Waarheidsvinding.

Afgelopen vrijdag kreeg ik een aanvulling op het collegebesluit van 4 augustus waarin mij de inzage werd geweigerd in de (door Orez bv verstrekte) exploitatieopzet.

De opzet, die voor het college aanleiding was om de opdracht tot herinrichting van het REZ te gunnen aan Orez bv.

Reden voor de weigering, de exploitatieopzet bevatte gegevens die door Orez bv vertrouwelijk aan de gemeente waren verstrekt.

Gelijktijdig werd werd mij inzage geweigerd in een taxatierapport, dat voor het college aanleiding was te concluderen dat, “de door Orez uitgebrachte bieding marktconform was.”

Reden voor de weigering, het college had het rapport geheim verklaard.

De aanvulling op het besluit moet gezien worden als de reactie op mijn verzoek tot opheffing van de geheimhouding van het taxatierapport.

Het eerste wat opvalt is, dat het college gekozen heeft voor andere redenen voor geheimhouding, dan zij op 22 oktober aan de raad (en de pers) had voorgelegd.

Die heb ik al op 26 en 27 oktober besproken op mijn blog onder de titels Ten goede komen en Pseudo argumenten. waarbij ik ze als volstrekt onvoldoende heb bestempeld. Kennelijk heeft die kwalificatie doel getroffen en is men daarom met nieuwe argumentatie gekomen.

Mijn, tijdens de hoorzitting ingebrachte bezwaar, (tegen de weigering om het geheim verklaarde taxatierapport ter inzage te geven) berustte op de volgende redenering.

De raad (als hoogste instantie van de gemeente) dient een door het college opgelegde geheimhouding, te bekrachtigen. Artikel 25.3 van de gemeentewet. Laat de raad na een opgelegde geheimhouding te bekrachtigen, dan vervalt de opgelegde geheimhouding van rechtswege.

Het college reageerde hierop met de mededeling, dat ze niet de raad, maar zichzelf geheimhouding had opgelegd. Een juridische vondst. Zolang de raad nalaat om inzage in het betreffende document te vragen, ontbreekt voor het college de noodzaak om geheimhouding op te leggen.

Zolang het college de raad geen geheimhouding oplegt, valt er voor de raad ook niets te bekrachtigen. An sich een valide argument, dat natuurlijk ook binnen de daarvoor gestelde tijd naar voren had kunnen worden gebracht.

En daarmee zijn we gekomen aan de kern van de zaak. Mijn verzoek aan de raad was, neem kennis van de inhoud van het document dat geheim is verklaard en beoordeel vervolgens op basis van die kennis, of het document nog geheim moet blijven.

In plaats van daarvan heeft de raad kennis genomen van de door het college opgesomde redenen voor geheimhouding. Die de raad kennelijk als plausibel voorkwamen, waarna ze besloot niets te ondernemen.

Het verschil in benadering zal duidelijk zijn. In het ene geval stelt de raad (als hoogste gezag) zelf de waarheid vast, in het andere geval neemt men genoegen met de eenzijdige uitleg van een direct belanghebbende, in dit geval het college.

In dit dossier (de herinrichting van het recreatieoord) heeft de raad (vanaf het begin), al haar bevoegdheden overgedragen aan het college. Het enige besluit dat ze wel diende te nemen was het goedkeuren van een bestemmingsplan. Nadat het college de overeenkomst met Orez had gesloten.

Zelfs die goedkeuring heeft niet lang stand gehouden en is inmiddels vervangen door een nieuwe goedkeuring van weer een ander bestemmingplan. Of dat besluit stand blijft houden hangt af van het vonnis van de RvS.

Het overdragen van bevoegdheden aan het college is één ding. Het vervolgens weigeren om (achteraf) vast te stellen of het college op verantwoordde wijze met die bevoegdheden is omgegaan, is een tweede.

Het is inmiddels volstrekt duidelijk, dat deze overdracht van bevoegdheden door de raad voor Enkhuizen desastreuze gevolgen heeft gehad. In de zin, dat Enkhuizen miljoenen is misgelopen.

Zowel het college als de raad hebben er echter belang bij dat de ware toedracht verborgen blijft. Waarmee de onwil van de raad, om mee te willen werken aan mijn verzoek tot waarheidsvinding, is verklaard.