Ik denk dat ik zo’n 45 geleden een paginagroot artikel las in “Vrij Nederland” over een Amerikaanse journalist “Izzy Stone”. Het heeft kennelijk zo’n indruk op me gemaakt dat ik zijn naam nog wist toen ik ruim 7 jaar geleden met mijn blog begon.
Izzy was eigenaar, uitgever en journalist van de Stone’s Weekly. Hij was een Washington correspondent die nooit naar persconferenties ging omdat “ze” daar alleen maar vertellen wat ze kwijt willen. In plaats daarvan las hij wetsvoorstellen en de notulen van obscure commissievergaderingen. In de hoop nieuws te ontdekken dat door anderen over het hoofd werd gezien.
Stone was een eenmanszaak. Hij was niet afhankelijk van adverteerders die invloed konden uitoefenen op de inhoud van zijn blad. Zijn inkomen bestond uit de verkoop van abonnementen. Zijn topoplage was 70.000 abonnees. Belachelijk laag vergeleken met andere weekbladen. Hij werd er niet rijk van, maar kon er van leven.
Toen ik ruim 7 jaar geleden geconfronteerd werd met het fenomeen blog, realiseerde ik me, dat het dank zij de elektronische media mogelijk was om hetzelfde te doen als Stone veertig jaar daarvoor had gedaan.
In vrijheid over zaken schrijven die je belangstelling hebben. De keuze van het onderwerp (lokale politiek) was voornamelijk om praktische reden. Politici veranderen graag van mening, zodat er altijd wel iets is waar je over kunt schrijven. De bronnen zijn vrij toegankelijk via de gemeentelijke website of via de radioverslagen van vergaderingen.
De uitdaging was, of ik op basis van die openbare bronnen, een keerzijde kon ontdekken aan het nieuws dat via de officiële kanalen wordt verspreid. Dat is me tot op zekere hoogte gelukt.
In de loop der jaren heb ik geconcludeerd dat de aankoop van de Uilenbanen voor een half miljoen de reinste geldsmijterij was. (de grond was al eigendom van de gemeente, men betaalde voor een verlies latende activiteit, de exploitatie van een paar tennisbanen). Ik schreef over de klucht rond de Stadsvisie, waarbij de bevolking zogenaamd werd betrokken bij de toekomstige ontwikkeling van Enkhuizen.
Ik schreef ook dat de “gefaseerde realisatie van het SMC” een taalkundige vondst was, waarmee een hersenschim werd beschreven. Ik ontdekte dat voormalig wethouder Boland in het Dromdossier het budgetrecht aan zijn laars had gelapt en dat hij (om die reden) gedwongen was ontslag te nemen.
Ik heb me herhaaldelijk afgevraagd waarom de gemeente de beschikbare grond op het REZ niet gewoon verhuurde en uit de huuropbrengst de zaken betaalde die ze wilde realiseren. Maar in plaats daarvan eerst een “competitieve dialoog” opstartte (kosten twee ton) om een jaar later over te stappen naar een “Europese Aanbesteding”. Daarbij net doende alsof de gemeente 200 vakantiewoningen zou “aanbesteden”.Terwijl de gemeentelijke aanbesteding in werkelijkheid ver beneden de daarvoor geldende aanbestedingsnorm lag.
En tot slot de afronding van de Drommedaris, waarbij de gemeente probeert om ongeveer 2,5 ton aan budgetoverschrijding (om politieke reden) weg te moffelen en daarbij de ene leugen op de andere stapelt.
Maar de vraag is natuurlijk, is dit nieuws? Of is dit iets wat we eigenlijk allemaal al weten? Dat de overheid (en zij die daarvoor werken) in voorkomende gevallen haar eigen belang dient en niet het belang van haar burgers?
In theorie behoren de democratische instituties ons daar tegen te beschermen, maar wat nu als theorie en praktijk met elkaar botsen?
Ik bevind me in de bizarre situatie, dat onze lokale overheid openlijk beweert dat zij zichzelf zodanig heeft georganiseerd, dat democratische controle op de door haar gemaakte afspraken onmogelijk is. Terwijl de instantie, die dat tot elke prijs zou hebben moeten voorkomen (de gemeenteraad) machteloos toekijkt en zich afzijdig houdt. De instantie die er niet toe kan besluiten een aannemer te betalen, maar wel even snel haar eigen fractievergoedingen regelt.
Dat is niet zomaar geen mening. Dat is een feit.
Op basis van door de gemeente verstrekte documenten kun je het ene ogenblik beweren dat de kosten van iets € 100.000,- bedragen, terwijl je een jaar later kunt beweren dat diezelfde kosten slechts € 20.000,- zijn. Zonder aannemelijke verklaring en zonder documenten met behulp waarvan je een en ander zou kunnen verklaren.
Het is zo, omdat wij zeggen dat het zo is en wij zijn de overheid en dus hebben wij er recht op dat U er op vertrouwt dat wat wij zeggen waar is. Dat is zo ongeveer het enige argument dat is gegeven.
Maar net als Izzy Stone, heb ik dat vertrouwen niet. Voor de goede orde, ik ben geen Izzy Stone. Ik kan niet eens in zijn schaduw staan, maar ik geloof wel in zijn methode. Namelijk, aan de hand van door de overheid zelf verstrekte documenten controleren of zij de waarheid spreekt.
En dat blijkt vaak, sommigen zullen zeggen te vaak, niet het geval te zijn. En dat is een bestuurscultuur die dient te veranderen.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 