Habbekrats.

 

Voor wat betreft zijn eerste zin denk ik dat hij gelijk heeft, voor wat betreft zijn tweede zin ligt de zaak iets genuanceerder.

 

Er bestaat namelijk een “Comité (dat ik ook wel eens liefkozend heb aangeduid als   “Volksfront”) tot het behoud van het recreatieoord”.

 

Dat Comité (inmiddels onder leiding van voormalig huisarts C. Miedema) heeft een flink aantal steunbetuigingen verzameld voor een totaal andere herinrichting dan het college met Peter Tuin en consorten is overeengekomen.

 

In feite is die overeenkomst niet meer dan een één/tweetje tussen het college en P. Tuin c.s, waar ook de raad nauwelijks bij betrokken is geweest. Het enige raadslid, dat zich tegen die gang van zaken heeft proberen te verzetten was Hans Langbroek.

 

Alle overige raadsleden hadden er geen enkele moeite mee, dat hun aandeel in de gang van zaken zich zou beperken tot het goedkeuren van het bestemmingsplan dat hun, na afloop, zou worden voorgelegd.

 

En zo is het ook gegaan. De raad werd pas achteraf geïnformeerd over het feit dat de overeenkomst was aangegaan, waarbij er slechts globaal werd uitgelegd wat er was overeengekomen. Met daarbij steeds weer de nadruk op het feit, dat er door Tuin en consorten, zonder kosten voor de gemeente, een strand zou worden aangelegd.

 

Dus het idee, dat het college door haar overeenkomst met Tuin c.s aan de wens van de bevolking heeft voldaan is maar ten dele juist. Andere opvattingen dan die van het college werden eenvoudig weg niet in aanmerking genomen.

 

Nadat de overeenkomst met de gemeente was gesloten verkochten Tuin en consorten haar door aan Droomparken. Het gerucht wil, dat Tuin c.s. inmiddels 1 miljoen hadden geïnvesteerd in diverse onderzoeken en dat daarom hun verkoopprijs 3 miljoen was, zodat de vier eigenaars van Orez er (na twee jaar onderhandelen) elk een half miljoen beter van zijn geworden.

 

Het is niet meer dan een gerucht, maar wel aannemelijk, omdat Droomparken met dit plan in bezit kwam van grond, die opgesplitst kon worden in 400 bouwkavels, die met elkaar al snel 30 miljoen waard zouden zijn. En dat voor slechts 3 miljoen, koopje dus voor Droomparken.

 

Uiteraard moet Droomparken nog een en ander doen voor ze aan die 30 miljoen toe is. En eist ze daarvoor terecht een beloning op, maar hoe moeilijk is het eigenlijk om een daarin gespecialiseerde aannemer opdracht te geven een strand aan te leggen?

 

Maar het punt dat ik wil maken is dit. Als de ambtelijke organisatie (SED) voor 5 miljoen moet worden “opgeknapt”, dan wordt dat geld zonder al te veel problemen beschikbaar gesteld. Maar als we ons recreatieoord opgeknapt willen hebben, dan lukt dat alleen als we het eerst voor een habbekrats aan een ontwikkelaar hebben verkocht.

 

Misschien dat iemand (de gemeenteraad bijvoorbeeld) daar eens uitleg over zou willen geven.