In de krant van 2 januari een verslag van de oudejaarsborrel van de SP waarin aandacht werd geschonken aan het aanstaande vertrek van raadslid Wim Stolk.
De verslaggeefster Tanja Koopen noteerde de volgende opvatting van Wim, ik citeer letterlijk.
“Over het raadsbrede akkoord kan hij kort zijn. Dat is waardeloos. Het is in feite een raadsbrede agenda en op ieder agendapunt komen moties en amendementen. Dan wordt er geschorst en krijg je weer die achterkamertjespolitiek. Dat is niet democratisch. Spreek je uit in de raad, ga met elkaar in discussie en laat de inwoners meepraten. Dat gebeurt nu niet. Oude wijn in nieuwe zakken.”
Zijn woorden zijn me uit het hart gegrepen. Ik betoog namelijk al vanaf het moment dat het raadsbrede akkoord werd ingevoerd (en de oppositie formeel werd afgeschaft) dat een democratie zonder oppositie geen democratie meer is. Maar een verwaterde versie van wat ze in de volksrepubliek China voor een democratie aanzien.
Volksvertegenwoordigers aldaar hebben geen andere taak dan te applaudisseren voor wat hun wordt voorgelegd.
Tijdens zijn nieuwjaarstoespraak meldde onze burgemeester met zichtbare trots, dat die zaligmakende situatie zich inmiddels ook in Enkhuizen voordoet en dat vrijwel elk (door het college ingediende) voorstel unaniem wordt aangenomen.
Met uitzondering van de motie waarin het college werd opgedragen om niet alleen maar diplomatieke middelen te gebruiken om de opvattingen van de provincie (over het REZ) te corrigeren. Maar dat ook de inzet van juridische middelen moest worden voorbereid.
Dit, in een vlaag van verstandsverbijstering bedachte idee, over de manier waarop je de provincie tegemoet zou moeten treden, is te dom voor woorden.
Hoogstens kan het de bedoeling zijn geweest om de gekwetste eigendunk van het college wat op te vijzelen, maar zelfs met die sympathieke bedoeling had het college de raad het aannemen van de motie ernstig moeten ontraden.
Door dat na te laten heeft het college zichzelf alleen maar in de vingers gesneden. Mijn voorspelling is dan ook, dat deze door de raad gegeven opdracht nooit wordt uitgevoerd en nooit meer ter sprake zal worden gebracht.
Maar goed, terug naar de opvatting van Stolk over het raadsbrede akkoord. Stolk was niet zo maar een raadslid. Hij was ook voorzitter van een raadscommissie en nestor van de raad. Wat hem in staat stelde om op te treden als vervanger van de burgemeester.
Beetje jammer, dat toen hij nog in functie was (en invloed kon uitoefen), hij braaf mee huilde met de wolven in het bos.
Maar dat hij (nu hij die invloed niet meer heeft) plotseling tot de conclusie is gekomen, dat het systeem (dat hij de afgelopen jaren gewillig in stand heeft gehouden) ook in zijn beleving niet deugt.
Als blijk van waardering voor het ophouden van de schijn heeft de SP hem de zilveren tomaat uitgereikt.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 