Uitgepraat zijn

In het NHD van gisteren licht raadslid Van Galen een tipje van de sluier op. Van het enigma (raadsel) dat de gemeenteraad van Enkhuizen heet.

Zo laat hij de krant weten het niet vreemd te vinden, dat de voltallige raad mij inmiddels (pakweg) 8 jaar doodzwijgt. “Wij worden keer op keer voor grote onbenullen uitgemaakt. Dan sta je niet te trappelen om te reageren.”

Als ik me beperk tot de gang van zaken rond de herinrichting van het REZ dan concludeer ik, dat een incompetente onderhandelaar op pad gestuurd werd om een proces (waar hij nauwelijks iets van begreep) tot een goed einde te brengen.

Op basis van een opzettelijk laag ambitieniveau en met behulp van een controle mechanisme dat berustte op een denkfout.

Aangestuurd door een incompetente bestuurder, onder toezicht van een incompetente en gemakzuchtige toezichthouders. Met als uiteindelijk (voorspelbaar) resultaat, dat de gemeente door haar manier van aanbesteden miljoenen aan inkomsten is misgelopen.

Een feit, dat alle betrokkenen (die op alle niveaus last hebben van het Dunning -Krugereffect) heeft doen besluiten om de werkelijke gang van zaken voor de buitenwereld verborgen te houden en in de doofpot te stoppen.

Met daarin als voorlopig hoogtepunt de weigering van de raad om kennis te nemen van de inhoud van de (door het college geheim verklaarde) stukken.

Omdat zij (niet geheel ten onrechte) vreest, dat de inhoud van die documenten bevestigen, dat het hierboven gestelde waar is.

Maar ook, dat de bewering van het college (dat de documenten geheim moet blijven) niet op waarheid berust.

Dus ja, op basis van de bovenstaande analyse, ontkom ik er niet aan om de leden van de Enkhuizer raad als zelfgenoegzame regenten te beschouwen.

Lieden die voor de status deelnemen aan een democratisch proces, maar daar verder geen enkele bijdrage van betekenis aan leveren en die zich alleen maar staande proberen te houden met behulp van bureaucratische drogredenen.

Als een volleerd politicus kijkt Van Galen uiteraard niet terug op hetgeen er in het verleden is misgegaan, maar kijkt hij alleen maar vooruit. “Om te zorgen dat Enkhuizen krijgt wat beloofd is”.

Zich daarbij kennelijk niet realiserende, dat het gewoonlijk de beloften van de gemeente Enkhuizen zijn, die niet worden nagekomen en dat zijn belofte daar geen uitzondering op zal zijn.

Enfin, ik ben, zoals dezelfde krant het kernachtig samenvatte, inmiddels wel uitgepraat met die gasten en concentreer me alleen nog op nieuws dat ik kan gebruiken voor mijn kroniek over de politiek in Enkhuizen.

Met als voorlopige werktitel “Geklungel aan het Krabbersgat”.