Tien jaar lang ging dit blog over de politieke besluitvorming in Enkhuizen. Hoe die tot stand kwam en welke (gewoonlijk financiële) gevolgen er aan kleefden. De uiteindelijke uitkomst van het besluit kon me meestal weinig schelen. Het ging me meer om de weg er naar toe en de financiële gevolgen.
Als een meerderheid van de raad vindt dat de Drommedaris moet worden omgebouwd tot een volwaardig cultureel centrum vind ik dat prima, maar ik vind tegelijkertijd dat degenen die dat besluit namen, ook verantwoording moeten afleggen voor de financiële gevolgen van dat besluit.
Maar dan werken college en raad eendrachtig samen om de financiële gevolgen van hun besluit zo veel als mogelijk voor de gewone kiezer verborgen te houden.
Of er nu wel of geen vakantiehuisjes op het REZ gebouwd gaan worden kan me eigenlijk ook niet eens zoveel schelen. Als een meerderheid van de raad beslist dat dit moet, dan leg ik me er wel bij neer. Maar ik vind dan weer wel, dat college en raad de financiële gevolgen van dit besluit openlijk met hun kiezers zouden moeten bespreken.
En dan bedoel ik niet alleen maar het gemeentelijk persberichtje, dat men doet uitgaan en dat voldoende is voor de regulaire (veelal door de overheid gesubsidieerde) media.
Maar, mede voor de 263 reguliere volgers van mijn blog, zou ik graag een verklaring willen voor het feit, dat als de college en de raad grond op het REZ kopen, ze grif € 92,- m2 betalen, maar als ze grond verkopen genoegen nemen met € 2,23 m2.
Maar hiervoor geldt (binnen de Enkhuizer politieke elite) een soort zwijgcultuur, die in andere kringen ook wel omertà wordt genoemd. Zaken die je alleen onderling bespreekt, maar naar buiten toe doodzwijgt.
Ik heb (door middel van mijn blog) 10 jaar lang geprobeerd om die omertà te doorbreken (zonder al te veel resultaat overigens) en beperk me vanaf oktober 2019 tot de omertà rond de herinrichting van het REZ. Waarmee men de eigen incompetentie (van raad en college) voor de kiezer verborgen probeert te houden.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 