Ideeën van van anderen

Afgelopen dinsdag sprak Margreet Keesman (SP) haar verbazing uit over het feit dat de zalen in de Drom niet gelijktijdig kunnen worden gebruikt, hetgeen destijds wel door het college was beloofd. Nu belooft het college wel vaker dingen die niet waar te maken zijn.

Op mijn beurt ben ik verbaasd dat de raad (inclusief de SP zodra ze deel uitmaakt van de macht) vrijwel alles gelooft wat haar door het college wordt voorgekauwd. Laat ik een paar voorbeelden noemen.

Verdubbeling van de (zalen)capaciteit leidt niet automatisch tot verdubbeling van de (culturele)behoefte, halvering van de zalencapaciteit vormt niet automatisch een verklaring voor een verlies op de exploitatie.

Laten we de prognoses van de stichting (waar de raadsleden uiteraard ook over beschikken) er maar eens bij pakken.  In het eerste jaar na verbouwing is de prognose van de stichting dat het jaarresultaat € 6.000,- hoger is dan het resultaat voor de verbouwing. Dat blijft zo voor de daaropvolgende jaren en stijgt alleen als de afschrijvingen minder worden.

De gemeente heeft nooit willen bevestigen wat het verschil was tussen restauratie en de verbouwing, maar laten we er van uitgaan dat de verbouwing 1.5 miljoen meer heeft gekost dan de renovatie. Dan heb je dus 1.5 miljoen geïnvesteerd om € 6.000,- meer opbrengst te krijgen. En geloof me, na alleen restauratie zou de Drommedaris er van buiten net  zo mooi hebben uitgezien als ze er nu uitziet.

Daarbij komt, dat voor het berekenen van die opbrengst men was uitgegaan van een jaarlijkse huur van 1 euro. Inmiddels heeft de stichting zich verplicht tot een jaarlijkse huur van € 15.000,-. Het voorstel van SP/CDA destijds, om de huur te verhogen waarmee een lening zou kunnen worden afgelost was een voorstel om het ene gat met het andere te dichten.

Een tweede voorbeeld. Wanneer de verbouwing nog voor ze goed en wel is begonnen dreigt vast te lopen, komt het college met het blijde nieuws dat de stichting een garantie heeft verstrekt van € 100.000,-. Wat op dat moment echter ook al vast staat is, dat de stichting die verplichting nooit zal kunnen nakomen omdat ze daar de middelen niet voor heeft. Ze heeft hem alleen kunnen nakomen doordat de gemeente haar legitieme aanspraken op de stichting (voor eenzelfde bedrag) kwijtschold.

Datzelfde kunstje wordt ook nu weer uitgehaald. Formeel heeft de stichting zich garant gesteld voor de kosten van de inrichting. In de praktijk blijkt echter dat zij haar doelstelling op dat gebied niet weet te halen en dus wordt er (binnenskamers) voor gekozen om een aantal van die kosten op het bordje van de gemeente te schuiven. Misschien is het wel de beste oplossing, maar dat rechtvaardigt niet, dat haar ware aard  door college en raad voor de bevolking wordt verzwegen.

Feitelijk wordt de stichting stilzwijgend een subsidie verstrekt waar anderen alleen  maar op mogen hopen, maar nooit voor in aanmerking zullen komen.

Wethouder Struijlaart is in dat opzicht niet anders zijn voorganger Olierook. Een raddraaier (iemand die er niet voor terugdeinst om anderen een rad voor de ogen te draaien als hem dat beter uitkomt).  Maar ook blijkt, dat raddraaiers zich doen gelden binnen elke politieke stroming. Van SP tot VVD.

En voor het geval mevrouw Keesman zou willen zeggen dat het achteraf makkelijk praten is. Ik heb over het rendement van de investering en de effecten van de verdubbeling van de zalencapaciteit geschreven toen het er toe deed en er nog kon worden ingegrepen.

Jammer dat ze bij de SP (en al die andere politieke stromingen) zo kleingeestig zijn, dat ze alleen maar hun eigen gelijk bevestigd willen zien  en zich weigeren te verdiepen in de ideeën van anderen.

Auteur: Pim

Hoe lang blijft een democratie nog een democratie, als alleen het recht van de sterkste geldt? Toon alle berichten van Pim