Verdoezelen.

Ik schrijf inmiddels 11 jaar over de lokale politiek. De eerste 10 jaar in algemene zin, het laatste jaar eigenlijk alleen maar over de ontwikkelingen op het REZ.

Of we het nu leuk vinden of niet, de politiek neemt besluiten die van invloed zijn op ons dagelijkse leven. Ik vond het interessant om na te gaan, hoe de besluiten (die de politiek neemt) tot stand komen.

Anders gezegd, hoe de (lokale) machthebbers gebruik maakten van hun macht.

Om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen, ontkom je er niet aan de ambtelijke stukken te lezen, waar raadsleden hun besluiten op baseren. Dat heb ik dus zo’n 10 jaar gedaan.

Een raadslid vervult 3 verschillende functies.

Medewetgever, toezichthouder en volksvertegenwoordiger. Van die drie functies probeert het doorsnee raadslid er maar één op serieuze wijze te vervullen. De functie van medewetgever.

De andere twee, toezichthouder en volksvertegenwoordiger, worden nauwelijks serieus genomen. Alleen tijdens verkiezingen richt de raad zich rechtstreeks tot de bevolking en het toezicht op het doen en laten van het college (en het haar ten dienste staande ambtelijk apparaat) komt alleen in sporadische gevallen voor.

Dit gebrek aan toezicht blijft, zo als we bij het REZ hebben kunnen vaststellen, niet zonder gevolgen. Bij het verlenen van de concessie tot herinrichting van het recreatieoord werd door het college de vrije hand geëist, hetgeen de raad heeft toegestaan.

Als uitgangspunt voor de concessie gold, dat de grond voor de aanleg van een villapark en camping “om niet” zou worde overgedragen in ruil voor een aantal door de concessiehouder uit te voeren werkzaamheden. Vervolgens zou op basis van een kosten/baten analyse de concessieprijs (bieding) worden bepaald.

Waarna door middel van een taxatierapport zou worden vastgesteld, of de door de toekomstige concessiehouder (Orez bv) uitgebrachte bieding marktconform was.

Deze werkwijze was niet alleen bijzonder fraudegevoelig, maar ze heeft ook tot gevolg gehad, dat de gemeente miljoenen aan inkomsten is misgelopen.

Waar het de taak van de raad is om (als toezichthouder) dit feit vast te stellen, kiest de Enkhuizer raad er doelbewust voor om met het college te collaboreren. Door dit feit (het mislopen van miljoenen aan inkomsten) te verzwijgen.

Niet alleen weigert de raad om gebruik te maken van haar bevoegdheid tot het inzien van (door het college) geheim verklaarde stukken. Ze ontzegt me zelfs het recht om haar daartoe formeel een verzoek te doen.

Veel dieper kun je als democratische instantie niet zinken vrees ik. De raad stelt zich in deze kwestie op als regenten uit de 17e eeuw, die het eigen belang altijd zwaarder lieten wegen dan het algemeen belang.

Uiteindelijk zal het niet meer dan uitstel van executie blijken te zijn. Want vroeg of laat komt de waarheid aan het licht en zal de naam van de huidige raadsleden voor altijd verbonden zijn aan het machtsgebruik, dat geen ander doel had dan om de waarheid te verdoezelen. Machtsmisbruik dus.