Genuanceerd.

Bram van der Pijll verveelde zich afgelopen vrijdag klaarblijkelijk, dus leek het hem een goed idee zich maar weer eens te beklagen over de inhoud van mijn blog. Hij schreef me;

Ik weet niet waar jij je info vandaan heb?

Dat is een makkelijk te beantwoorden vraag.

De bronnen die ik gebruik zijn raadsvoorstellen en andere officiële mededelingen die door het college worden verspreid.

Ook luister ik naar de reacties op die documenten door raadsleden tijdens raadsvergaderingen. Verder, verslagen van de Enkhuizer krant over onderwerpen die mijn belangstelling hebben.

Wat ik zeker niet doe is individuele raadsleden benaderen over hun gezichtspunten. Ik weet dat er in de wandelgangen een heleboel gefluisterd wordt en dat dit lang niet altijd even vleiend is. Maar ik heb nu eenmaal geen behoefte aan de roddel en achterklap waar elke hofhouding zich mee vermaakt en waarmee men probeert elkaar vliegen af te vangen.

Ik houd het liever op officiële documenten en in het openbaar afgelegde verklaringen Het is een werkwijze vergelijkbaar met die van Izzy Stone, waar ik al eerder over schreef.

Bram schrijft verder, zowel VVD als ik waren tegen deze fractievergoeding, alleen als we tegen hadden gestemd was de oude verordening van kracht gebleven en die was kwalijker als de huidige.

Dat Bram en de VVD tegen de fractievergoeding waren heb ik keurig vermeld in mijn column “Probleemloos”, het tweede deel van de zin bestaat echter uit wat we wensdenken en een alternatieve waarheid zouden kunnen noemen.

Om te beginnen, als Bram en de VVD “tegen” zouden hebben gestemd, dan zou het voorstel zijn aangenomen met 14 tegen 3 stemmen. De opvatting, dat als Bram en de VVD “tegen” zouden hebben gestemd het voorstel NIET zou zijn aangenomen, wijst op een gebrek aan rekenkundig inzicht.

Dan de conclusie dat de oude verordening kwalijker was dan de nieuwe verordening. Deze conclusie is gebaseerd op een alternatief feit. In gewoon Nederlands een leugen.

De oude verordening hield in dat men jaarlijks € 300,- kreeg om de kosten van het functioneren van de fractie mogelijk te maken en € 500,- om de vergaderkosten van de fractie te bestrijden. In de nieuwe verordening vervalt de vergoeding voor vergaderkosten (omdat die in natura beschikbaar wordt gemaakt door de gemeente), maar wordt de vrijkomende € 500,- toegevoegd aan de subsidie voor algemene fractiekosten. Wat daar ook onder mag worden verstaan.

Kortom, in geld uitgedrukt zijn beide regelingen identiek. Er is geen sprake van dat de oude verordening “kwalijker” was dan de nieuwe. Dat is een zelfverzonnen, alternatief feit, waarmee Bram en de VVD hun plotselinge ommekeer trachten te verklaren. Een leugentje om bestwil zullen we maar zeggen.

Naast de € 800,- fractievergoeding (die ik oneerbiedig zakgeld heb genoemd) krijgt men ook nog jaarlijks € 200,- euro per fractielid. Elke eenmansfractie krijgt dus jaarlijks € 1000,- onkostenvergoeding van waaruit de kosten van het functioneren van die fractie kunnen worden betaald.

De grote vraag is dus, welke kosten maakt een fractie om naar behoren te kunnen functioneren? De beraadslagingen over dit onderwerp verschaffen geen duidelijkheid.

Stella Quasten beweerde dat er tijdens de coalitiebespreking in 2013 allerlei vergaderkosten waren geweest, maar deze situatie kan zich in de toekomst niet voordoen, omdat de gemeente inmiddels vergaderruimte voor de fracties heeft geschapen waar kosteloos gebruik van kan worden gemaakt.

Hans Langbroek riep iets over een structuur, waar landelijke partijen wel, maar lokale partijen geen gebruik van konden maken. Wat hij daarmee bedoelde is me niet helemaal duidelijk. Beweert hij dat lokale partijen (eenmanspartijen) meer fractiekosten hebben dan landelijke partijen? En zo ja, waaruit bestaan die extra kosten dan eigenlijk? Ook dat werd tijdens de beraadslagingen niet helemaal duidelijk.

De enige openbare fractievergadering na de verkiezingen die ik me kan herinneren is die van de VVD, maar merkwaardig genoeg komt die (als zijnde een partijbijeenkomst) niet voor subsidie in aanmerking. Hetzelfde geldt voor de bijeenkomsten die de SP met enige regelmaat (waarvoor hulde) organiseert.

Wat mij betreft krijgt elke fractie een vergoeding voor het organiseren van bijeenkomsten met kiezers, alleen de wet staat het niet toe. Daarbij komt, dat de meerderheid daar geen zin in heeft. Ze hebben het althans nooit gedaan. Er zijn fracties die niet eens een website onderhouden die hun in staat zou stellen om met kiezers te communiceren.

Weer anderen hebben wel een website, maar plaatsen daarop nauwelijks berichten. Met uitzondering van SP en CU/SGP. Het werk van het merendeel van de fracties vindt in het diepste geheim plaats.

Dankzij de nieuwe regeling keert de raad zichzelf jaarlijks € 11.400,- aan fractievergoedingen uit. Als ik via de WOB vraag om verantwoording af te leggen over de in het verleden gedane uitgaven, dan blijkt dat zo ingewikkeld te zijn, dat men niet binnen 4 weken kan antwoorden.

Het gaat me uiteraard niet om het bedrag dat raadsfracties zichzelf als onkostenvergoeding toekennen. Dat is relatief bescheiden, hoewel er talloze verenigingen zullen zijn die een bijdrage van € 1000,-  in het functioneren van hun vereniging welkom zouden heten.

Persoonlijk denk ik, dat het laten functioneren van een voetbalvereniging (met 800 leden) een grotere bestuurlijke inspanning vergt, dan het vervullen van een raadslidmaatschap, maar onze raadsleden denken daar ongetwijfeld anders over.

Waar het mij om gaat zijn de drogredenen die men hanteert om zichzelf onkostenvergoedingen toe te kennen en die men ook gebruikt om de wijziging van standpunt te verklaren.

Het is een gang van zaken die (ook in de lokale politiek) eerder regel dan uitzondering is.

Je eerst ergens tegen verklaren, maar tegelijkertijd een reden verzinnen om voor te kunnen stemmen.

Ik heb dat in eerdere columns “dubbeldenken” genoemd. Het vermogen om te doen of zaken die elkaar uitsluiten (voor of tegen) gelijktijdig waar kunnen zijn.

Zoals een goed politicus betaamt, heeft Bram (en met hem de VVD fractie) daar een prettig klinkend eufemisme voor bedacht. Hij noemt het genuanceerd denken en verwijt me dat niet te doen.

Het zij zo. Maar mijn ambitie is nu eenmaal niet besluiten nemen over zaken waar ik geen verstand van heb, maar het analyseren van besluiten die zijn genomen en de redenen  daarvoor aan een kritisch onderzoek te onderwerpen. Ongeacht wat onze lokale politici daar van vinden.

Daar ligt een uiterst zelfzuchtige gedachte aan ten grondslag. Ik denk namelijk dat ik zodoende mijnheer Alzheimer een stap voor kan blijven. En zolang hij me niet heeft ingehaald blijf ik er mee doorgaan.