precies hetzelfde gebeuren bij het eerstvolgende project dat op stapel staat, het REZ en alle daaropvolgende projecten. Het lijkt me een serieus probleem, dat ik al eerder gesignaleerd heb, maar ik kan me niet herinneren dat er ook maar één raadslid serieus op in gegaan is.

Nu begrijp ik dat de overgrote meerderheid afkerig is van het reageren op mijn blog. Prima, moeten ze zelf weten, maar ook via de eigen communicatie kanalen weigeren ze het probleem (nagenoeg afwezigheid van controle) te bespreken. Feitelijk bespreken ze nooit iets met hun kiezers, alleen nu de verkiezingen naderbij komen willen ze nog wel eens een standpunt over het één en ander afkondigen.

Zo willen ze plotseling veel meer macht. OK, maar wat willen ze daar dan mee doen? Niet controleren, want daar hebben ze een broertje dood aan. Nee, ze willen meepraten. Vroeger hadden ze het gevoel dat ze er toe deden omdat ze konden meepraten over de aanschaf van een brandweerauto.

Dat stelde je in staat om als een hond met 7 staarten door de stad te lopen en te zeggen, kijk eens, nieuwe brandweerauto, heb ik voor gezorgd. Nu hoef je alleen maar de begroting en de jaarrekening van de Veiligheidsregio goed te keuren. Ook belangrijk en verantwoordelijk werk natuurlijk, alleen raakt de gemiddelde kiezer daar iets minder van onder de indruk.

Waar men nu naar streeft is afschaffing van het CAW, de gemeenschappelijke regeling van de 7 West-Friese gemeenten die namens die gemeenten aandeelhouder is van het enige afvalbedrijf in de regio HVC.

Het idee is, dat je als individuele gemeente dan meer macht hebt t.o.v. de HVC. Hoe men tot die gedachte is gekomen is me een raadsel.

Het CAW heeft de afgelopen maanden de nodige reputatieschade opgelopen. Allereerst stemde het bestuur ervan in met een veel hogere beloning voor de directeur van de HVC dan er in Enkhuizen wenselijk wordt gevonden. Daarna stemde men in met de HVC wens een betaling te eisen voor het ophalen van grof vuil.

De oplossing die nu wordt voorgesteld is de ontbinding van het CAW, dan wel uittreden. Dat laatste heeft de voorkeur van drie partijen in Enkhuizen. SP, HEA en Van der Pijll.

Zal opheffen of uittreden meer opleveren dan de mogelijkheid tot borstklopperij ten behoeve van de eerst komende verkiezingen? Ik vrees van niet.

Ik kan me niet herinneren dat, welke politieke stroming dan ook, gepleit heeft voor corrigerende maatregelen. Een motie van afkeuring richting CAW bestuur bijvoorbeeld.

Men moppert wat tegen een verslaggever die dat allemaal netjes opschrijft, maar dat is alles wat er wordt ondernomen.

Het Enkhuizer initiatief bestaat uit het onderzoeken van de kosten van uittreding. Niet meer dan dat. Een motie van afkeuring vindt men kennelijk al te ver gaan.

Maar zelfs als die kosten meevallen, wat denkt men dan te kunnen bereiken op basis van (laten we zeggen)  5 % van de aandelen in de HVC? Denken SP, HEA en Van der Pijll dat het HVC bestuur dan wel luistert en de billen samenknijpt als Enkhuizen laat weten het ergens niet mee eens te zijn?

Kortom, als je als 7 West-Friese gemeenten er al niet in slaagt om het bestuur van het CAW te dwingen om naar je te luisteren, dan is de kans verwaarloosbaar klein, dat het je wel lukt, als je hetzelfde probeert met het HVC.

Het probleem is niet dat de regionale raadsleden over onvoldoende macht beschikken, het probleem is dat ze geen flauw benul hebben hoe ze er gebruik van moeten maken.

