Oligarchie

Over precies een week vergadert de raad voor de laatste keer dit jaar. Het meest interessante agendapunt (in mijn ogen) is het laatste op de agenda.

De raadsbespreking over de brief die is ontvangen van Hillen & Roosen. Het agendapunt wordt op het raads informatie systeem als volgt geïntroduceerd.

Raadslid Venneman (CDA) heeft de agendacommissie verzocht om bespreking van de brief die de raad ontving van Hillen&Roosen.

De agendacommissie heeft zich het verzoek gebogen en tot de volgende agendering besloten: “gelet op het politieke karakter van de kwestie én gelet op het BOB-systeem waarbij beeldvorming tijdens de commissiebijeenkomsten plaats vindt, wordt deze brief geagendeerd voor bespreking door de gemeenteraad op 6 december 2016.”

De brief zelf kunt U via deze link lezen.  Het BOB-systeem omvat de diverse stappen in het besluitvormingsproces. De eerste is beeldvorming, die gewoonlijk deels openbaar en deels binnenkamers plaats vindt. Het openbare deel is de commissievergadering.

Het deel dat binnenskamers wordt afgewikkeld bestaat uit zogenaamde “informatie” bijeenkomsten (alleen toegankelijk voor raadsleden) en vragen van raadsleden die via Agora (internet forum voor raadsleden) worden gesteld.

In theorie zijn die vragen en antwoorden vóór de raadsvergadering bekend. In de praktijk gebeurt het vaak dat ze pas openbaar gemaakt worden nadat het besluit al is genomen.

Tussen de commissievergadering en de raadsvergadering zitten gewoonlijk 14 dagen. Tijdens die periode worden de resultaten van de beeldvorming door de diverse steunfracties (intern) besproken en vormt men zich een oordeel.

Dat oordeel wordt vervolgens uitgesproken tijdens de openbare raadsvergadering, waarna (door middel van stemming) besluitvorming volgt.

Hoewel raadsleden de neiging hebben de besluitvorming als het belangrijkste onderdeel van hun werk te beschouwen, is dat eigenlijk meestal niet meer dan een formaliteit.

Veel belangrijker is de fase waarin beeldvorming en oordeelsvorming plaats vindt. Tijdens die fases is (in theorie) beïnvloeding door relatieve buitenstanders nog mogelijk, daarna is elke poging daartoe zinloos en mosterd na de maaltijd.

Hoewel raadsfracties graag roepen dat ze grotere betrokkenheid van de burger bij de besluitvorming wensen, doen ze er in de praktijk alles aan om dat te voorkomen.

De raadsvergadering van 6 december komt precies 5 maanden nadat de chaotisch verlopen vergadering van 5 juli heeft plaats gevonden. In de tussentijd heeft geen enkele fractie de gang van zaken geëvalueerd.

De op 5 juli ingenomen standpunten blonken uit door ongefundeerd wensdenken, de kern van het probleem werd door 8 van de 10 fracties volledig genegeerd.

Die kern van het probleem was dat het college onvoldoende (en deels onjuiste) informatie had verstrekt. Is dat tekort opgeheven door een brief van de aannemer? Helaas niet.

Ook hij laat tal van vragen onbeantwoord. Hij bevestigt alleen het eens te zijn met het oorspronkelijke raadsvoorstel.

Dat impliceert dat ook hij erkent dat de kosten van verzwaring € 30.000,- bedroegen waarvan hij 1/3 voor zijn rekening zal nemen. Gemeente en stichting nemen 2/3 voor hun rekening (€ 20.000,-) en dus blijft de vraag, op grond waarvan hij recht meent te hebben op € 40.000,- boven de kosten van verzwaring.

Zowel aannemer als college hebben zich daar niet over uitgelaten. Feit is verder, dat wat zij er nu ook over zouden willen beweren, er geen documenten zijn waarmee zij die bewering zouden kunnen staven.

Men heeft namelijk zowel tegenover de raad, als tegenover mij, beweerd dat men niet beschikt over documenten waarmee men zo’n bewering zou kunnen staven.

Maar nog veel belangrijker dan de hoeveelheid geld waar de aannemer volgens het college recht op heeft, is de kwestie van het plichtsverzuim van het college. De handelwijze van het college komt er namelijk op neer dat men de democratische controle op de afspraken (die door haar zijn gemaakt) onmogelijk heeft gemaakt.

Door van die gemaakte afspraken geen verslagen te maken, dan wel te weigeren ze ter inzage te geven  of ze te verduisteren.

Het bewijs voor dit plichtsverzuim heeft men inmiddels zelf geleverd. Op 5 juli heeft de raad (ongetwijfeld uit politieke overwegingen) gedaan alsof haar dat niet was opgevallen. Zal zij op 6 december hetzelfde doen en opnieuw doen of haar neus bloedt?

We zullen zien, maar één ding is zeker. Een democratie waarin men zonder blikken of blozen de democratische controle op de gemaakte afspraken onmogelijk kan maken, (zonder dat daar verder gevolgen aan kleven) is niet langer een democratie, maar een oligarchie. Of misschien nog beter, een pseudocratie.