Niet uit te sluiten.

Afgelopen woensdag was er een soort van participatie overleg waarin de vorderingen rond het REZ zouden worden doorgesproken.

Als deelnemer aan het participatietraject was ik uitgenodigd. Met mij wat mede-participanten, Droomparken deskundigen en lokale politici. Mijn allereerste poging tot digitaal vergaderen, zodat het echte deelnemen nog niet lukte.

Gelukkig werd de vraag, die ik had willen stellen gesteld en beantwoord. Laat ik hem diplomatiek formuleren. “Bestaat de mogelijkheid dat het planonderdeel, de baai, niet doorgaat?” Het antwoord daarop luidde, “het valt niet uit te sluiten”.

Gebaseerd op vage toespelingen hield ik daar sinds juli 2020 al rekening mee. Op basis van het al gerealiseerde wegenplan voor de camping begon ik er meer en meer rekening mee te houden en gegeven de laatst afgegeven vergunning, is er nauwelijks een andere conclusie mogelijk.

Tenzij er een wonder gebeurd, gaat de aanleg van de baai niet door. RWS wil niet meewerken en de enige hoop is, dat de Raad van State het onderdeel afblaast. Zodat er voor de gemeente geen gezichtsverlies zal ontstaan. Let wel, dit is MIJN conclusie en ik beschik wel over aanwijzingen, maar niet over bewijs dat ze juist is.

Maar als mijn conclusie juist is, dan is de ellende niet te overzien. Het strand was al gehalveerd, maar wordt dan opnieuw gehalveerd. Geen plek meer om de passantencamping naar toe te verhuizen. Geen plek meer voor de zeilschool.

Vanwege incompetente onderhandelaars, aangestuurd door incompetente bestuurders en onder het toezicht van incompetente toezichthouders.

De Enkhuizer drie-eenheid, hoofdzakelijk bezig met elkaar de hand boven het hoofd te houden.