In zijn beleidsdocument stelt Langbroek (= HEA) een raadsbreed akkoord tegenover een coalitie-oppositie systeem, omdat het laatste de dualistische democratie zou ondermijnen.
Dat is de charme van Langbroek. Hij telt allerhande begrippen bij elkaar op, waardoor er geheel nieuwe begrippen ontstaan, waarvan alleen hijzelf de precieze omvang en reikwijdte kent.
Wat houdt een raadsbreed akkoord eigenlijk in? Hoe realiseer je dat? En wat is een coalitie/oppositie systeem?
Bestaat er een methode, die tegengestelde opvattingen (onderdeel van het systeem van coalitie/oppositie) als sneeuw voor de zon doet verdwijnen? Of komt dat alleen voor in de Volksrepubliek China en de Democratische Volksrepubliek Korea?
En waarom zouden tegengestelde opvattingen een bedreiging moeten zijn voor een duaal systeem, dat tot doel heeft een striktere scheiding aan te brengen tussen de taken van uitvoerders (het college) en van hun controleurs (de raad)?
Meent Langbroek werkelijk, dat de controleurs (raad) het afgelopen jaar transparanter en beter hun werk hebben gedaan dan in de jaren er voor?
Bijvoorbeeld bij de afronding van het Dromdossier. Waarbij de stichting geruisloos € 50.000,- extra subsidie kreeg toebedeeld, zodat ze een maand later iedereen kon wijsmaken dat ze een exploitatieoverschot van € 5.000,- had.
Is hij echt van mening, dat het voorstel van wethouder Struijlaart, om de inwoners van Enkhuizen 30% meer te laten betalen aan het SED ontwikkelingsplan (dan de overige SED inwoners), door de raad kritisch is beoordeeld? Of had men, ondanks de waarschuwing, er gewoon geen zin in om er bij stil te staan?
In beide gevallen verzaakte de raad duidelijk haar plicht als controleur.
Zoals dat eerder ook al in het Dromdossier het geval was toen het (toenmalige) college beweerde dat betalingsafspraken (met de aannemer) niet schriftelijk waren vastgelegd of bevestigd. In plaats van het college toen de wacht aan te zeggen mocht het blijven van de raad, om een jaar later (met een voorwendsel) alsnog te worden weggestuurd.
Op dit moment worden er allerhande verstrekkende afspraken gemaakt over het REZ met een BV met niet meer dan één werknemer (OREZ BV). Te hopen is, dat het huidige college die afspraken wel schriftelijk vastlegt, anders is daar straks de ellende ook niet te overzien.
Het probleem is volgens mij dan ook niet een coalitie/oppositie “systeem”, maar het feit dat raadslieden zich dolgraag willen profileren als medebestuurders en zich absoluut niet willen gedragen als controleurs. Omdat een beetje mee babbelen met de bestuurders (het college) nu eenmaal makkelijker en gezelliger is, dan het kritisch volgen en ondervragen.
Met als gevolg dat de vergaderingen wel in een prettige sfeer verlopen, maar dat de inwoners van Enkhuizen wel 30% meer bijdragen aan de kosten van het ontwikkelingsplan dan de andere SED inwoners.
En dat Enkhuizen 45% betaalt van de kosten van het uitvoeringsplan schuldhulpverlening.
Het bovenstaande maakt duidelijk dat er helemaal geen vaststaande verdeelsleutel is. Die wordt per situatie bekeken en vastgesteld. Dat had ook bij het ontwikkelingsplan moeten gebeuren.
En omdat in het geval van het ontwikkelingsplan de belangen per inwoner gelijk waren, hadden ook de kosten (per inwoner) gelijk verdeeld moeten worden.
Dus Langbroek’s conclusie dat het tegenwoordig allemaal koek en ei is, lijkt me enigszins overdreven. Het plichtsverzuim van de raad is er zeker niet minder op geworden en de gewone burger betaalt daarvoor de prijs.
Over dat plichtsverzuim is trouwens wel een raadsbreed akkoord ontstaan. Als we ons destijds vergist hebben, dan trekken we daar geen lering uit, maar doen we alsof onze neus bloedt.
Daarom vrees ik, dat al die raadsbrede akkoorden, waar Langbroek zo’n voorstander van is, er alleen maar toe zullen leiden dat het eigen falen nog gemakkelijker onder het tapijt kan worden geveegd dan nu al het geval is.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 