Na ons, de zondvloed.

Naast de “overweging “, dat het taxatierapport (dat het bewijs inhield dat de uitgebrachte bieding op de grond marktconform was) niet eerder openbaar gemaakt mocht worden dan nadat het gehele project was uitgevoerd, “overwoog” de raad ook nog andere zaken.

Zoals bijvoorbeeld de overweging, dat openbaarmaking van het taxatierapport de uitkomst van besprekingen met Droomparken zou kunnen beïnvloeden.

Een opvatting, die werd weersproken door raadslid Stomp (VVD), wiens betoog er op neerkwam, dat voor wie op de hoogte was van de inhoud van de door Orez voorgelegde exploitatieopzet, de inhoud van het taxatierapport nauwelijks nog geheimen kon bevatten.

Overigens waren de besprekingen met Droomparken een vrij recent argument om de geheimhouding in stand te houden. Het werd bijvoorbeeld niet gebruikt om mijn verzoek om inzage af te wijzen.

Dat verzoek was een jaar eerder gedaan en een gesprek met Droomparken was toen nog niet als noodzakelijk beoordeeld. Omdat men toen nog verkondigde dat er niets mis was met de overeenkomst met Orez.

Pas toen Struijlaart het veld had geruimd en zijn opvatting (er is helemaal niets aan de hand) niet langer houdbaar bleek, werd er besloten om advies te vragen.

Aan het bureau, dat eerder de marktconformiteit bewezen had verklaard en ook had geadviseerd om het “bewijs” ervan onmiddellijk geheim te verklaren.

Het soort van deskundigheid waar Keesman (SP) diep van onder de indruk is en waar ze zich achter denkt te kunnen verschuilen. [Mijn naam is Haas, ik weet van niets, maar ik volg slechts het advies van deskundigen]

Kortom, er worden voortduren nieuwe overwegingen verzonnen, die stuk voor stuk pogingen zijn, om de Wet Openbaarheid Bestuur te ondermijnen in plaats van haar uit te voren.

Pogingen die je alleen maar een halt kunt toeroepen door inschakeling van de bestuursrechter, omdat de democratische toezichthouder (de gemeenteraad) geen zin heeft om haar werk te doen.

Meer dan een jaar geleden (18 augustus 2020) verzocht ik de raad om kennis te nemen van de inhoud van het taxatierapport om op basis van de inhoud een oordeel te vellen over de vraag of het rapport nog langer geheim moest blijven.

Ik ben er inmiddels van overtuigd, dat de overgrote meerderheid van de raad (op advies van het college) nooit aan dat verzoek heeft voldaan, maar zich (in plaats van zelf een mening vormen) liever een mening laat opdringen.

Door het college. Op basis van krakkemikkige “overwegingen”, die de toets der kritiek niet kunnen doorstaan en uit duidelijk herkenbare drogredenen bestaan.

Wat tot de treurige conclusie leidt, dat democratisch toezicht op de gedragingen van de overheid kennelijk niet werkt. We zien het niet alleen bij de landelijke overheid, maar ook bij de lokale overheid.

Met als gevolg, dat het vertrouwen in onze democratische instituties (zoals de gemeenteraad) steeds minder wordt.

Het kan degenen die deze instituties bevolken kennelijk allemaal niets schelen. Men weigert verantwoording af te leggen over de ingenomen standpunten en houdt elkaar de hand boven het hoofd, door bewijs van strafbare feiten geheim te verklaren.

Dat kan niet goed blijven gaan, maar de betrokken gaan er kennelijk van uit dat het hun tijd nog wel zal duren.

“Après nous, le deluge”, ofwel “Na ons, de zondvloed”.