Gebrek aan plichtsbesef.

Het zal u ontgaan zijn, omdat de krant er geen verslag van heeft gedaan, maar tijdens de laatste raadsvergadering (28 januari) is wel degelijk gesproken over geheimhouding.

Met name de weigering van een raadsmeerderheid om een door het college opgelegde geheimhoudingsplicht te bekrachtigen. Zodat die verplichting kwam te vervallen.

Die meerderheid bestond uit de SP, CDA, Enkhuizen Lokaal, Het Enkhuizer Alternatief en Enkhuizen Vooruit. Gezamenlijk 10 zetels.

De geheimhoudingsplicht betrof de hoogte van het krediet voor de bouw van het IKC en duurde tot het moment dat de aanbesteding achter de rug was.

Hoewel de redenering voor de noodzaak tot geheimhouding (van het college) niet echt waterdicht was, bestond er ook geen doorslaggevende reden om het verzoek tot geheimhouding te weigeren.

Waarom zou je aannemers op voorhand moeten laten weten welk krediet je voor de bouw van een IKC beschikbaar hebt gesteld? Welk gemeentelijk belang is daar mee gediend?

Veel anders, dan dat de SP en consorten aan de buitenwereld wilden laten zien hoe transparant ze wel niet waren, kwam er (tijdens de behandeling van het onderwerp) dan ook niet uit.

Het enige verschil tussen de voor- en tegenstanders was, dat de meerderheid (tegen beter weten in) transparant wilde zijn vóórdat de aanbesteding had plaatsgevonden en dat de minderheid hetzelfde wilde, alleen nadat de aanbesteding had plaatsgevonden.

Een openbare wedstrijd transparant zijn, waarachter men wilde verbergen hoe weinig transparant men is, als het er echt om gaat?

De dag er voor had de raad (via haar consigliere) laten weten, dat mijn verzoek om te mogen inspreken was afgewezen (met behulp van een drogreden).

De drogreden behelsde, dat het inspreekprotocol niet toestond dat er mocht worden ingesproken over een besluit van het gemeentebestuur (dat aan de rechter kon worden voorgelegd).

Mijn inspraak kwam neer op een verzoek aan de raad. Om kennis te nemen van de inhoud van een tweetal documenten en op basis van de inhoud van die documenten te bepalen of, de (drie jaar geleden) door het college opgelegde geheimhoudingsplicht, nog steeds van kracht moest blijven.

Ik had me, met eenzelfde verzoek al eerder tot het Presidium gericht. Dat had (zonder opgaaf van reden) geweigerd om er gehoor aan te geven. Door mijn verzoek aan de raad zou ik die instantie in staat stellen om zich te revancheren. Ten opzichte van het ondoordachte besluit van haar Presidium.

Mijn verzoek was dus niet een besluit van het gemeentebestuur ongedaan te maken, maar het besluit van het Presidium. Een gewichtige instantie, die in beslotenheid vergadert en de raad adviseert. Maar wiens adviezen niet altijd even gelukkig zijn.

Wat kan er in hemelsnaam op tegen zijn, dat de hoogste instantie binnen een gemeente, met de bevoegdheid geheimhouding te bekrachtigen, dan wel op te heffen, kennis neemt van de inhoud van een document, dat 3 jaar eerder door het college geheim is verklaard?

Om te kunnen bepalen of de geheimhoudingsplicht nog steeds van kracht moet blijven. Waarom weigert de raad om haar plicht te doen en waarom wil ze dat ik naar de bestuursrechter ga om aan hem vragen, de gemeenteraad er op te wijzen, dat haar gedrag neerkomt op plichtsverzuim?

Waarom probeert de raad het ene moment krampachtig haar voorliefde voor transparantie (aan de buitenwereld) te slijten? Terwijl ze gelijktijdig (maar wel in het geniep) het opheffen van geheimhouding tegenwerkt!

Niet op basis van haar kennis van de inhoud van die stukken, maar op basis van wat zij zich door het college over die stukken heeft laten wijs maken.

Hoewel het college anders beweert, staat de bevoegdheid van de raad (om te beoordelen wat wel of niet geheim moet blijven) buiten kijf. De weigering van de raad om van die bevoegdheid gebruik te maken, kan alleen maar worden uitgelegd als een opmerkelijk gebrek aan plichtsbesef.

Een gebrek aan plichtsbesef van volksvertegenwoordigers leg je, volgens de democratische spelregels, niet aan de rechter voor, maar aan de kiezers.