Verzet der machtelozen.

Ik schrijf op mijn blog al meer dan 11 jaar over het doen en laten van onze lokale machthebbers. Voornamelijk over de wijze waarop onze machthebbers gebruik maken van hun macht.

Ik ben geen principiële tegenstander van macht, maar verzet me wel als er (naar mijn mening) sprake is van machtsmisbruik of plichtsverzuim.

Mijn verzet beperkt zich tot het op mijn blog daarover schrijven.

Meer macht heb ik niet en hoef ik ook niet. Ik zie mijn schrijfsels als geweldloos “verzet der machtelozen” en prijs me gelukkig, dat een dergelijke vorm van verzet in dit land wordt toegestaan.

Maar dat het wordt toegestaan, wil natuurlijk niet zeggen dat het door onze lokale machthebbers wordt gewaardeerd. In tegendeel, men doet weliswaar voorkomen voorstander te zijn van wat men burgerparticipatie noemt.

Echter alleen maar onder de voorwaarde dat die participatie niet uit kritiek bestaat. Want daar kan men niets mee, is de gebruikelijk dooddoener.

Het feit, dat ik tegen machtsmisbruik en tegen plichtsverzuim ben zie ik als een positieve eigenschap, maar onze machthebbers (en enkele van hun medestanders op Facebook) zijn het daar niet mee eens.

In ieder geval doen ze geen enkele poging om mijn kritiek met behulp van argumenten te weerleggen, maar gebruikt men een oude voetbal wijsheid.

“Als je niet in staat bent om “de bal” te spelen, dan blijft er geen andere keus over dan op “de man” te spelen.

Dat op de man spelen doen ze dan uiteraard niet publiekelijk, maar alleen in een vertrouwelijke setting. Gewoonlijk omschreven als de “wandelgangen”.

Machthebber beschikken namelijk over twee manieren om macht uit te kunnen oefenen. Door wat ze in het openbaar zeggen en door wat ze in het verborgene doen.

Gelukkig voor hen zijn er op Facebook altijd wel een paar mensen te vinden, die het spel niet begrijpen, daarom ook de bal niet kunnen spelen en hun latente ongenoegen dan maar op de man richten. Het hoort er allemaal bij, vrees ik.