Dat het de SP er veel aan gelegen is, om het project REZ (met behulp van het zogenaamde complete verhaal) te verdedigen is begrijpelijk.
De eerste stappen van het project (juni 2014) werden gezet, toen de SP een dominante positie in het college van Enkhuizen had. Ze heeft er dus belang bij om het proces af te schilderen als een aaneenschakeling van logische (uit elkaar voortvloeiende) besluiten. Genomen door de gemeenteraad.
Niets is echter minder waar. Aanvankelijk werd gekozen voor een competitieve dialoog met de markt. Toen dat een doodlopende weg bleek te zijn, werd geruisloos overgeschakeld naar een Europese aanbesteding. Waar dat voor nodig was heb ik me vele malen publiekelijk afgevraagd en is me, tot op de dag van vandaag, onduidelijk.
Immers, het enige wat de gemeente moest aanbesteden was de aanleg van een stukje strand. De kosten daarvan waren bij een eerdere gelegenheid begroot op 1.3 miljoen. Door de benodigde grond in erfpacht uit te geven aan een recreatie-ondernemer, zou men de kosten van de aanleg van het strand, uit de inkomsten van erfpacht kunnen betalen.
Verder leek het me, dat je het wel aan de recreatie-ondernemers kunt overlaten om van zijn onderneming iets moois te maken en dat ambtelijke ondersteuning en interventie volstrekt overbodig zou zijn. Tenzij het ging om de toepassing van wet en regelgeving.
Maar nee, waarom eenvoud nastreven als het ook moeilijk kan?
Bovendien, moeilijk doen vormt een garantie voor ambtelijke werkgelegenheid. En dus werd ingezet op een volstrekt overbodige Europese aanbesteding, die tot overmaat van ramp ook nog mislukte.
Formeel dien je een mislukte tender, opnieuw te doen, maar college en raad zagen toch nog een mogelijkheid om (geheel vrijblijvend) in gesprek te blijven met wat op het eerste gezicht een combinatie van 4 Noord-Hollandse ondernemers was.
Die (zoals later zou blijken) een visje hadden uitgegooid om een opdracht (die ver boven hun capaciteiten ging) binnen te kunnen hengelen. Wat ze uiteindelijk ook is gelukt. Niet dat men het plan zelf wilde uitvoeren, maar om het met winst door te kunnen verkopen aan hun zakenpartner en ogenschijnlijke opdrachtgever. Droomparken.
Dus wat de SP probeert af te schilderen als een gladjes en soepel verlopen proces, was in werkelijkheid een aaneenschakeling van ambtelijke en politieke misvattingen, met als uiteindelijk resultaat, een plan dat nooit zal worden uitgevoerd.
De schuld daarvoor ligt niet bij de talloze bezwaarmakers, maar bij het incompetente politieke en ambtelijke optreden. Die hadden gezamenlijk moeten beseffen, wat wel en niet acceptabel zou zijn. Echter in plaats van zich daarmee bezig te houden, ging men (onder druk van Orez) akkoord met een overeenkomst die zoveel bezwaren oproept, dat de uitvoering van het plan (in overeengekomen vorm) vrijwel ondenkbaar is.
Het presenteren van een plan waarvan de uitvoering ondenkbaar is, is een politieke en ambtelijke blunder van de eerste orde en een bewijs van incompetentie.
Maar nog is Enkhuizen niet verloren. Want na het verwerpen van deze”deal” door de provincie of de rechter, komt er ongetwijfeld weer een nieuwe. Wat kleiner van omvang misschien, maar net zo stijlvol en aantrekkelijk als wat nu wordt aangeboden, want dat kun je met een gerust hart aan Droomparken overlaten.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 