De op Agora gestelde vragen en antwoorden bevestigen dat de verdeelsleutel voor de kosten van de schuldhulp problematiek gerelateerd zijn aan het aantal bijstandsuitkeringen.
Enkhuizen heeft het hoogste percentage bijstandsuitkeringen, dus zal er vaker een beroep worden gedaan op schuldhulp wordt verondersteld.
En dus dient Enkhuizen ook het grootste aandeel in de kosten van de schuldhulpverlening te dragen.
Dat lijkt een logische redenering, ware het niet dat bijstandsuitkeringen een tamelijk onbetrouwbare indicator zijn. Dat heeft een pilot project in Amsterdam uitgewezen, Er bleek een aanzienlijk aantal schuldenaars te zijn dat niet in de bijstandsstatistieken voorkwam (omdat ze werk hadden), maar wel aanzienlijke schuldproblemen hadden en voor hulp in aanmerking kwamen.
Het pilot project waaruit dit bleek (zie link) is inmiddels uitgebreid naar 80 andere gemeenten.
Maar er wringt meer. Gezien de kostenverdeling zou de locatie voor de dienstverlening in Enkhuizen moeten liggen. Dat wil zeggen, mensen met schulden in Wijdenes en Schellinkhout of Westwoud zullen naar Enkhuizen moeten komen om geholpen te kunnen worden. Als die hulp echter ook huisbezoeken omvat, dan zijn de uitvoeringskosten voor Drechterland aanzienlijk hoger dan die voor Enkhuizen.
Dat zou kunnen betekenen dat Drechterland weliswaar het minste aantal schuldhulpbehoevenden heeft, maar dat de uitvoeringskosten om hen bij te staan weer aanzienlijk hoger zijn dan de kosten die je moet maken om een Enkhuizer schuldhulpbehoevende bij te staan.
Is daar rekening mee gehouden bij het bepalen van de verdeelsleutel?
Dat brengt me tot de vraag, moeten we met al deze krentenwegerij nog wel blij zijn met een ambtelijke fusie? Onze buurgemeenten laten keer op keer weten geen belangstelling te hebben voor een bestuurlijke fusie, omdat ze dan niet langer de verdeelsleutels kunnen hanteren waar ze nu nog zo fanatiek aan vasthouden. Moeten we ons niet eens gaan afvragen of we op deze manier door willen gaan?
Zodra we iets gezamenlijks proberen te doen berekenen onze buren tot op de cent nauwkeurig hoeveel ze er voor willen uitgeven en zijn ze als de dood dat ze voor iets betalen waar ze niet onmiddellijk zelf baat bij hebben. Prima, mogen wij dan misschien hetzelfde doen?
Wat voor zin heeft het om een omvangrijke organisatie op te tuigen als we alleen maar onze eigen inwoners hoeven te bedienen? Er worden voor de SED schuldhulp maar liefst 5 fte voorzien. Een coördinator, een preventiemedewerker, een budgetcoach en twee dienstverleners. Ieder van hen begroot op ongeveer € 65.000,-
Daarvan betalen we 45%. Hebben we werkelijk 2,25 fte nodig om de schuldenproblematiek in Enkhuizen aan te pakken?
Of kan het aanzienlijk minder, gegeven het feit dat veel van de praktische hulp in het voortraject door vrijwilligers (zoals ik) wordt gedaan.
Dus als je het mij vraagt, raadsvoorstel afwijzen en de schuldhulpverlening tijdens het voortraject lekker in eigen hand houden.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 