Wat zondagmorgen in de bijeenkomst met de campingbewoners ook te sprake kwam was plan B. Of wel, wat te doen als plan A niet uitvoerbaar blijkt.
De enige zekerheid die de huidige bewoners hebben is, dat hun overeenkomst met de gemeente (over een standplaats op de huidige camping) per 1 oktober is afgelopen.
Besprekingen over toelatingseisen (met de eigenaar van de nieuwe camping) moeten nog beginnen. Droomparken directeur Bruil heeft daarover gezegd, dat de op aanwijzing van Droomparken BV per 1 mei geformuleerde toegangseisen met een korreltje zout moesten worden genomen.
De toekomst zal uitwijzen of dat daadwerkelijk zo zal zijn.
Bruil heeft verder tijdens de vergadering gezegd, dat het technisch mogelijk is om per 1 april 2020 over een ingerichte camping te kunnen beschikken. Maar op de vraag of die technische (en theoretische) mogelijkheid zich zou vertalen in een praktische realiteit (dus per 1 april 2020 een goed geoutilleerde camping) wilde hij geen antwoord geven.
Ook wethouder Struijlaart wilde niet ingaan op de mogelijkheid dat er op 1 april 2020 geen goed geoutilleerde camping zou zijn. Zijn uitgangspunt (en dat van de gemeente) was en bleef, dat een dergelijke camping er zou zijn. Plan A dus.
Het fascinerende van het Enkhuizer gemeentelijke beleid in het algemeen (en dat van wethouder Struijlaart in het bijzonder) is, dat het gebaseerd lijkt te zijn op wensdenken en niet op realistische prognoses.
Want om een camping te kunnen inrichten zal er toch eerst een vergunning moeten worden afgegeven. En om een vergunning te kunnen afgeven zal er toch eerst een nieuw bestemmingsplan moeten komen, dat bovendien onherroepelijk is geworden.
En voordat er een onherroepelijk bestemmingsplan is, zal er toch echt een oplossing moeten worden gevonden voor alle bezwaren en zienswijzen die zijn ingediend.
En aangezien het ZZM heeft aangekondigd, dat ze haar bezwaren aan de rechter zal voorleggen als die niet door de gemeente worden weggenomen, zijn we al gauw 4 jaar verwijderd van een onherroepelijk geworden bestemmingsplan.
Hoe kan Struijlaart (met een stalen gezicht) dan nog steeds blijven volhouden, dat het uitgangspunt van de gemeente nog steeds is, dat er op 1 april een goed geoutilleerde camping op het recreatieoord ligt en er dus geen plan B nodig is?
Het uitgangspunt van Struijlaart en de gemeente is lachwekkend voor iedereen die niet rechtstreeks bij het proces betrokken is en diep, diep tragisch voor wie dat wel is.
Want de gemeente (waarmee sommige campingbewoners een 50-jarige relatie hebben onderhouden) heeft hen per 1 oktober de huur opgezegd, zonder tevens veilig te stellen dat ze vanaf die datum kunnen verhuizen naar de nieuwe camping en zonder plan B als de verhuizing per 1 oktober niet kan plaatsvinden.
Kortom, wat mogen de campingbewoners toch blij zijn met het feit, dat de gemeente (tot dusver) steeds de regie heeft gevoerd over de gang van zaken en dat ook in de toekomst zal blijven doen.
Al met al een beschamende vertoning op de zondagmorgen. Twee volwassen mannen, die proberen ons wijs te maken dat de paashaas bestaat en met Pasen eieren verstopt. En die verbaasd opkijken, als geen van ons hun verhaaltjes nog gelooft.
Maar minstens even beschamend is natuurlijk het optreden van de raad (als hoogste orgaan van de gemeente). Als gebruikelijk niet aanwezig en vastbesloten zich nergens mee te bemoeien, tenzij het te laat is en ze nog als mosterd na de maaltijd kan fungeren.
Tenzij de raad een einde weet te maken aan dit soort van wanvertoningen, zie ik geen enkele reden om ooit nog te gaan stemmen in lokale verkiezingen.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 