Is het waar wat veel mensen denken? Dat we niets hebben in te brengen en “ze” toch niet naar ons luisteren? Of is het misschien omgekeerd, zijn “wij” te gemakzuchtig en te voldaan om nog voor een gezamenlijk belang op te komen? Op die vraag wilde ik met behulp van “Piepelen” een antwoord krijgen.
Anders gezegd, kunnen wij, gebruik makende van de media waarover we gratis kunnen beschikken, in een week tijd, zodanig druk uitoefenen op de gemeenteraad, dat zij aan onze buurgemeenten een eis stelt waar wij (en de gemeente) allemaal beter van worden?
Die eis is dusdanig redelijk (alle inwoners binnen het SED gebied dragen in gelijke mate bij aan een ontwikkelingsplan) dat ik geen al te grote problemen verwacht van onze buurgemeenten.
Het moeilijkste obstakel is onze eigen gemeenteraad waarvan de leden (met uitzondering van destijds Christian Bokhove en tegenwoordig in mindere mate Hans Langbroek) zich altijd afzijdig hebben gehouden van dit blog en hoofdzakelijk onder elkaar (maar wel degelijk over ons) discussieerden. Deels in het openbaar, maar voor een belangrijker deel in het geheim in de wel bekende binnenkamertjes.
Hoe overtuig je de Enkhuizer gemeenteraad dat je (als bevolking) iets belangrijk vindt? Althans belangrijk genoeg voor de gemeenteraad om er aandacht aan te besteden. Wat mij betreft door een mening op te schrijven die door anderen zo aantrekkelijk wordt gevonden dat ze een groot aantal opgestoken duimpjes krijgt.
Dat heb ik gisteren gedaan met mijn column “Piepelen” inclusief een aantal adviezen over het verspreiden van die mening (met de aanbeveling die met een opgestoken duimpje te waarderen).
Hoe je die mening (door middel van email) onder aandacht kunt brengen van de krant (in de hoop dat die er aandacht aan besteedt en de mening verder uitdraagt) en degenen die er een besluit over moeten nemen, de gemeenteraad dus. Alweer, hoe meer emails ze krijgen waar de mening als bijlage is toegevoegd, hoe groter de kans is dat ze er rekening mee zullen houden in de besluitvorming.
Afgelopen vrijdag werd ik 74. Dat wil zeggen dat ik opgroeide in een tijd waarin we dachten dat we alles in de maatschappij konden veranderen. Door middel van slogans als “The people, united, will never be defeated”. Maar als reactie daarop kwam al snel het nieuwe ideaal. Individuele vrijheid. Iedereen gelukkig op zijn eigen wijze met als symbool de “selfie”, waaruit blijkt dat we onder alle omstandigheden blij en gelukkig zijn.
Maar de nieuwe tijd brengt ook ongekende mogelijkheden om gedachten en opvattingen te verspreiden en mensen op te roepen er naar te handelen. Werkt dat ook zo in de lokale politiek is een vraag die me fascineert. Kunnen we, met behulp van die middelen, lokale politici beïnvloeden of is het echt zo dat ze, eenmaal gekozen, zich voor alles en iedereen afsluiten en alleen maar doen wat de bureaucratische mallemolen van hen eist. Ik ben benieuwd.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 
Quid Pro Quo. Dat is bestuurlijk Enkhuizen. Voor wat hoort wat. Of Wie betaald bepaalt. Plus een handvol gevierde jongens die jarenlang elkaar het balletje toespelen. Zij hebben grote politieke invloed en bepalen mede hoe te handelen. Mits zij er zelf beter van worden.
LikeLike