Kletsmeiers.

Heroic failures van de Ierse schrijver/journalist Fintan O’Toole gaat over de Engelse fascinatie met heldhaftige mislukkingen. Vanuit die traditie verklaart hij ook het vastberaden streven van de Engelsen naar Brexit.

Er worden meerdere voorbeelden van heldhaftige mislukkingen gegeven. Twee kende ik er al. De Zuidpoolexpeditie van Robert Scott en de charge van de lichte brigade tijdens de Krimoorlog.

Waarbij een cavalerie brigade onverschrokken en met getrokken sabels afstormden op versterkte Russische artilleriestellingen (aan het einde van een vallei). Terwijl er van af de heuvels links en rechts van de vallei op hen werd geschoten.

Waar de Engelsen waardering voor schijnen te hebben is, dat zelfs als je beseft dat je poging gedoemd is te mislukken je toch, zonder een spier te vertrekken, voortgaat op de ingeslagen weg.

Dat soort heldendom kennen we in Nederland nauwelijks. Jan van Schaffelaar misschien of Jan (dan liever de lucht in) van Speijk. We zijn toch meer een volk van liever blo (laffe) Jan, dan do (dooie) Jan.

We kiezen dan ook met overgave eieren voor ons geld en keren liever ten halve, dan dat we ten hele dwalen. Niet verwonderlijk, dat onze moed (Dutch Courage) door Engelsen nauwelijks serieus wordt genomen en wordt toegeschreven aan ons overmatige gebruik van alcohol.

Hebben Brexit en en de verkoop van het REZ iets met elkaar gemeen?

Ik denk het wel. In beide gevallen komt het neer op “de blik op oneindig, het verstand op nul en hopen op een goede afloop”.

Net als Brexit zal ook het eindresultaat van de herinrichting van het REZ uiteindelijk tegenvallen. In de zin dat het vakantiepark nauwelijks toegevoegde waarde zal hebben voor wat betreft het welzijn en de welvaart van de Enkhuizer bevolking.

Maar tegen de tijd, dat dit de bevolking duidelijk wordt doen mijn kiezen geen zeer meer en zijn de huidige dagdromers in de Breedstraat al weer vervangen door een nieuwe lichting kletsmeiers, die nergens verstand van hebben, maar wel alles beter weten.