Tegenspartelen.

Ik lees het boek van Pieter Omzigt “Een nieuw sociaal contract”, waarin hij de conclusie trekt, dat de macht nauwelijks wordt gecontroleerd door een tegenmacht.

Toen ik in 2010 met mijn blog over de lokale politiek begon was ik tot dezelfde conclusie gekomen. Raadsvergaderingen waren amateur toneelvoorstellingen waarin wethouders de raadsleden bedankte voor het stellen van een vraag.

En raadsleden wethouders bedankten voor het geven van een antwoord. Nooit diepgang, nooit discussie en achteraf nooit een toelichting op het besluit door hen die het besluit hadden genomen.

Kortom, alleen gewichtigdoenerij, maar dan in het kwadraat

Daarom leek het me leuk aandacht te schenken aan de zaken waar men (de bevoegde instanties) liever geen aandacht aan schonk.

Mijn voorbeeld was de Amerikaanse journalist Izzy Stone, die in zijn eentje zijn Weekly volschreef over het doen en laten van de Amerikaanse regering. Niet door te luisteren naar wat ze zeiden, maar door te bestuderen wat ze hadden opgeschreven.

Ik probeerde hetzelfde te doen voor wat de “regering” van Enkhuizen aangaat. Die zegt namelijk regelmatig ook heel andere dingen dan dat ze opschrijft.

Mijn eigen creatie heette Pimsep, Pim’s Eigen Persbureau, voor al het nieuws waar alleen Pim (en misschien ook nog een paar anderen) was geïnteresseerd. Met als uitgangspunt de lijfspreuk van de Vlaamse journalist Johan Anthierens  “niemands meester, niemands knecht”.

“Pim” omdat het tot mijn 18de de (door m’n moeder gekozen) roepnaam was. Vanwege het feit, dat mijn vader, grootvader en overgrootvader ook al Chris heetten.

“Prietpraat”, omdat je je nooit gewichtiger moet voordoen dan je bent en het verstandig is om van een scheldnaam een geuzennaam te maken.

Met Prietpraat probeer ik dus een tegenmacht te vormen door openlijk zaken te bespreken waar de bevoegde autoriteiten het liever niet over hebben.

Zoals de vraag, of de gemeente (onder valse voorwendselen) het REZ ver beneden haar eigenlijke waarde heeft verkocht aan lokale speculanten en of daar nog iets aan valt te veranderen.

Die “valse voorwendselen” zijn natuurlijk, dat het college tot op de dag van vandaag doet voorkomen alsof het aanbod, dat ze destijds accepteerde, een marktconform aanbod was.

Terwijl iedereen op zijn klompen aanvoelt dat dit niet het geval is, spartelt het college (daarbij enthousiast geholpen door de raad) nog even tegen.

Maar tegelijkertijd is deze worsteling over de waarheid, ook een gevecht van het democratische systeem tegen het bureaucratische systeem. Democratie gaat uit van gelijkwaardigheid van de deelnemers en een open discussie.

Bureaucratie berust op hiërarchische verhoudingen en heeft een voorkeur voor “vertrouwelijk” overleg in de achterkamers.

Ondanks al de “voordelen” van het bureaucratische systeem, zet ik mijn geld toch liever op een democratische systeem.

Waarin eerlijkheid niet een eventueel te overwegen beleidskeuze is, maar een verplichting.