En in plaats daarvan komen ze (met het oog op de verkiezingen) met spierballentaal die verder nergens toe zal leiden.

Niks te kiezen

zinloos-stemmenMijn eerste werkgever was een levensverzekeringmaatschappij waarbij me de titel wiskundig assistent werd toebedeeld.

Mijn taak bestond uit het berekenen van de conversiewaarde van individuele polissen.

Weinig van doen met wiskunde, alles van doen met rekenen. Daar leerde ik dat er maar twee soorten van polissen bestonden.

Eén die bij leven uitkeerde en één bij dood. De meest verkochte polis was er een die bij leven en dood uitkeerde en de toepasselijke naam gemengde verzekering had gekregen. In feite ging het om twee verzekeringen waarvan de premies bij elkaar waren opgeteld.

De maatschappij verkocht talloze verschillende polissen, die echter allemaal variaties waren op hetzelfde thema.

Later in mijn leven verkocht ik ureum van technische, als wel van landbouw kwaliteit. De technische kwaliteit had een gegarandeerde zuiverheid van 99%, terwijl de landbouwkwaliteit een zuiverheid van 95% had.

De fabriek die het maakte kon alleen maar technische kwaliteit maken. De gebruikers die de ureum voor technische toepassingen kochten, konden net zo goed de lager geprijsde landbouwkwaliteit kopen, maar dat zeiden we er natuurlijk niet bij.

Wat ik hiermee wil zeggen is, dat het soms lijkt of we een enorme keuze uit goederen en diensten hebben, maar dat veel van die keuzes berusten op oppervlakkige waarnemingen en niet op gedegen inzicht.

Zo ook in de politiek. Een enorm aantal politieke partijen die allemaal hun best doen om voor te wenden dat ze verschrikkelijk veel anders zijn dan al die andere, maar  in de meerderheid van de gevallen gewoon met het elkaar eens zijn. Gewoon omdat een verstandige oplossing daar om vraagt.

Het verschil tussen rechts en links is inmiddels dood verklaard. Ik vraag me af waarom en wie heeft daar belang bij? De kiezer? Ik geloof van niet.

Het probleem is natuurlijk dat het niet in het belang van politieke partijen is dat de stemgerechtigden een keuze kunnen maken. Ze mogen stemmen, maar het zijn de politieke partijen die na afloop van de stemming de keuzes maken.

Als ik naar de Enkhuizer raad kijk, dan denk ik dat je SP, PvdA, D66, LQ enHEA tot de linkse partijen kunt rekenen. samen hebben ze 10 zetels. Daartegenover staan de rechtse partijen als VVD, CDA, NE, CU/SGP en LvdP die samen 7 zetels hebben.

Zou het leven niet eenvoudiger zijn (en de politiek aantrekkelijker) als we de kiezer zouden benaderen met het voorstel dat er een keuze is tussen links en rechts? En dat wie links kiest de keuze heeft uit 5 verschillende smaken. Zoals de kiezer voor rechts de keuze heeft uit 5 verschillende smaken.

Het lijkt me beter als je zou kunnen kiezen voor een coalitie van partijen en vervolgens een keuze maakt tussen de partijen die deel uitmaken van die coalitie. Eerst bepalen of je links of rechts wilt stemmen en vervolgens hoe links of hoe rechts.

Eén van de voornaamste voordelen van democratie is dat je op vreedzame wijze van machthebber kunt wisselen. Helaas bestaat die keuzemogelijkheid niet in Nederland. Dat maakt dat we wel ergens op mogen stemmen, maar eigenlijk niks te kiezen hebben.

Omdat politieke partijen liever niet hebben dat we een keuze kunnen maken. Want anders dan politici beweren gaat het zelden om de politiek, maar altijd om de poppetjes en wil niemand de kans op het  wethouderspluche mislopen als hij vooruit zegt tot welk kamp (links of rechts) hij behoort.

