Nog steeds een olifant in de kamer.

Hoewel raad en college tot voor kort strak en stijf volhielden, dat er niets mis was met de overeenkomst met Orez bv is men daar (ogenschijnlijk) toch anders over gaan denken.

Men heeft het nog niet openlijk toegegeven, maar er is min of meer stiekem een opdracht gegeven tot het doen van een financieel onderzoek.

Het raadsbesluit, over het in stand houden van het geheimhouden van het taxatierapport, noemt dit onderzoek als reden voor het geheimhouden.

(dat) het taxatierapport onderdeel is van een door extern betrokken adviseurs (Fakton en Pot Jonker) geleid financieel / juridisch onderzoek naar de in de tijd, tussen taxatie en nu, opgekomen wijzigingen in het project en de financiële en juridische consequenties daarvan;

Dit onderzoek is een geheel nieuwe reden om het rapport geheim te houden en is ook een heel andere reden, dan de reden voor weigering die mij (een jaar eerder) was voorgehouden in het kader van mijn WOB verzoek.

Toen heette het, dat een openbaarmaking van het rapport Droomparken zou benadelen bij het uitbesteden van werk aan onderaannemers.

Als die zouden weten tegen welke prijs werkzaamheden waren begroot, dan zouden ze daar bij hun offerte rekening mee houden was de gedachte.

Deze gedachtegang illustreert slechts, dat men van ambtelijke zijde geen enkel benul heeft hoe aanbestedingen in zijn werk gaan. Dan wel, dat men bereid was om elk flauwekul argument te gebruiken om te voorkomen, dat het taxatierapport openbaar gemaakt zou moeten worden.

We mogen er vanuit gaan dat het laatste het geval is. Ook de reden is duidelijk. Het rapport bewijst (in tegenstelling tot wat het college tot dusver beweert) dat ze NIET het bewijs was, dat de exploitatieopzet die Orez bv had voorgesteld, marktconform was.

Op dat punt had het college destijds (om haar moverende reden) gelogen en is het huidige college er klaarblijkelijk alles aan gelegen om te voorkomen, dat het bewijs van die leugen (door openbaarmaking van het taxatierapport) geleverd zal worden.

Er zijn slecht twee instanties die het bestaan van die leugen kunnen bevestigen, dan wel ontkennen. Omdat hun de inzage in het document niet kan worden geweigerd. De bestuursrechter en de formele toezichthouder van het college (de gemeenteraad).

De gemeenteraad heeft het document ingezien, maar wankelmoedig als altijd, durft ze geen antwoord te geven op de vraag of het document daadwerkelijk het bewijs vormt van een marktconforme exploitatie door Orez bv..

In plaats daarvan maakt ze gretig gebruik van het rookgordijn, dat het college (in de vorm van een nog uit te voeren, maar volkomen nutteloos onderzoek) voor haar heeft geschapen.

Het is een (in democratisch opzicht) beschamende gang van zaken. In plaats van haar verantwoording als toezichthouder te nemen onttrekt de raad (met behulp van allerhande door het college aangereikte drogredenen) zich aan haar verantwoordelijkheid.

En weigert zij hardnekkig om de aanwezigheid van een olifant in de kamer te bespreken.