De olifant in de kamer.

De uitdrukking “olifant in de kamer” is een metafoor van Engelse oorsprong waarmee een probleem wordt aangeduid, dat voor iedereen zichtbaar is, maar desalniettemin door niemand wordt aangepakt of besproken.

Dat de verkoop van het recreatieoord een (in financieel opzicht) teleurstellend resultaat heeft opgeleverd is duidelijk.

Wat ook duidelijk is, is dat de methodiek die werd toegepast nogal wat gebreken vertoonde en dat de democratische controle daarop (overigens met instemming van de raad) door het college vrijwel onmogelijk werd gemaakt.

Echter, de vraag is niet alleen hoe deze tekortkomingen in de methodiek (die onder verantwoording van wethouder de Jong) tot stand zijn gekomen, maar ook, hoe het mogelijk is dat ze nooit zijn ontdekt door zijn opvolgers, Olierook (SP) en Struijlaart (VVD) en dat is de olifant in de kamer.

Alle drie wethouder hebben wegens gebrek aan vertrouwen hun termijn niet afgemaakt. Alle drie waren ze van de een op de andere dag vertrokken. Terwijl geen van de drie ooit verantwoording heeft hoeven afleggen voor de rol die hij speelde in de totstandkoming van de overeenkomst met Orez.

Het is een raadsel, waarom Struijlaart de gemeente committeerde door het tekenen van een overeenkomst, waarvan hij wist, dat de uitvoering ervan te vuur en te zwaard bestreden zou worden door het ZZM.

In het licht van mijn twee voorgaande beschouwingen is een raadsel waarom het taxatierapport als bewijs gold voor een marktconforme bieding.

Is er sprake van toeval, dat als de gemeente onafhankelijke adviseurs inhuurt, (zoals Beramco en RHO) ze achteraf zakenrelaties blijken te zijn van Droomparken en dat de vergissingen die ze maken altijd in het voordeel van Droomparken uitpakken?

Dat de raad niet in staat is daar zelf onderzoek naar te doen is duidelijk, maar vrijwel elk onderzoek van de gemeente wordt gedaan door externe partijen.

Gegeven het feit, dat de gemeente door haar manier van aanbesteden ettelijke miljoenen is misgelopen ligt het voor de hand, dat de raad (al dan niet op een advies van het college) de opdracht, voor een onderzoekt naar de gang zaken, aan betrouwbare externe partij verleent.

Een meerderheid van de raad van Enkhuizen heeft voortdurend de mond vol over transparantie, maar tegelijkertijd doet ze precies het tegenovergestelde door een soort doofpotbeleid te voeren, als het er om gaat haar eigen falen (in haar taak van toezichthouder) te verbergen.