Verzinsels

Trots
Trots

Tijdens de nieuwjaarsreceptie riep burgemeester Baas vol trots dat de gemeente in geen enkele procedure was betrokken. Toen had ik natuurlijk heel hard moeten roepen “Jawel, maar ik ben druk bezig om daar wat aan te veranderen”, maar daar ben ik dan weer niet brutaal genoeg voor.

Bovendien is wat Baas beweert niet waar. Volgens mij is er ook nog een akkevietje met de architect (over € 80.000,-) dat via de rechter wordt uitgevochten. Kortom, je moet niet alles geloven wat ze zeggen.

Misschien had ik tijdens de nieuwjaarsreceptie ook wel naar Olierook moeten stappen en hem zeggen dat hij in mijn ogen best wel een goeie wethouder is, maar dat hij alleen niet moet doen of hij van niets weet. Dat deed hij, tijdens de commissievergadering, namelijk regelmatig.

Toen beschikte ik nog niet over een dossier, maar nu wel. Dank zij een bescheiden diepte investering zullen we maar zeggen. En op basis van de stukken die zich daar in bevinden kun je toch een redelijke reconstructie maken.

De aannemer geeft op 4 maart een offerte af, die de gemeente later zal gebruiken als “bewijs” voor zijn aanspraken op betaling.

Die offerte is gebaseerd op aanleg “na inhuizing”. Dat wil zeggen na oplevering en de ingebruikname van het pand.

Op 11 maart wordt een nieuwe offerte gemaakt die de titel “opdracht” kreeg en die € 15.000,- lager was dan de eerdere offerte (die aan de raad werd voorgelegd).

Het lijkt me redelijk te veronderstellen dat die tweede offerte onderwerp van bespreking is geweest tijdens de vergadering op dezelfde dag (11 maart 2015) tussen de gemeente (vertegenwoordigd door de nu tijdelijke gemeente-secretaris en de bouwdirectie) en de directie van Hillen & Roosen.

Over die vergadering is eigenlijk alleen maar bekend wat de gemeente NIET gedaan heeft. Geen opdracht gegeven en geen betaling toegezegd. Waarna (na een schorsing) de aannemer uit eigen beweging besloot om de verzwaring aan te leggen. Uit eigen beweging?

Zou het niet zo zijn geweest dat de aannemer verzekerd was dat de gemeente alles uit de kast zou halen om betaling te doen plaatsvinden. Maar dat men daar geen formele toezeggingen over kon doen, omdat de beslissingsbevoegdheid nu eenmaal bij de raad ligt?

En dat de aannemer toen gedacht heeft, dat gedoe met de raad lossen ze altijd op, dus dat lukt ze nu ook wel. Naar nu blijkt onverstandig, maar wel begrijpelijk.

De gemeente heeft tot tweemaal toe geprobeerd de raad er van te overtuigen dat de aannemer moest worden betaald, dus wat dat betreft hebben ze in ieder geval woord gehouden.

Maar dat gebeurde dan weer op zo’n knullige, om de brei heendraaiende  manier, dat het wel mis moest lopen.

Bovendien, als je op 11 maart beschikt over een lagere offerte, waarom laat je die dan niet aan de raad zien?  Maar kom je met een offerte die betrekking had op een situatie die zich nooit heeft voorgedaan.

Namelijk “na inhuizing”, terwijl de verzwaring ruim voor de oplevering (onder toezicht van de gemeente) was gerealiseerd.

Dus Olierook’s bewering dat hij van niets wist lijkt me een verzinsel, net zo als zijn bewering dat hij niet over meer documentatie beschikte dan hij aan de raad ter inzage had gegeven. Of wil hij nu beweren, dat de aannemer die tweede offerte zorgvuldig voor de gemeente geheim heeft gehouden?

Helaas voel ik me een beetje te oud om nog plezier te beleven aan verzinsels.

De volgende keer (voor de verandering) iets over de verzinsels van de aannemer.

