In aansluiting van wat ik gisteren schreef is de grote vraag dus, zullen Droomparken, de provincie en het ZZM elkaar weten te vinden?
Ik heb daar goede hoop op. De heer Bruils, directeur van Droomparken lijkt me een zeer praktisch ingesteld man, die werkt binnen de mogelijkheden die hem worden geboden.
Hij wil uiteraard geld verdienen, maar ik geloof ook, dat hij graag iets moois wil maken van het Enkhuizer project. Ik denk ook niet, dat hij daarover advies nodig heeft van wie dan ook.
Het enige wat hij moet doen is serieus aandacht schenken aan de wensen die het ZZM 6 jaar geleden aan het college heeft geformuleerd. Iets wat college en raad nooit hebben gedaan en waarmee ze zichzelf inmiddels schaakmat hebben gezet.
Om in schaaktermen te blijven, om de bestaande patstelling, (waarbij niemand krijgt wat hij zich wenst), te doorbreken zal Droomparken een offer moeten brengen. In de zin dat het planvolume (aantal te bouwen woningen) omlaag moet.
Als Droomparken bereid is dat te accepteren, dat kan er op korte termijn een oplossing gevonden worden.
Als verlaging van het bouw volume niet acceptabel is voor Droomparken, dan blijft de patstelling voortduren vrees ik.
College en raad horen in mijn opvatting bij dit alles geen rol van betekenis te spelen. Ze hebben hun kans gehad. Die hebben ze op groteske wijze verprutst. Ze mogen wat mij betreft doen wat wethouder Luyckx zei dat ze moesten doen.
“Allemaal heel stil en rustig nadenken over de meest juiste, adequate oplossing met alle betrokken partijen”.
Inmiddels lijkt me duidelijk dat “nadenken” niet een kwaliteit is waar raad en college in uitblinken.
Dat kunnen ze, wat mij betreft, beter over laten aan Droomparken, provincie en het ZZM en vervolgens accepteren, dat de oplossing die deze drie overeenkomen, de juiste is.
Ik weet dat vertegenwoordigers van alle drie bij dit proces betrokken partijen mijn blog lezen. Anders dan in de politiek beschikken ze wel over leidinggevenden, die in staat zijn om spijkers met koppen te slaan.
Ik kan dan ook alleen maar hopen, dat ze het politieke geneuzel naar waarde weten in te schatten, het laten voor wat het is en er geen aandacht meer aan zullen schenken.
Alleen dan is er op korte termijn een oplossing mogelijk en krijgt iedereen wat hij of zij zich wenst.