Lijdensweg

Meer dan een jaar geleden, op 18 augustus 2020 vroeg ik het presidium van de raad om het taxatierapport (waarop de overeenkomst met Orez was gebaseerd) te gaan inzien. Om te kunnen beoordelen of de door het college opgelegde geheimhoudingsplicht nog langer in stand moest blijven.

In het NHD van 27 augustus 2020 geven Enkhuizen Lokaal en de SP er blijk van, er weinig voor te voelen om aan dat verzoek te voldoen.

De argumenten die ze daar voor hanteren zijn opmerkelijk. Eerst het bericht in de krant met hun argumenten.

Raven denkt, dat een taxatierapport, dat tot doel heeft iets te bewijzen, lang nadat het is uitgebracht, onder de privacyregels valt.

Verder meent hij, dat omdat hij niet op voorhand weet, of hij bereid zal zijn om de geheimhoudingsplicht op te heffen, het ook niet nodig is om na te gaan of de plicht kan worden opgeheven.

Tot slot beweert hij, dat de gemeente nooit in staat zou zijn geweest om het project te financieren, wat een absurd argument is. Alsof de mogelijkheden tot financiering (door een kakelverse bv met € 200,- eigen vermogen) beter zouden zijn, dan de mogelijkheden waarover een gemeente kan beschikken.

Kennelijk weet hij niet, dat de overheid (anders dan het bedrijfsleven) altijd geld tegen de laagste kosten kan lenen.

Raven bewees met zijn opmerkingen niet tot logisch denken in staat te zijn en over geen enkel zakelijk inzicht te beschikken.

Keesman motiveert haar wens om geen gehoor te hoeven geven aan het verzoek met soortgelijke argumenten.

Zo beweert ze, dat aanbestedingen nooit openbaar zijn, wat los van het feit dat het hier om een taxatie ging, niet waar is. Aanbestedingen zijn openbaar nadat de opdracht is gegund. Hetzelfde geldt voor taxaties.

Ze doet de reden voor mijn nieuwsgierigheid naar de inhoud van de taxatie, (de verkoopprijs van de grond, € 335.000,-) af als een redenatie die te kort door de bocht is.

Het was geen redenatie maar een feit, waar Keesman niet over beschikte, omdat ze (qua informatie) genoegen had genomen met een niet te lezen AO, waarin de getallen waren weggelakt.

En tot slot begrijpt ze niet dat de hoogte van de bieding voor de concessie wordt bepaald door de hoogte van de geraamde grondwaarde van die concessie.

Als de uiteindelijke grondwaarde 1 miljoen hoger wordt geraamd, dan kan de bieding (in theorie) ook 1 miljoen hoger uitvallen.

Nadat SP en Enkhuizen Lokaal hun onwetendheid op uiterst doeltreffende wijze hadden gedemonstreerd blijft het 9 maanden stil. Waarna beiden, plotseling en samen met 4 anderen, door middel van een motie pleiten voor de opheffing van de geheimhoudingsplicht. (eind mei).

Om precies een maand later dat standpunt weer te verlaten, door de opnieuw door het college ingestelde geheimhoudingsplicht te bekrachtigen.

De reden hiervoor is niet langer een raadsel. Een in opdracht van Droomparken uitgevoerde taxatie wijst uit, dat de geraamde gebiedswaarde rond de 30 miljoen ligt, terwijl de door het college geraamde gebiedswaarde niet meer was dan 10 miljoen.

Als de taxatie niet langer het bewijs is van marktconformiteit van de bieding, dan is ze het bewijs van malversaties door het college. Met als doel het gebied ver (20 miljoen) beneden haar werkelijke waarde te kunnen verkopen.

Niet alleen verzint de raad van Enkhuizen absurde argumenten teneinde een ten onrechte opgelegde geheimhoudingsplicht in stand te kunnen houden, ze laat zichzelf ook monddood en medeplichtig maken door de geheimhoudingsplicht opnieuw te bekrachtigen.

De nu nog overblijvende vraag is, hoe lang moet deze lijdensweg, vol leugens en bedrog nog voortduren? Daarover morgen meer.