Omdat ik me had aangemeld als participant in het traject dat moet leiden tot een nieuw bestemmingsplan voor het vakantiepark, leek het me verstandig om mijn kennis op het gebied van vakantieparken wat te vergroten.
Het busreisje voor ondernemers naar het Droomparken bolwerk in Otterloo leek me een uitstekende kans. Ik had die wens nauwelijks op mijn blog uitgesproken of mijn uitnodiging was geregeld.
Een dergelijk snelle reactie ben ik vanuit de politiek niet gewend, ik ben al blij als eens per jaar een lokale politicus reageert op wat ik heb geschreven. Maar goed, dinsdagmiddag stond ik op het Dirk Chinaplein te wachten op vervoer naar Otterloo.
De belangstelling van ondernemend Enkhuizen viel me een beetje tegen. In plaats van een touringcar konden we het af met een personenbusje. Gezellig, dat dan weer wel.
Niettemin voelde ik mij (als niet ondernemer) toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik beschik namelijk niet over liggende gelden, met als enig voordeel, dat ik me ook geen zorgen hoef te maken over het daarover te behalen rendement. Verder gaan er maanden voorbij, zonder dat ik me druk maak over dingen als “omzet”.
Allemaal zaken waar mijn medereizigers meer verstand hebben dan ik. Na een warm welkom in Otterloo, informeerde (de als altijd opgewekte) directeur Bruil ons over de verbijsterende omzetstijgingen die lokale middenstanders hadden gerealiseerd dank zij de aanwezigheid van Droomparken in hun dorp.
Ik heb daar nooit zo bij stilgestaan, maar over een jaar genomen gaat het inderdaad om indrukwekkende hoeveelheden vlees (vaak in de vorm van BBQ pakketten), brood en banket en artikelen voor de persoonlijke verzorging.
Na deze aan omzet gerelateerde informatie was de overstap naar investeringen snel gemaakt. Voor vrijwel elke doelgroep bleken er vakantiewoningen beschikbaar. We mochten er twee van binnen aanschouwen. Smaakvol ingericht, maar tegelijkertijd realiseerde ik me, dat zelfs al zou ik het geld er voor hebben, ik het toch niet in zo’n woning zou willen investeren.
Sterker nog, ik kan me ook niet voorstellen dat ik op zo’n park ooit zo’n woning zou willen huren.
Dit in tegenstelling tot tienduizenden die dat wel willen.
Vakantieparken als Droomparken voorzien in een behoefte die de mijne niet is en dat dwingt tot bescheidenheid in mijn deelname aan het participatieproces.
Ik moet me niet afvragen wat wel of niet wenselijk is, maar dat overlaten aan de generaties onder mij en me afvragen wat haalbaar is. Vanuit het oogpunt van de bevoegde instanties en de door haar gestelde kaders.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 