Mijn blog naam is Pim, terwijl ik in werkelijkheid Chris heet. Dat komt zo. Mijn vader heette ook Chris, net als mijn grootvader en mijn overgrootvader.
Het was de gewoonte in mijn familie dat de jongste telg het voorvoegsel kleine kreeg. Ik heb neven die tot op hoge leeftijd door het leven gingen als kleine Wanie (Wander), kleine Evie (Evert) en kleine Gerie (Gerard). Mijn moeder vond kleine Chrissie geen goed idee.
Vandaar dat ik werd ingeschreven als Chris, maar van meet af aan Pim werd genoemd, zodat het kleine Chrissie mij werd bespaard.
Ik heb de naam Pim gedurende mijn gehele schooltijd gedragen. Toen ik (buiten de stad) ging werken besloot ik om als Chris door het leven te gaan. Alle voorafgaande Chrissen waren inmiddels overleden en het gevaar van kleine Chrissie was geweken.
Toen ik op 65 jarige leeftijd met dit blog begon, vroeg ik me af of het zin had het als een serieuze activiteit te beschouwen. Ik meende van niet. Vandaar de naam Prietpraat. Pim allitereerde daar lekker mee. Als beeldmerk koos ik voor een personage die ik me nog herinnerde uit de tijd dat ik Pim genoemd werd, Alfred E. Neuman.
Alfred E. Neuman was het fictieve personage die het Amerikaanse stripblad “Mad” als mascotte hanteerde. Zijn lijfspreuk, What, me worry?, leek me op het lijf geschreven. Enerzijds koester ik van jongs af aan scepsis jegens het gezag, anderzijds maakte ik me geen overdreven zorgen over de invloed van dat gezag op mijn leven.
En dat was de manier waarop ik over de lokale politiek wilde schrijven. Met scepsis over de heldendaden die onze gezagsdragers zich zelf toedichten. Zonder me daar verder al te veel zorgen over te maken.
Maar de lijfspreuk van Alfred heeft een dubbele betekenis. Er werden karikaturen van gezagsdragers gemaakt die zichzelf in moeilijkheden hadden gebracht en ofwel zijn flaporen, dan wel zijn karakteristieke grijns mee kregen.
Het beeld van de gezagsdrager die probeert uit te stralen dat hij zich geen zorgen maakt over zijn gezag, maar dat beter wel zou kunnen doen. Hillary Clinton of Rutte. Met flaporen en een missende voortand.
Helaas ben ik het zorgeloze gevoel in de loop der jaren een beetje kwijt geraakt. Ik begin me wel degelijk zorgen te maken over de wijze waarop het gezag zich laat gelden.
Inmiddels is er een president gekozen die regelrechte onwaarheden presenteert als zijnde alternatieve feiten. De wereld, die George Orwell in zijn boek “1984” beschreef lijkt meer dan ooit van toepassing. In zijn boek is het ministerie van vrede belast met het voeren van oorlog en is het ministerie van informatie belast met het voeren van propaganda.
Begrippen hebben bijna ongemerkt een nieuwe betekenis gekregen. Hoe vaker zaken binnenskamers worden geregeld, hoe transparanter men zegt te zijn.
Met transparantie wordt nu bedoeld, we maken de uitkomst van het proces bekend. Maar het proces zelf wordt in het geheim doorlopen.
In mijn WOB verzoek vroeg ik om documenten die betrekking hadden op het compromis dat was bereikt. Ik kreeg 125 pagina’s op A4 formaat waarin de aard en omvang van het geschil werd omschreven en het uiteindelijke resultaat (als vastgelegd in het raadsvoorstel). Maar geen enkel document waaruit viel af te leiden hoe men tot het compromis was gekomen. Die waren uit efficiëntie overwegingen niet gemaakt, werd me verteld.
Mijn conclusie was dan ook, dat de gevolgde werkwijze er toe had geleid, dat democratische controle op de gemaakte afspraken onmogelijk was gemaakt. Je zou verwachten dat degenen, die zich normaliter (namens ons) met die democratische controle bezig houden, zich verontrust zouden tonen.
Niets is minder waar, men drinkt een glas, men doet een plas en laat alles zoals het was.
Mijn zorgeloze scepsis ten aanzien van de verrichtingen van onze gezagsdragers is dan ook geheel verdwenen. Ik heb niet het gevoel dat ik de enige ben bij wie dat is gebeurd. Wanneer het gezag zichzelf ondermijnt door het vertellen van onwaarheden, dan kiest de bevolking zich een nieuw gezag. De resultaten van dat nieuwe gezag zien we inmiddels in Turkije, Rusland en nu ook in Amerika.
Anders dan wat mijn lijfspreuk “What me worry?” suggereert moeten we ons wel degelijk zorgen maken over de teloorgang van het gezag en de richting die we vervolgens opgaan.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 
Ja Chris, ook ik maak mij zorgen. Onze rechtsvertegenwoordigers en de media lijken al meer de andere kant op te kijken. Waarom worden wetsovertredende leiders en instanties in dit land zo weinig aangepakt? NL neemt de gedaante aan van een verkapte corrupte natie.
LikeLike
Heldere en duidelijke column. Ter plaatsing in NHD aanbieden? Maar of de bevolking van Turkije en Rusland zich een nieuw gezag gekozen hebben, weet ik zo net niet.
LikeLike
Er zijn verkiezingen geweest, dus. Volgens mij komt er in Turkije binnenkort een referendum over een machtsoverdracht van parlement naar de president. Het NHD mag mijn columns net zo vaak citeren als ze wil.
Al mijn opvattingen zijn gebaseerd op publieke bronnen, zoals raadsverslagen of notulen van raadsbijeenkomsten. Waar ze dat niet zijn, (het Dromdossier) heb ik aangeboden ze ter inzage te geven aan raadsleden en de pers.
Dat dossier heb ik al sinds augustus in mijn bezit. Het heeft me geld gekost. Er is niets dat leden van de raad of de pers er van weerhoud om eenzelfde dossier bij de gemeente op te vragen. Dat men het tot dusver niet gedaan heeft maakt duidelijk hoe serieus men zijn controlerende taak neemt.
LikeLike