Onacceptabel

Niet slim?
Onacceptabel

Tijdens de nieuwjaarstoespraak van Burgemeester Baas vielen er harde woorden richting wegenbouwer Heijmans.

“Het is blijkbaar voor sommige aannemers normaal om overheden onder druk te zetten als iets financieel tegen zit. Maar ik vind het onacceptabel”. tekent de Enkhuizer krant van vandaag op. Die zit.

Maar hoe zat het ook al weer met die andere aannemer en de Enkhuizer overheid? Die overheid had ruzie met de toekomstige huurder van haar pand over wie de kosten van een elektraverzwaring moest betalen.

Die ruzie duurde al een paar maanden en het einde was nog niet in zicht.

Dus wat doe je dan als aannemer? Het bijltje er bij neergooien, zoals Heymans deed? Of het werk gewoon volgens bestek afmaken, zodat gemeente en stichting met een gebouw zitten waar ze geen gebruik van kunnen maken omdat de elektra aansluiting niet deugt?

Of ga je met die overheid overleggen of er geen oplossing valt te bedenken.  Zoals Hillen & Roosen heeft gedaan en zich door de gemeente liet overtuigen dat het met de betaling wel op de een of andere manier goed zou komen.

Dan sta je (voor dat je het weet) voor Jan met de korte achternaam en kun je naar je centen fluiten.

Want die zogenaamd betrouwbare overheid beroept zich er dan plotseling op, dat ze geen opdracht heeft gegeven en dus ook niet hoeft te betalen.

Nou ja, misschien toch wel, maar wij (het college) gaan er niet over. Dat is de raad. Die mag kiezen, of de gemeente moet betalen, de stichting of de aannemer.

Maar wacht, de stichting kan niet betalen, dus kan de raad eigenlijk alleen maar kiezen tussen de gemeente en de aannemer, maar wij (het college) adviseren de gemeente. Ziet U door de bomen het bos niet meer? Geen paniek, U bent niet de enige, de hele gemeenteraad heeft daar ook last van.

Burgemeester Baas memoreerde eerder in de nieuwjaarstoespraak ook nog luchtigjes dat er ook nog ergens een rekeningetje lag voor de Drommedaris. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, dat je iemand, die je anderhalf jaar geleden uit de brand heeft geholpen, niet betaalt.

Zo betrouwbaar is de Enkhuizer overheid dus. Je eigen aandeel in de kwestie blijven ontkennen en ondertussen weigeren om te betalen voor werk dat is geleverd.

Dat is iets waar je als overheid je diep, heel diep, voor zou moeten schamen.

Ik weet het, de overheid kent geen schaamtegevoel, maar om de woorden van de burgemeester te gebruiken, ik vind dat onacceptabel. Het college geeft de schuld aan de raad en de raad vraagt zich vertwijfeld af waarvoor ze € 60.000,- moeten betalen als de verzwaring niet meer dan € 20.000,- heeft gekost.

Dinsdag zitten ze weer bij elkaar om te besluiten dat hun fractiebijdrage met € 500,- verhoogd moet worden. Tijd zat om een Motie Vreemd Aan De Orde Van De Dag te bespreken waarin je vastlegt dat de aannemer € 20.000,- betaald krijgt voor het aanleggen van de elektraverzwaring.

Over de resterende € 40.000,- beslis je, zodra het college het behaagt om te verklaren waar dat voor is. Maar wel goed oppassen, want ze verzinnen het waar je bij zit.

Ik weet, als ik het voorzeg doen ze precies het tegenovergestelde. In dat opzicht gedraagt de raad zich graag als balsturige  puber die het liefst zelf het zwarte garen wil uitvinden. Maar er zijn natuurlijk ook grenzen.

Daarom mijn oproep aan de raad. Hou nou eens op met het mekaar vliegen afvangen en begin het nieuwe jaar nu eens met het nemen van een positief besluit en betaal de aannemer voor werk, waarvan je zeker bent dat het is uitgevoerd.

