Buitenbeentje.

Toen het lopen nog geen probleem was brachten we 3 maanden per jaar door aan de kust in het zuiden van Frankrijk. Le Barcares vlak bij Perpignan.

Camping 300 meter van het strand. Elke plek een gebouwtje met daarin toilet, wastafel en douche. Dan is kamperen al gauw een feest.

Op 800 meter centrum van het dorp waar in het voorseizoen dagelijks 50 man (en af en toe een vrouw) bijeen kwamen om petanque (de zondagse naam voor wat wij jeu de boules noemen) te spelen.

Fransen geven, als ze elkaar ontmoeten, een hand en informeren hoe het gaat.

Ook op de place de petanque. Elke dag weer. Ik sprak maar een paar woorden Frans, maar je m’appelle Chris kon ik me nog herinneren.

Vanaf dat moment hoorde je er bij en wisten ze dat je mee wilde spelen.

Daarna kon je volstaan met iedereen een hand geven en “Ca va?” mompelen.

Weer terug in Nederland gaf ik de eerste keer dat ik op de club kwam iedereen een hand en informeerde naar hun welzijn. Opeens bleek ik het buitenbeentje. Terwijl ik al jaren lid was van die Enkhuizer club.

Hieronder de enige beelden die ik tot nu toe van petanque in Barcares heb kunnen vinden. Het is buiten het seizoen en er zijn nauwelijks toeristen.