Hopeloze taakstelling.

Zoals je op verschillende manieren tegen een huis kunt aankijken, plek om te wonen of object van waarde kun je ook tegen het recreatieoord aankijken.

Mijn insteek was van meet af aan, object van waarde en de manier waarop door de gemeente de waarde zou worden bepaald. Ik heb daar vanaf het eerste begin op- en aanmerkingen over gemaakt, die stuk voor stuk werden genegeerd door de raad.

Inmiddels is vrijwel alles over het proces van waardebepaling bekend en kan de balans worden opgemaakt. Wie door de bomen het bos niet meer ziet, hierbij een vereenvoudigde versie van de manier waarop het college de waarde van het object (recreatieoord) heeft bepaald.

Waarbij de verkoop van het recreatieoord vergeleken wordt met een makkelijker voorstelbaar object van waarde, een huis.

Op dat huis heeft de gemeente een onvoorwaardelijk bod gekregen van zeg 5 ton. De gemeente heeft dat bod laten beoordelen op marktconformiteit. Het oordeel van de taxateur is dat een bod van 4 ton marktconform is.

De gemeente verkoopt vervolgens haar huis voor vier ton en verklaart het bewijs van marktconformiteit geheim.

Vrijwel onmiddellijk daarna verkoopt de koper het huis door aan een derde die ook een taxatie laat uitvoeren en tot een waarde komt die het drievoudige is van de waarde die de gemeente tot marktconform heeft verklaard. In dit voorbeeld dus 1.2 miljoen.

Deze gang van zaken laat zich, met behulp van inmiddels openbaar gemaakte documenten, aantonen.

Omdat de gemeente weigert het bewijs van marktconformiteit ter inzage te geven heb ik geconcludeerd, dat het taxatierapport niet het bewijs is van marktconformiteit, maar het bewijs is van iets geheel anders.

Het bewijs van malversaties door het college. Bestaande uit, het doelbewust beneden de eigenlijke waarde verkopen van het huis.

Met als oogmerk daar zelf voordeel uit te behalen. Mits bewezen komt dat neer op het plegen van een strafbaar feit. Het bewijs daarvoor bevindt zich voor een deel in het taxatierapport dat (op verzoek van het college) door de raad geheim is verklaard.

Wat de interessante conclusie met zich brengt, dat de raad zich medeplichtig heeft laten maken aan het verbergen van het bewijs van mogelijke (door het college gepleegde) strafbare feiten.

Dit dus de huidige stand van zaken. Dat het gemeentelijke bezit beneden haar waarde is verkocht kan inmiddels worden aangetoond. De resterende vraag is alleen, of dit opzettelijk is gebeurd, dan wel het gevolg is van ongelooflijke stupiditeit van het college en haar ambtenaren.

Op die vraag zou een ter zake deskundige instantie zoals de rijksrecherche een antwoord moeten geven. De opdracht tot een onderzoek moet worden gegeven door de gemeenteraad, maar die is momenteel alleen nog geïnteresseerd in het verbergen van bewijsmateriaal.

Wat naar zich laat aanzien, op termijn, een hopeloze taakstelling is.