Volgens het raadsvoorstel kostte de verzwaring € 30.000,- waarvan hij er zelf € 10.000,- voor zijn rekening wilde nemen. Over de resterende € 40.000,- kun je het dan altijd later nog over hebben.

Hendrik Groen

hendrik-groenAllemaal de beste wensen voor 2017.

Met al die gezelligheid om me heen heb ik het de laatste weken rustig aan gedaan. De lokale politiek kon me even niets schelen.

Baas heeft het SMC dossier aan Kok overgedragen? Moet ik daar iets van vinden? Ik denk het niet. Kok is nu de beheerder van twee slakkendossiers. REZ en SMC en daarover schrijven vergt een nauwkeurige bestudering van het slijmspoor dat ze tot dusver hebben achtergelaten. Even geen zin in.

Gewoon lekker de boeken lezen die ik voor mijn verjaardag heb gekregen. Het geheime dagboek van Hendrik Groen (83 1/4 jaar) heeft diepe indruk op me gemaakt. Ik voelde een zekere verwantschap. Mijn schrijfsels zijn namelijk ook niet veel meer dan pogingen om nog iets van het leven te maken.

Hendrik Groen beschrijft de gang van zaken in een verzorgingstehuis vanuit een licht anarchistisch perspectief. Ik doe ongeveer hetzelfde, maar dan over de lokale politiek.

Twee onderwerpen waarvan je zegt, daar valt geen eer aan te behalen. Maar ziedaar, Hendrik Groen, heeft al meer dan honderdduizend exemplaren van zijn dagboek verkocht.

Ik heb op mijn blog al zeker 220 keer over de Drommedaris geschreven. Met elkaar eigenlijk gewoon een boek. Moet ik ook een uitgever zoeken? Zou er brede belangstelling zijn voor “Financiële beslommeringen rond de Drommedaris”? Ik vrees van niet.

Mijn bemoeienissen met de Drommedaris (dat wil zeggen de financiële strapatsen die daarbij zijn uitgehaald) hebben tot dusver alleen maar geld gekost en niets opgeleverd. Eerst de kosten voor het dossier en nu weer de griffiekosten voor behandeling door de bestuursrechter.

Hendrik Groen heeft het wat dat betreft slimmer aangepakt. Hij heeft tenminste nog iets over gehouden aan zijn schrijverij.

Het schrijven van een bezwaarschrift blijkt toch nog een heel gedoe waar ik een paar dagen druk mee ben geweest. Maar iemand moet het doen anders blijft het een zooitje.

De gemeente daagt me uit te bewijzen dat de documenten (die ze niet zegt te hebben) er toch zijn. Dat is de wereld op zijn kop. Alleen bij de maffia vinden ze het hartstikke normaal dat, wanneer je afspraken op financieel gebied maakt, je dat alleen mondeling doet. Daar kunnen we de raad van Enkhuizen dus aan toevoegen.

Die neemt er gewoon kennis van, om vervolgens langdurig te vergaderen over de hoogte van de eigen fractievergoeding.

Dat de door mij gevraagde documenten er behoren te zijn, lijkt me tamelijk vanzelfsprekend. Anders is democratische controle namelijk onmogelijk.  En als je dat (per ongeluk of expres) onmogelijk hebt gemaakt, dan moet er toch iemand zijn die daar iets van zegt, dunkt me.

Maar als onze gemeenteraadsleden er niets van zeggen (omdat ze het te druk hebben met hun  eigen probleempjes, zoals de fractievergoeding ) dan blijft er niets anders over dan naar de rechter te stappen en hem te vragen wat hij er van vindt.

Enfin, ik kijk dus reikhalzend uit naar een proces waarin de gemeente probeert de rechter er van te overtuigen dat het bij hun een zooitje is en ik hem ervan moet overtuigen dat het allemaal best meevalt. Dat zal nog niet zo eenvoudig zijn denk ik.

%d bloggers liken dit: