Precies een maand geleden (1 november) schreef ik over de gedragsregels waarover de raad unaniem een besluit zou nemen, maar die ze vervolgens niet zouden toepassen.
De column kunt U via deze link opnieuw lezen, maar voor het gemak haal ik de betreffende gedragsregel nog even aan.
Een raads- of commissielid betracht maximale openheid als het gaat om zijn eigen beleid en beslissingen en om de beweegredenen daarvoor. Hij handelt in overeenstemming met de geldende openbaarheidsregelingen zoals de Gemeentewet en de Wet openbaarheid van bestuur.
We zijn alweer een maand verder, maar de maximale openheid bestaat er uit dat het CDA gevraagd heeft om een door een aannemer geschreven brief op de agenda van de raadsvergadering van 6 december te plaatsen.
Waarom men dat wil en met welk oogmerk is onduidelijk. Voordat die brief ter tafel kwam was het CDA (samen met SP en CU/SGP) er voorstander van dat de rekening van de aannemer betaald diende te worden door de stichting.
Een standpunt dat nog tijdens de vergadering weer werd verlaten voor een ander standpunt, namelijk betaling door de gemeente.
Nu ben ik er een warm voorstander van dat de overheid haar verplichtingen jegens particuliere ondernemers nakomt. Alleen wil ik graag weten wanneer en waarom die verplichtingen zijn aangegaan.
Over het wanneer is inmiddels (dank zij mijn eigen inspanningen trouwens en niet dank zij de maximale openheid van de raad) een antwoord gekomen.
De verplichting ontstond na een bijeenkomst op 11 maart 2015, waarbij aannemer en gemeente tot overeenstemming kwamen over een betalingsverplichting (behoudens goedkeuring door de raad) ten opzichte van de aannemer.
Aanvankelijk werd ze door de gemeente voorgesteld als een verplichting van € 100.000,- .
Dank zij deze (en eerdere brieven van de aannemer) weten we inmiddels dat die verplichting nooit hoger is geweest dan € 86.575,- en dat de aannemer vanwege zijn “onhandige” gedrag bereid is om genoegen te nemen met een betaling van € 60.000,-.
Waar die onhandigheid uit bestaat wordt verder niet duidelijk gemaakt. De brief is dan ook, net als de eerdere raadsvoorstellen niet meer dan een soort van proefballonnetje.
Met als doel de raad er toe over te halen om (zonder verdere vragen) geld beschikbaar te stellen om de verplichting jegens de aannemer na te kunnen komen.
De verwijzing naar de in de brief genoemde offerte snijdt geen hout. Die is nog steeds gebaseerd op een begrote arbeidsduur van 4 weken, terwijl het werk in een week gerealiseerd was.
Bovendien bevat ze werkzaamheden die niet tot de verzwaring gerekend mogen worden, omdat het duidelijk kosten van inrichting waren.
Kosten, die krachtens de overeenkomst tussen gemeente en stichting voor rekening van de stichting dienden te komen en niet voor rekening van de gemeente.
Samengevat, op 6 december staat niet alleen de betaling aan de aannemer ter beoordeling, maar ook de integriteit van onze raadsleden.
Laten ze zich door middel van proefballonnetjes er toe verleiden om uitgaven goed te keuren omdat hun dat (politiek gezien) het beste uitkomt, of wenst men inzage in de gemaakte afspraken en de reden voor betaling?
Het college heeft tot dusver beweerd dat zij niet over documenten beschikt die een beter inzicht zouden kunnen verschaffen, maar heeft het tot dusver niet aangedurfd om die bewering ook schriftelijk vast te leggen binnen de daarvoor geldende termijn.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 