Alleen voor anderen, nooit voor jezelf.

Afgelopen dinsdag waren de voorzitter, secretaris en alle 17 raadsleden in vergadering bijeen. Er is mij verweten, dat ik dit een vergadering van de raad noemde. Maar hoe zou je het dan moeten noemen?

Het verschil tussen deze raadsvergadering en andere raadsvergaderingen was het onderwerp waarover werd vergaderd. Gewoonlijk vergadert men over het functioneren van de gemeente.

Deze keer vergaderde men over het functioneren van de raad zelf en dus vond men het logisch er een besloten vergadering van te maken en geen waarnemers toe te te laten.

Gevoelsmatig zou je denken, juist omdat het om het eigen functioneren gaat gooi je de luiken open en vergadert in het openbaar over de dingen die je wilt veranderen of wilt verbeteren. Maar nee, niet in Enkhuizen, daar streeft men naar transparantie door de informatie over zaken tot een minimum te beperken.

Als openbaarheid de norm en beslotenheid de uitzondering is, dan zou je verwachten dat het besluit om pottenkijkers te weren toch met enige zorgvuldigheid is genomen.

Helaas, ook daar is geen sprake van. Als je alle raadsleden individueel zou vragen of ze voor beslotenheid hebben gestemd, dan krijg je waarschijnlijk van allen te horen dat het van hun niet had gehoeven.

En dat is weer een ander fascinerend onderdeel van de Enkhuizer bestuurscultuur. In Enkhuizen gebeuren de dingen niet omdat er een meerderheid voor is, maar omdat de meerderheid te gemakzuchtig is om bezwaar te maken.

Als het college het budgetrecht van de raad met de voeten treedt, dan vindt de meerderheid het niet nodig daar bezwaar tegen te maken.

Als het college beweert dat ze betalingsafspraken met derden niet bevestigt of vastlegt, dan vindt de meerderheid het niet nodig daar bezwaar tegen te maken.

Als het college geheimhouding oplegt, dan vindt de meerderheid het niet nodig daar bezwaar tegen te maken.

Beïnvloedt die gemakzucht van de raad haar functioneren op andere terreinen? Uiteraard, wie met pek omgaat wordt er mee besmet.

Er is binnen de raad ook geen meerderheid die zich houdt aan de afspraken die gemaakt zijn over onkostenvergoedingen. Of een meerderheid die probeert zijn kiezers te informeren over de te nemen en genomen besluiten. Met hetzelfde gemak waarmee het college een beroep doet op geheimhouding en vertrouwelijkheid, praktiseren partijen dat ten aanzien van de eigen kiezers.

Waar het college het de raad onmogelijk maakt om zaken op effectieve wijze te controleren, doen de partijen precies hetzelfde ten aanzien van hun kiezers. Dat is geen toevalligheid, maar een beproefd onderdeel van de bestuurscultuur in Enkhuizen.

Met als uiteindelijk resultaat, dat de helft van de bevolking niet eens meer de moeite neemt om nog een stem uit te brengen. En dat is het ECHTE probleem. Niet de kwaaltjes en pijntjes die raadsleden ondervinden bij hun eigen functioneren, maar dat het vertrouwen in de democratische besluitvorming steeds verder daalt en bij grote groepen van de bevolking inmiddels totaal afwezig is.

En dat probleem denken voorzitter, secretaris en alle raadsleden dus op te lossen door in strikte beslotenheid met elkaar te gaan zitten brainstormen.

Geen idee of er van die sessie besluitenlijstjes of notulen zijn gemaakt en of wij, gewone burgers, die ooit te zien zullen krijgen. Want transparantie geldt in Enkhuizen namelijk altijd voor anderen, maar nooit voor jezelf.

Auteur: Pim

Hoe lang blijft een democratie nog een democratie, als alleen het recht van de sterkste geldt? Toon alle berichten van Pim