Eenmaal afgesproken.

Ik denk, dat met de 180 graden draai rond de herinrichting van het Enkhuizerzand het bestuur van Enkhuizen en haar ambtelijke staf er in geslaagd zijn om voor zichzelf een gigantisch monument van onbekwaamheid op te richten.

Het begon allemaal midden in 2014 toen de raad het pretentieuze “GO” dan wel het “NO GO” besluit werd voorgelegd. Had de raad eenmaal een “GO” besluit genomen dan zou verdere bemoeienis (anders dan de goedkeuring van het bestemmingsplan) overbodig zijn. Zo gezegd, zo gedaan.

Na een tweetal kostbare pogingen tot een openbare aanbesteding (de competitieve dialoog en de volstrekt onnodige Europese aanbesteding), besloot het college tot een onderhandse gunning.

Opmerkelijk, dat (ondanks de diverse marktverkenningen die men had uitgevoerd) nooit tot het college was doorgedrongen, dat ontwikkelaars, (waar men zo naarstig naar op zoek was) geen belangstelling hadden voor openbare aanbestedingen.

Na het mislukken van beide openbare aanbestedingen bleek de noodzaak voor een Europese aanbesteding ook opeens als sneeuw voor de zon verdwenen en ging de voorkeur van het college dit keer uit naar een onderhandse aanbesteding.

En wel aan een bedrijvencombinatie zonder enige noemenswaardige ervaring op het gebied van de ontwikkeling van grootschalige vakantieaccommodaties en met een indrukwekkend eigen vermogen van € 201,-.

Ook bijzonder: niet de raad, maar een speciaal door het college in te stellen commissie zou het plan dienen goed te keuren, waarna het college zonder enige verdere interventie van de raad in staat zou zijn de goedgekeurde plannen ten uitvoer te brengen.

Slechts één van de 17 raadsleden was het niet eens met deze gang van zaken en vroeg om meer beslismomenten voor de raad, Hans Langbroek.

De overige zestien vonden het prima als hun rol beperkt zou blijven tot het (aan het eind van de rit) goedkeuren van de omgevingsvergunning.

Over de samenstelling van de beoordelingscommissie kan het college (naar haar zeggen) uit privacy overwegingen van de commissieleden geen uitspraken doen.

Wel is duidelijk, dat na het “voorlopige” plan de commissie geen advies heeft uitgebracht over het “definitieve” plan. Gelet op de geheimhouding over de samenstelling van de commissie is het zelfs de vraag of er überhaupt ooit een commissie is samengesteld. Of dat het college van meet af aan het gedoe met de commissie heeft afgeschaft en zelfstandig   besluiten nam over de plannen die werden voorgelegd.

Kortom, de raad heeft haar recht op goedkeuring van de plannen moeiteloos van de hand gedaan aan een al dan niet fictieve commissie, dan wel het college. Zoals ze wel vaker aan ons (de burgers) toebehorende rechten uit handen geeft en overdraagt aan het college.

Het project voorzag oorspronkelijk in een uitgifte van grond onder erfpacht. Gedurende het project is dat gewijzigd in verkoop van de grond. Het college is daartoe bevoegd. Wel dient ze de raad in staat te stellen bezwaren tegen die verkoop naar voren te brengen.

Bij mijn weten is dat nooit gebeurd, maar het is uiteindelijk de raad die bepaalt of het college handelde overeenkomstig art 169.4 van de gemeentewet.

Verder bevat het dossier geen kosten/baten analyse van wat er uiteindelijk met Orez werd overeengekomen. Voor zover ik weet heeft de raad daar ook nooit naar gevraagd.

Maar verreweg de grootst mogelijke blunder werd natuurlijk gemaakt als gevolg van de arrogante opvatting van het college, dat de stakeholders (waaronder SWL en ZZM) zich maar dienden te schikken naar wat de gemeente en Orez bv met elkaar bekonkelden.

Een monumentale domheid, die uiteindelijk alleen maar kon leiden tot een confrontatie tussen de bewaker en bewaarder van nationaal cultureel erfgoed (ZZM) en de gemeente in haar rol van vakantiehuisjesmelker in wording.

Het resultaat van die confrontatie ligt nu voor ons.

Een relatief  gedetailleerd plan (waar meer dan 2 jaar lang is gesproken) is vervangen door een voorlopige indeling.

Waar de raad het college 5 jaar lang de vrije hand heeft gegeven om een plan te ontwikkelen en te verfijnen, krijgt ze zelf drie en halve week de tijd om zich een beeld te vormen van wat deze  planwijziging nu weer voor gevolgen heeft en hoe je in dat gebied toch 200 vakantiewoningen kan persen.

Want dat heeft de gemeente nu eenmaal met Droomparken afgesproken.