Op 5 september schreef ik in mijn column “Niet eindeloos weglopen”.
Mooie gelegenheid voor wethouder Luyckx om duidelijk te maken dat hij uit ander hout is gesneden dan zijn voorgangers in dit dossier, die niet beter wisten te doen dan te misleiden en te vertragen.
We zijn inmiddels een week verder en nog steeds geen antwoord op de vraag of de gemeente de gebruikerswensen (van de stichting Drommedaris) ten bedrage van € 21.756,- heeft kwijtgescholden.
Er zijn maar twee antwoorden op deze vraag mogelijk, ja of nee. Dus waarom duurt het nu al meer dan een week, voordat de gemeente bereid is om een simpele vraag met ja of nee te beantwoorden?
Ik denk niet eens dat het onwil van de wethouder is, maar van degenen die hem adviseren. Ambtenaren. Als het is toegestaan om drie weken de tijd te nemen voor het geven van een antwoord, dan gebruiken ze die tijd. Bij mijn WOB verzoek werd ook iedere keer de maximaal toegestane tijd gebruikt om (soms) vanzelfsprekende antwoorden te geven.
Van meet af aan was duidelijk dat de gemeente beweerde, dat de gevraagde documenten niet waren gemaakt. Toch duurde het minstens twee maanden voordat die bewering “officieel” werd bevestigd.
Kortom, de stroperige en defensieve houding van de gemeente is een niet onbelangrijk onderdeel van haar bestuurscultuur. Niet eens zozeer op aandringen van de politiek verantwoordelijken, vermoed ik, maar eerder op aandringen van degenen die hen adviseren.
Volgens mij vloeit het voort uit een diep gevoelde afkeer van toezicht. Ambtenaren zien er graag op toe dat iedereen zich houdt aan de regels die zij voor ons opstellen, maar zelf hebben ze er een broertje dood aan als wij proberen hetzelfde te doen.
Voor wat betreft regels die op hen van toepassing zijn.
En zo kan het gebeuren dat een hoofd-ambtenaar eenvoudig kan verklaren dat hij de betalingsafspraken die hij maakt niet schriftelijk vastlegt. Niet voor zijn superieuren, maar ook niet voor degene met wie hij die afspraken heeft gemaakt. En dat noch zijn superieuren, noch de formele toezichthouder (gemeenteraad) daarvan opkijken en er op aandringen dat deze praktijk wordt beëindigd.
Elke brief over welk onderwerp dan ook wordt geregistreerd en bevestigd. Alleen betalingsafspraken met derden niet.
Ooit schreef ik een column in de Enkhuizer Krant over de stelling. “het plichtsverzuim van de raad lokt plichtsverzuim van het college uit”. Dat plichtsverzuim van de raad kan in één woord worden samengevat. Toezicht. Er wordt geen toezicht gehouden, omdat daardoor de wederzijdse verhoudingen wellicht wat minder gezellig worden.
Waar een gebrek aan toezicht toe leidt is inmiddels wel duidelijk lijkt me. Het laatste voorbeeld is de COR van de politie, maar wat te denken van VVD voorzitter Henry Keizer en tal van andere politieke boegbeelden?
Terug naar het antwoord op de vraag. Zijn de kosten van de gebruikerswensen, als genoemd in de offerte van Hillen & Roosen van 4-3-2015, door de gemeente nu kwijtgescholden aan de stichting Drommedaris of niet?
En als dat antwoord er binnen één of twee dagen niet komt, wanneer beginnen de raadsfracties (en niet alleen die van HEA) zich nu eens te beroepen op hun recht op toezicht en te eisen dat dit niet langer wordt gedwarsboomd door de gemeente?
Of begrijpen de raadsfracties nog steeds niet dat het heel moeilijk is om ze serieus te nemen als ze zich voortdurend van het kastje naar de muur laten sturen?
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 