Kit op Durk.

De motie van afkeuring tegen wethouder Struijlaart (vanwege het verlenen van een vergunning voor een geitenboerderij) lijkt me wat overdreven.

We leven nu eenmaal in een rechtstaat, waarin het recht van de sterkste (in dit geval de gemeenteraad) niet altijd het laatste woord heeft. Omdat burgers rechten hebben, die zelfs door de gemeenteraad gerespecteerd dienen te worden.

Dat de Enkhuizer raad zozeer van zichzelf vervuld is, dat ze daar geen oog voor heeft, is inmiddels voldoende duidelijk.

Daar zijn talloze voorbeelden van te geven. Zoals de opvatting, dat je een aannemer of een architect geen betaling verschuldigd bent voor het werk dat ze hebben uitgevoerd.

Of dat je een burger zijn recht om te mogen inspreken kunt afpakken.

Of dat je een bedrijf, dat voldoet aan alle voorschriften, toch een vergunning kunt weigeren.

Omdat een gemeenteraad denkt, dat ze daartoe de bevoegdheid heeft. Wat godzijdank niet het geval is. Struijlaart heeft in die kwestie toch echt datgene gedaan wat er van hem (als bestuurder) verwacht mocht worden.

Het op onrechtmatige gronden weigeren van een vergunningen levert namelijk alleen maar schadeclaims voor de gemeente op.

Nee, als je Struijlaart op het gebied van vergunningen toch iets wilt verwijten, dan kun je beter kijken naar de ontheffing die hij verleende voor de plaatsing van stacaravans in de kwaliteitszone aan de voet van de omringdijk.

Niet alleen in strijd met het recentelijk aangepaste bestemmingsplan, maar ook in strijd met de Provinciale Ruimtelijke Verordening.

De noodzaak tot het illegale gebruik van de kwaliteitszone is een direct gevolg van de wens van de nieuwe eigenaar van Orez, om een bungalowpark te willen realiseren op de plek waar de vorige eigenaar een camping had voorzien.

Dus als je Struijlaart iets wilt verwijten op het gebied van het verlenen van vergunningen, dan bestaat daartoe zeer zeker de mogelijkheid. Wat hem nu wordt verweten slaat echter als kit op Durk.