Kort nadat ik met dit blog was begonnen (1-10-2009) speelde (rond de jaarwisseling) de kwestie rond de Uilenbanen waarbij werd voorgesteld om meer dan een half miljoen te betalen om zeggenschap te krijgen over grond die al in gemeentelijk eigendom was.
Om die zeggenschap drie maanden later uit handen te geven voor minder dan er men er (3 maanden eerder) voor had betaald.
Reden voor deze opmerkelijke transactie was, dat hierdoor een herschikking van het vlekkenplan mogelijk werd gemaakt die de aanleg van een vakantiepark dichterbij zou brengen.
Nu 10 jaar later zien we dat de gemeente circa 25 ha bouwgrond (inclusief vergunning) overhandigt aan een ontwikkelaar om daarmee de aanleg van een strand te bekostigen.
Opnieuw een opmerkelijke transactie, die (in theorie) rond de jaarwisseling moet zijn afgerond. De verantwoording voor beide transacties ligt bij twee totaal verschillende colleges. De architect voor beide transacties is één en dezelfde persoon die eind van dit jaar met pensioen gaat. Ik denk er goed aan te doen zijn voorbeeld te volgen.
De afgelopen 10 jaar zijn bijzonder leerzaam geweest. Zo heb ik geleerd, dat participatie van burgers niet op prijs wordt gesteld, tenzij die zich beperkt tot instemmend geknik.
Dat de raad er ook niet zwaar aan tilt als wethouders het budgetrecht van de raad met de voeten treden, of dat door het college verstrekt informatie bestaat uit een valse voorstelling van zaken, ook dat heb ik geleerd.
Hoewel de raad de plicht heeft om toezicht te houden op het dagelijks bestuur (B&W) is dat een verplichting waar de raad nauwelijks tijd en moeite aan besteedt. Waardoor het oud-Hollands gezegde van toepassing is. “Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel”.
De alleszins geniale oplossing die de Enkhuizer raad (door middel van een raadsbreed akkoord) voor dit probleem heeft gevonden is, de aanblik van dansende muizen aan het oog te onttrekken. Althans voor de buitenwereld, waardoor het mogelijk wordt om “het bestaan” van de dansende muizen te ontkennen.
Voorlopig hoogtepunt van deze methodiek is, dat men niet alleen voor de buitenwereld verborgen heeft weten te houden dat het recreatieoord van eigenaar is veranderd, maar dat men de wijziging in eigendomsverhoudingen ook zelf pas door kreeg, nadat ze een feit was geworden.
Met de overdracht van het REZ aan Droomparken is de ontwikkeling, waarvan ik 10 jaar geleden het startsein heb mogen meemaken, voltooid. Daarmee is wat mij betreft ook het moment aangebroken om me vanaf 2020 niet langer te bemoeien met de lokale politiek.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 